Το να περάσει ένα καλλιτεχνικό περιοδικό από την έντυπη στην ηλεκτρονική έκδοση, είναι σαν να περνάει από την οδική μεταφορά στις παγκόσμιες υπερχρονικές πτήσεις. Έχουμε και σε αυτή την περίπτωση την απο-εδαφοποίηση και την απο-χρονοποίηση, αφού πλέον με ένα κλικ καταργούνται οι αποστάσεις και η δαπάνη του χρόνου, και μπορεί ο καθείς να το δει απανταχού της γης μέσα σε  δευτερόλεπτα και χωρίς ταχυδρομικά έξοδα. Κατά συνέπεια οι απαιτήσεις μεγαλώνουν, η επικοινωνία γίνεται χωρίς όρια και η εγρήγορση  πολλαπλασιάζεται. Αυτό, όμως, είναι και το θαύμα των εποχών που ζούμε. Μπορεί να χάνεται το φετίχ του χαρτιού και η καλλιτεχνική ελευθεριότητα στη σχεδίαση, εφόσον οι ιστοσελίδες είναι αυστηρά δομημένες, αλλά κερδίζεται η πολλαπλή συνομιλία, το ξάνοιγμα παντού, η ευχέρεια της ενημέρωσης και η άνεση της συζήτησης.

Βέβαια, κάθε τέτοιο περιοδικό σαν το ΜΑΤΑΡΟΑ έχει την εγγενή αδυναμία της εντοπιότητας. Ωστόσο, δεν υπάρχει μεγάλος κριτικός Τέχνης που να μην μας διαβεβαιώσει ότι αυτό δεν είναι  ελάττωμα, αλλά προνόμιο και υποχρέωση, καθόσον η Τέχνη, όταν είναι πραγματικά σημαντική και πρωτοπόρα, εκφράζοντας το τοπικό, το εθνικό, το οικείο, το κοντινό, μπορεί και καταβυθίζεται τόσο στην ανθρώπινη κατάσταση, ώστε να ανυψώνεται στην περιωπή του  οικουμενικού. Δεν φτάνεις παντού με την επέκταση κατά επιφανειακό πλάτος, παρά ανυψώνεσαι και διαλάμπεις με την καταβύθιση στην ανθρώπινη μοίρα. Οι αρχαίοι Έλληνες τραγικοί έγραψαν για μικρές κοινότητες ανθρώπων (συγκριτικά με τις σημερινές πόλεις), όπως η Αθήνα, η Θήβα, το Άργος, η Τροία, αλλά τα έργα τους αποτύπωσαν με μεγαλειώδη τρόπο την αιώνια ανθρώπινη κατάσταση και παίζονται παντού και πάντα. Τι είναι ο Πελοποννησιακός Πόλεμος; Υπολογίζοντας τα μεγέθη, τις αποστάσεις και τους πληθυσμούς που ενεπλάκησαν, πρόκειται σχεδόν για αψιμαχίες, αν τον συγκρίνεις με την Καταιγίδα της Ερήμου ή το Βιετνάμ και τα έθνη και τις δυνάμεις που συγκρούστηκαν. Αλλά ο Θουκυδίδης είναι ένας και αιώνιος, όπως και ο Όμηρος, με τη μικρή του και αιώνια Τροία.

Επομένως, η ανάδειξη της εντοπιότητας ή μη δεν είναι τόσο το ζητούμενο, όσο οι καλλιτεχνικοί όροι με τους οποίους αυτό εκφράζεται και αν μπορεί με την ένδον, εγγενή αξία του, να αγγίξει οποιονδήποτε οπουδήποτε και αιωνίως. Ο Ιερώνυμος Μπος (1450-1516) έζησε και ζωγράφισε σε μια πόλη της Ολλανδίας, το Χερτόχενμπος. Δεν ταξίδεψε ποτέ εκτός της γενέτειράς του. Αλλά το έργο του διασχίζει πάντα και για πάντα όλον τον πλανήτη. Γιατί;

Από τις σκέψεις αυτές εξυπακούεται ότι πολύ περισσότερο σήμερα έχουμε ανάγκη από την πολλαπλότητα, την εντοπιότητα, την ιδιοπροσωπία, το ύφος και τη μοναδικότητα κάθε καλλιτέχνη, ο οποίος, πλέον, κατά τα λοιπά, μπορεί να προβάλλει το έργο του τάχιστα σε όλο τον πλανήτη. Ένα τέτοιο όχημα προβολής και συζήτησης είναι και ΜΑTAROA, τόσο στην έντυπή του μορφή, και τώρα, πολύ περισσότερο, στην ηλεκτρονική του διάσταση.