Θα αρκούσε ίσως η επιλογή του θέρεμιν, αυτού του δύστροπου αλλόκοτου οργάνου, που λες και βγάζει μουσική απευθείας από το μυαλό όποιου γνωρίζει πώς να αγγίξει τον αέρα, για μια  θεαματική τροχιά στο στερέωμα της ηλεκτρονικής μουσικής. Όχι για την May Roosevelt, που προκρίνει την ουσία και τις σύνθετες προκλήσεις.

Σπούδασε βιολί, διάλεξε το θέρεμιν, είναι γραφίστρια αλλά επέλεξε τη σύνθεση ως κύρια καλλιτεχνική έκφραση, την ιντριγκάρει η ενσωμάτωση του ελληνικού ήχου στη μουσική της αλλά δεν επιδιώκει να εξαργυρώσει κάποια ιδέα εξωτισμού, συνομιλεί με τη διεθνή σκηνή, αλλά δεν εγγράφει στις απώλειες την καταγωγή της: «Κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις από τον τόπο σου», λέει. «Ίσως αλλού τα πράγματα θα ήταν ευκολότερα, ωστόσο η Θεσσαλονίκη μ’ έχει διαμορφώσει, έστω κι αν δύσκολα μπορεί να στηρίξει καλλιτέχνες με ιδιαίτερο προσανατολισμό. Μάλλον αρκεί όμως για έναν μουσικό να ζει κοντά σε αεροδρόμιο, να ταξιδεύει…»

Από το 2009, οπότε κυκλοφόρησε τον πρώτο δίσκο της, ως σήμερα, που έχει ήδη βγει σε παγκόσμια διανομή το νέο άλμπουμ της “Junea”, η ίδια ταξίδεψε πολύ και η μουσική της ακόμη περισσότερο: TEDx στο Βερολίνο, εμφανίσεις σε Λονδίνο, Ζυρίχη, Βαρκελώνη, Αμβούργο, συμμετοχές σε συναυλίες, αλλά και σε εκθέσεις, μια αεικίνητη παρουσία που αφήνει στο έργο της να μεταφέρει όποια ελληνικά στοιχεία συγκροτούν την ταυτότητά της και δεν τα μεταχειρίζεται ή ίδια ως στοιχεία σύστασης.  Οι δύο πρώτοι δίσκοι της είχαν πολύ έντονες ελληνικές επιρροές, και το 2013, οι δέκα συνθέσεις για πιάνο και θέρεμιν που ακροβάτησαν πάνω στις απαγγελίες ποιημάτων του εμβληματικού Θεσσαλονικιού ποιητή Ντίνου Χριστιανόπουλου από τον ίδιο, αποτύπωσαν μια τολμηρή συνάντηση της μουσικού με τη λογοτεχνία και τις προσωπικές καταβολές της. «Στη δουλειά μου, η Ιουνία, μια ηρωίδα του σύγχρονου ψηφιακού κόσμου που μπλέκει την πραγματικότητα με το όνειρο, προσθέτει ιδιότητες μίας νέας μουσικής ταυτότητας στη μέχρι τώρα πορεία μου».