Ο Στρατής Ταυλαρίδης είναι απόφοιτος του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Το σύνολο της δουλειάς του αποτελείται από χειροποίητα, διάτρητα έργα σε ασιατικά χαρτιά λίγων γραμμαρίων δουλεμένα με την τεχνική του paper cut, με χειρουργικό νυστέρι, και σε ένα μεγάλο εύρος μεγεθών, καθώς μπορεί κανείς να βρει έργα σε μικρές διαστάσεις αλλά και σε μεγάλη κλίμακα, όπως εγκαταστάσεις σε χώρους.

Γεννημένος τη δεκαετία του 1990 σε ένα χωριό της Θεσσαλονίκης, τα Νέα Μάλγαρα, από τα μαθητικά του ακόμη χρόνια ανακάλυψε την έμφυτη κλίση του στη ζωγραφική και είχε την τύχη ένας δάσκαλός του να τον ενθαρρύνει να την καλλιεργήσει. Όπως θυμάται: «Η κίνηση αυτή ήταν το πρώτο μου «κλειδί». Τόνωσε την αυτοπεποίθηση μου και μου έδωσε ξαφνικά έναν σημαντικό ρόλο μέσα στον “μικρόκοσμο” της τάξης». Τα επόμενα βήματα έμοιαζαν προκαθορισμένα και τον οδήγησαν πρώτα στο Τεχνικό Λύκειο Γραφιστικών Εφαρμογών και στη συνέχεια στη Σχολή Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ., όπου και κατάφερε να εξελίξει τα αισθητικά του
κριτήρια και να δουλέψει πάνω στις θεματικές που τον ενδιέφεραν περισσότερο. Τα πρώτα εκείνα χρόνια, με ευγνωμοσύνη θυμάται τη συνάντηση του με τον καταξιωμένο έλληνα εικαστικό Νίκο Αλεξίου, «έναν μεγάλο δάσκαλο της τέχνης με τρομερή αφοσίωση, συνέπεια και εργατικότητα στο έργο του, αξίες που μου μετάγγισε με τρομερή γενναιοδωρία και τις κρατώ ως σήμερα».

Αν και ανήκει στην καλλιτεχνική γενιά που έκανε τα πρώτα της επαγγελματικά βήματα μέσα στην οικονομική κρίση και τα capital controls, ο Ταβλαρίδης κατάφερε με το ιδιαίτερο καλλιτεχνικό ύφος και τη μαεστρία της τεχνικής του να διακριθεί σε ένα ιδιαίτερα απαιτητικό εικαστικό πεδίο, αυτό του paper cutting. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά: «Για να μπορέσεις να είσαι συνεπής στο έργο σου θα πρέπει να διαθέτεις οργάνωση, συνέπεια, προγραμματισμό, αυτοπειθαρχία. Μπορεί η οικονομία, ο πολιτισμός, ακόμη, και οι ανθρώπινες αξίες σήμερα να βρίσκονται σε κρίση, αισθάνομαι, όμως, ευτυχισμένος που ακόμη και στις πιο δύσκολες περιόδους της ζωής μου είχα την τύχη να γυρίζω το βλέμμα μου στην τέχνη ως
διέξοδο αλλά και ως θεραπεία».