Από τον Βαρδάρη στα τροπικά δάση του Βιετνάμ, από τις ρωσικές στέπες και τα ποταμόπλοια του Μισισιπή στη Χονολουλού, μέσω Εγνατίας. Του πήρε δέκα χρόνια μετά το Brain Soup το 2009, για να κυκλοφορήσει την εξίσου αριστουργηματική δουλειά, το ταξιδιάρικο και διασυνοριακό Leave Space for the Little Animals το 2019. Βαριά λέξη το «αριστουργηματική», οπότε, στην περίπτωση του περιπλανώμενου μουσικού Sonny Touch —Παρίσι, Θεσσαλονίκη, Λονδίνο και Φινλανδία, όπου κατοικεί σήμερα— θα πρέπει το «αριστουργηματικό» να τεκμηριωθεί και να αναλυθεί, ώστε ειδικά η τελευταία του δουλειά να πάρει τη θέση που της αξίζει.

Εκεί, στο ράφι με τους αταξινόμητους, ανοιχτούς και «μη τακτοποιημένος» δίσκους, μακριά από τη νόρμα που θέλει τη μουσική να υφίσταται κατηγοριοποίηση ανά είδος και στιλ. Φολκ, μπλουζ, σερφ, τροπικάλια, βουντού, σινεμάτικ, ροκενρόλ, αφρικάνα, ποστ πανκ, μια απίστευτη ηχητική παλέτα, που ούτε ένα δευτερόλεπτο δεν παρεκκλίνει από αυτό που, κατά τον δημιουργό της, είναι η γενεσιουργός της αιτία: η αγάπη για τις μουσικές της γης, οι οποίες αυθεντικά παιγμένες και ενορχηστρωμένες οδηγούν στη «μία μουσική». Εκείνη που μέσα της φωλιάζουν οι ακριβές παρακαταθήκες του χθες, από τον Μπο Ντίντλεϊ και τον Τομ Γουέιτς ως τον Κάπτεν Μπίφχαρτ και τους Λένινγκραντ Καουμπόις. Στο παίξιμο όμως του Sonny Touch δένει το χαρμάνι τους με την ελευθερία του φανκ, τον ηδονισμό του ντίσκο, το χιούμορ, τη μελαγχολία, την τρέλα και την ευρεία γκάμα των ανθρώπινων συναισθημάτων που χάρη στο δεξιοτεχνικό κολλάζ μοιάζουν… απτή χειροτεχνία!            

‘Ο,τι πιο δύσκολο για έναν μουσικό να το καταφέρει, ό,τι πιο προβοκατόρικο αλλά και προκλητικό να συμβεί, αφού είναι πολύ εύκολο να λες πως θα το ήθελες, μα τρομακτικά πολύπλοκο να το «συσκευάσεις». Κι όμως στο Leave Space for the Lίttle Anίmals το κατάφερε. Κι αν αυτός ήθελε να διηγηθεί συγκεκριμένες ιστορίες μουσικής περιπλάνησης , το θαύμα είναι διαδραστικό για τον ακροατή: είναι ένας δίσκος που σε αφήνει να τον νοηματοδοτήσεις ο ίδιος ελεύθερα και ανοιχτά, με τις δικές σου εικόνες, καθώς δίπλα στις ιστορίες του άνετα κολλούν και οι δικές σου. Γιατί ο Sonny Touch, κι αυτό ίσως να οφείλεται στο τόσο θεσσαλονικιώτικο DΝΑ του—παιδί μιας πόλης όπου ο κοσμοπολιτισμός κάποτε είναι αδύνατον να συρρικνωθεί ή να καταλαγιάσει—μπορεί και μπλεντάρει διάφορα είδη. Τίποτα δεν τον περιορίζει. Γι’ αυτό και στα αυλάκια αυτού του δίσκου, που αναμφισβήτητα η ακρόασή του από το αναλογικό βινύλιο μεγιστοποιεί την απόλαυση, καμία από τις επιβεβλημένες συμβάσεις της μουσικής βιομηχανίας δεν τηρείται. Κι αυτό ακριβώς είναι το όμορφο, το σπάνιο και το μεγαλειώδες: ο Sonny Touch στο Leave Space for the Lίttle Anίmals δείχνει πόσο πολύ μπορείς να κουβαλάς και να ταξιδεύεις αυτή την κοσμοπολίτικη Θεσσαλονίκη του χθες ακόμα και στη Φινλανδία. Με δεδομένο πως  από τον Τάκη Κανελλόπουλο ως τον Άκι Καουρισμάκι, ή από τους Λένινγκραντ Καουμπόις ως τον Νίκο Παπάζογλου, καθόλου μακρύς δεν είναι ο δρόμος. Τα Θαύματα με τον Sonny Touch, όμως, δεν έχουν τέλος! Η πανδημία μπορεί να μας χτύπησε όλες και όλους ανελέητα και με πολλούς τρόπους, αλλά ευτυχώς κάπως η τέχνη μπορεί να την εκμεταλλεύεται. Και η μουσική να την «ντύνει». ‘Η και όχι, γιατί τα μονοπάτια που χαράζουν οι ήχοι του Sonny Touch σε θέλουν διαθέσιμο, όπως και να ‘χει, για να τα περπατήσεις…

Τον Ιούλιο του 2020 κυκλοφόρησε ανεξάρτητα σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες το «Four Colors», ένα single απόλυτα συγκινητικό και εσωτερικό, σε άλλο ύφος από το δίσκο «Leave Space for the Little Animals» γι αυτό, άλλωστε, δεν συμπεριλήφθηκε σε αυτόν. Σε άλλη διάσταση, τετράχρωμη και… αιωρούμενη.

Κι έρχεται ο Μάρτιος του 2021 και κυκλοφορεί ψηφιακά ένα ολόφρεσκο EP του Sonny Touch, το «Dungeness» (Νταντζενές). Αυτό είναι ένα ακρωτήρι στην ακτή του Κεντ της Αγγλίας, που σχηματίζεται σε μεγάλο βαθμό από μια παραλία με βότσαλα. Εκτείνεται στον Πυρηνικό Σταθμό Dungeness, στον οικισμό Dungeness και σε έναν οικολογικό χώρο. Το Prospect Cottage, που ανήκε στο παρελθόν στον εκλιπόντα σκηνοθέτη Derek Jarman, βρίσκεται επίσης στο Dungeness. Το εξοχικό σπίτι είναι βαμμένο μαύρο, με ένα ποίημα, μέρος του “The Sunne Rising” του John Donne, γραμμένο στη μία πλευρά με μαύρα γράμματα. Ο κήπος, που αντικατοπτρίζει το ζοφερό, ανεμοδαρμένο τοπίο της χερσονήσου, είναι φτιαγμένο από βότσαλα, ξύλο, παλιοσίδερα και μερικά ξεραμένα φυτά.

Φανταστείτε τα όλα αυτά, φανταστείτε τους ήχους που τα ντύνουν και ακούστε τον ορχηστικό Sonny Touch, όπως τα φαντάστηκε κι ο ίδιος, αφού αυτό το ακρωτήρι δεν το επισκέφτηκε ποτέ! Μόνο στη φαντασία του…