Κινούμενα εικονικά μοτίβα και τρισδιάστατες φωτιστικές παρεμβολές στη σκηνή της Επιδαύρου, στο Ηρώδειο ή σε ροκ όπερα του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, video mapping πάνω στην πρόσοψη του Δημαρχείου Αθηνών ή στο Διοικητήριο, στη Θεσσαλονίκη, εικαστικές εγκαταστάσεις που είναι ταυτόχρονα σκηνικό και έργο: Το υλικό του Στάθη Μήτσιου είναι το φως, αεικίνητο και αιφινιδιαστικό όπως η τέχνη του.

Στο κέντρο της ιδιότυπης δουλειάς του (για την οποία επιστρατεύει και τις σπουδές του στη γραφιστική και την αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων) βρίσκεται η τρισδιάστατη ψηφιακή σκηνογραφία και πεδίο δράσης του δεν είναι μόνο οι θεατρικές σκηνές ή οι εγκαταστάσεις τέχνης, αλλά και οι κτιριακές δομές που φέρουν μια βαρύτητα για την αστική συνείδηση. Πίσω από την τεχνική και αισθητική πρόκληση, σιωπηρά κάνει τη δουλειά της η ιστορική και ανθρωποκεντρική μελέτη: «Επειδή η εικόνα έχει πολλή δύναμη, είναι ταυτόχρονα κι επικίνδυνη. Είναι εύκολο να παρασυρθείς από τη μαγεία της και να χάσεις την ουσία».

Για τον Στάθη Μήτσιο, το ζωτικό περιβάλλον της Θεσσαλονίκης είναι η Ανατολική Μεσόγειος:  «Μου αρέσει η Μεσόγειος, τα Βαλκάνια, εδώ μού ταιριάζει να ζω».  Θεωρεί ευνοϊκές τις συνθήκες για να αναδειχθεί το πολιτισμικό πρόσωπο της πόλης. Φεστιβάλ κινηματογράφου, μουσεία, θέατρο, biennale, Δημήτρια, έχουν τη δυναμική για να δώσουν στη Θεσσαλονίκη το εκτόπισμα που της αρμόζει σε μια από τις πιο απαιτητικές περιόδους, στην οποία, «όλοι ενδιαφέρονται για την Ελλάδα». Ο ίδιος  προτιμά να βλέπει τη ζωή  στη Θεσσαλονίκη ως «ένα καρδιογράφημα και όχι μία ευθεία γραμμική πορεία. Αν προσθέσεις όραμα, θα σου δοθεί ο χώρος για περισσότερη δημιουργία».