Στη Σμύρνη, ένα από τα πιο σημαντικά λιμάνια της ανατολικής Μεσογείου, στα δυτικά παράλια της Τουρκίας, και πόλη με έντονο το ελληνικό στοιχείο, πλούσια πολιτιστική κληρονομιά και ιστορία 8.500 χρόνων, διοργανώθηκε φέτος για πρώτη φορά η İzmir Mediterranean Biennial, από τον Μητροπολιτικό Δήμο Σμύρνης και σε συνεργασία με το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Κ2.

Στόχος της διοργάνωσης να δημιουργήσει μια πλατφόρμα ανοιχτή σε καινοτόμες ιδέες και προτάσεις στον χώρο της τέχνης, με τη συμμετοχή νέων καλλιτεχνών, ηλικίας έως 35 ετών. Τη χώρα μας εκπροσώπησε ο καλλιτέχνης Στρατής Ταυλαρίδης με το έργο «Waves», συμμετέχοντας στην κεντρική έκθεση «Looking at the same water», η οποία φιλοξενήθηκε στο Kültürpark Atlas Pavilion.

Ο θεατής, μπαίνοντας στον χώρο της εγκατάστασης, βρίσκεται απέναντι από το διάτρητο έργο μεγάλης κλίμακας του Ταβλαρίδη, αποτελούμενο από χειροποίητα χαρτιά, κομμένα με χειρουργικό νυστέρι. Φορώντας τα ακουστικά των MP3 player από τη δεκαετία του 1990 που βρίσκονται δίπλα στο έργο, ο επισκέπτης μπορεί να απομονωθεί από τους εξωτερικούς θορύβους και να περιπλανηθεί σε ένα νέο ηχητικό τοπίο, το οποίο έχει δημιουργηθεί από διάφορους ήχους των FM, ως μία νέα μελωδία της Μεσογείου.

Όπως αναφέρει, εξηγώντας το σκεπτικό πίσω από την εγκατάσταση, η έμπνευση για τη δημιουργία του «Waves» ήρθε από την ιστορία ενός παιδιού από την Ελλάδα που έχει υποστεί ενδοοικογενειακή κακοποίηση. Προσπαθώντας να δημιουργήσει έναν κόσμο προστατευμένο από τη σκληρή πραγματικότητα, εφηύρε έναν νοητό τοίχο προστασίας καλύπτοντας τα αυτιά του με ακουστικά, αναζητώντας μέσα στις ραδιοφωνικές συχνότητες το όνειρο που θα του επιτρέψει να δημιουργήσει έναν νέο και ασφαλή τόπο.

Δεδομένης και της γεωγραφικής θέσης της περιοχής, η Μπιενάλε της Σμύρνης θέτει το ερώτημα της κοινής θάλασσας, θίγοντας και το προσφυγικό ζήτημα. «Ταξιδεύοντας στο Αιγαίο και ακούγοντας μουσική, παρατήρησα ότι οι συχνότητες των ραδιοκυμάτων δημιουργούν ένα κράμα ήχου αποτελούμενο από μελωδίες, ειδήσεις, διαφημίσεις και
παράσιτα. Μέσα από το “Waves” προσπαθώ να αφυπνίσω τους θεατές και να τους βάλω στη θέση του κάθε παιδιού που οι πολιτικές των κρατών και τα παιχνίδια εξουσίας το οδηγούν στη θέση του πρόσφυγα, μέσα σε μία βάρκα στα νερά της Μεσογείου, αναζητώντας έναν νέο τόπο για μια καλύτερη ζωή» αναφέρει ο καλλιτέχνης.