Στα περισσότερα τραγούδια του Πολιούδη κυριαρχεί μια σαγηνευτική ισορροπία. Οι στίχοι του είναι συνήθως απαισιόδοξοι, αλλά η μουσική του τις περισσότερες φορές είναι χαρούμενη.
Τζίμης Πολιούδης
Η μαζικότητα δεν είναι αυτοσκοπός
Κείμενο: Δήμητρα Κεχαγιά
Βρισκόμαστε στο 2020 και ο πλανήτης είναι βυθισμένος στην μεγαλύτερη καραντίνα της ιστορίας. Μέχρι τον Απρίλιο, περίπου το μισό του παγκόσμιου πληθυσμού βρισκόταν υπό κάποια μορφή αποκλεισμού. Σκηνές από νοσοκομεία και εκατοντάδες φέρετρα κάνουν τον γύρο του κόσμου, εντείνοντας τον φόβο για τη νέα –άγνωστη τότε– αρρώστια. Εκείνες τις μέρες, ο Τζίμης Πολιούδης κυκλοφορεί ένα τραγούδι με τίτλο «Είναι ωραία να πεθαίνουμε παρέα». Μπίνγκο!
Ο φόβος του θανάτου από τη μία και η παρέα από την άλλη, που τόσο μας είχε λείψει εκείνη την εποχή, απογειώνουν το τραγούδι και περνούν τον τραγουδοποιό σε νέα πίστα. Σε αυτό το τραγούδι, όπως και στα περισσότερα του Πολιούδη, κυριαρχεί μια σαγηνευτική ισορροπία. Οι στίχοι του είναι συνήθως απαισιόδοξοι –«η σωτηρία μου είναι η καταστροφή μου» ακούμε σε άλλο κομμάτι– αλλά η μουσική του τις περισσότερες φορές είναι χαρούμενη. Οι στίχοι εκφράζουν τις σκέψεις του, που δεν είναι αισιόδοξες, ενώ η μουσική θέλει να προσφέρει άλλοτε μια ανάταση κι άλλοτε μια ονειρική ατμόσφαιρα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το «Λούτρινο», ένα από τα πιο δημοφιλή του τραγούδια. «Παρόλο που είναι μινόρε, λυπητερό από τη φύση του δηλαδή, στο ρεφρέν ακούμε ότι “η καρδιά του συνεχίζει και χτυπά”, προσφέροντας μια ηλιαχτίδα ελπίδας» σχολιάζει ο ίδιος.
Από μαθητής ακόμη, όταν ερχόταν από τα Γιαννιτσά στη Θεσσαλονίκη και ηχογραφούσε με τους φίλους του στο θρυλικό στούντιο Rover, στην πλατεία Ναυαρίνου, αποζητούσε την εκρηκτική ατμόσφαιρα, η οποία τον τροφοδοτεί και χαρακτηρίζει και τις live εμφανίσεις του. Αργότερα ήρθαν οι Psychedelic Trips to Death, συγκρότημα στο οποίο έπαιζε κιθάρα, ενώ στη συνέχεια συμμετείχε σε διάφορα σχήματα. Πραγματοποίησε το επίσημο δισκογραφικό του ντεμπούτο το 2012, χρειάστηκε όμως να φτάσουμε στο 2016 για να βρει τον δικό του δρόμο, όταν αποφάσισε να στηριχτεί σχεδόν αποκλειστικά στις δικές του δυνάμεις. Εκείνη την περίοδο στράφηκε στις ζωντανές εμφανίσεις με προηχογραφημένα τραγούδια, αρχικά με το αγγλόφωνο πρότζεκτ Vagina Lips, «ένα φεμινιστικό όνομα» όπως αναφέρει σχετικά, το οποίο ολοκλήρωσε την πορεία του το 2023. Στην παρούσα φάση έχει επικεντρωθεί αποκλειστικά στο πρότζεκτ που ακούει στο όνομα Mazoha, με ελληνικό στίχο, το οποίο είχε ξεκινήσει ήδη από το 2017.
Σε μικρότερη ηλικία σπούδασε τουριστικά επαγγέλματα, αλλά δεν φαντάστηκε ποτέ τον εαυτό του να εξασκεί κάποιο σχετικό επάγγελμα. Ζει με και από τη μουσική, εκεί επέλεξε να βρίσκεται, εκεί ήθελε να βρεθεί από μικρός και εκεί επιθυμεί ακόμη να ανήκει, τουλάχιστον μέχρι να νιώσει ότι δεν έχει κάτι άλλο να πει ή να γράψει, στιγμή κατά την οποία θα αποχωρήσει οριστικά από τον χώρο. Μέχρι πρόσφατα, μάλιστα, κυκλοφορούσε τρία άλμπουμ τον χρόνο και θα εξακολουθούσε να βαδίζει στους ίδιους υπερπαραγωγικούς ρυθμούς αν είχε την έγκριση από την εταιρεία του. Χαριτολογώντας μάς εξομολογείται πως έχει αναγκαστεί να απολογείται για την εργατικότητά του, παρότι ο ίδιος αντιμετωπίζει αυτό που κάνει απλώς ως τη διασκέδασή του.
H πορεία και η ζωή σου πρέπει να συμβαδίζουν με αυτά που λες και γράφεις ως καλλιτέχνης. Ο κόσμος δεν ξεγελιέται. Για να πετύχει κάτι σημαίνει ότι κάπως, με κάποιον τρόπο, μίλησε στο κοινό.
Πριν από λίγους μήνες αποφάσισε να βάλει τέλος στο αγγλόφωνο πρότζεκτ των Vagina Lips, καθώς φαίνεται ότι ο ελληνικός στίχος κερδίζει όλο και μεγαλύτερο κοινό. «Από τη χιπ χοπ μέχρι την τραπ και τη ραπ, οτιδήποτε διαθέτει ελληνικό στίχο, από το χειρότερο μέχρι το καλύτερο, βοηθά και εμάς» εξηγεί σχετικά. Ο ίδιος κυκλοφόρησε το πρώτο ελληνόφωνο άλμπουμ του το 2017, «πολύ προτού γίνει κουλ», γεγονός που τον ικανοποιεί γιατί αν είχε ξεκινήσει τον ελληνικό στίχο τα τελευταία χρόνια, ο κόσμος θα πίστευε ότι το κάνει για να είναι στη μόδα και να ανεβάσει τις πωλήσεις, και όχι επειδή ικανοποιεί την ανάγκη του να εκφραστεί.
Ο ίδιος δεν πιστεύει ιδιαίτερα στην έμπνευση, «πρέπει να είσαι εργάτης» αναφέρει χαρακτηριστικά, ενώ κάθε φορά που ηχογραφεί νιώθει ότι συμβαίνει κάτι μεταφυσικό: «Δεν είσαι πλέον ο εαυτός σου, είσαι κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό». Είναι πεπεισμένος πως το ένστικτό του δεν τον έχει διαψεύσει ποτέ και θεωρεί ότι καμία επιτυχία δεν είναι τυχαία. «Ο κόσμος δεν ξεγελιέται. Για να πετύχει κάτι σημαίνει ότι κάπως, με κάποιον τρόπο, μίλησε στο κοινό».
Αν και έχει περάσει τα σαράντα –και νιώθει ικανοποίηση που ανήκει σε μία από τις τελευταίες γενιές που μεγάλωσε χωρίς κινητό, αλλά με βιβλία– η μεγάλη πλειοψηφία του κοινού που τον παρακολουθεί είναι 17-25 ετών. Παθιάζεται με τα live –το αντιλαμβάνεται κανείς και από τις αμέτρητες συναυλίες που δίνει– και τον παλμό του κόσμου. Στις συναυλίες του θέλει πολλά μόνιτορ, δυνατά ηχεία και ό,τι άλλο μπορεί να δημιουργήσει ατμόσφαιρα. Για τον Τζίμη Πολιούδη η μαζικότητα δεν είναι αυτοσκοπός. Παίζει ελληνόφωνο indie παντού, από καταλήψεις μέχρι το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, αρκεί να απευθύνεται σε κοινό που γνωρίζει για ποιον λόγο βρίσκεται εκεί.
Από τις καλύτερες στιγμές του όλα αυτά τα χρόνια στη μουσική ήταν το διήμερο στο Φεστιβάλ Plissken, στην Αθήνα, το περασμένο φθινόπωρο, όταν ανέβηκε στη σκηνή με την αγαπημένη του μπάντα, τους IDLES, τους οποίους εκτίμησε ακόμη περισσότερο αφότου τους γνώρισε προσωπικά. Εξάλλου, τονίζει με κάθε τρόπο ότι θέλει να ακούει καλλιτέχνες που του αρέσουν και ως άνθρωποι, καθώς «η πορεία και η ζωή σου πρέπει να συμβαδίζουν με αυτά που λες και γράφεις ως καλλιτέχνης».
Ο ορισμός του για την καλλιτεχνική αποτυχία δεν είναι άλλος από να μην κάνεις αυτό που θέλεις και να καταφεύγεις στον συμβιβασμό. «Ίσως να έμπαινα σε αυτή τη διαδικασία για πολλά χρήματα, αλλά θα το δήλωνα ξεκάθαρα και ειλικρινά ότι το κάνω για αυτόν τον λόγο και μόνο» αναφέρει, προσθέτοντας ότι θα εμφανιζόταν στην τηλεόραση μόνο και μόνο για να τον δει η μητέρα του: «Είχα εμφανιστεί μια φορά πριν κάποια χρόνια και είχε χαρεί πολύ».
Παλαιότερα, ιδιαίτερα στις εποχές των Vagina Lips, έκανε αρκετές διασκευές, τις οποίες έχει πλέον περιορίσει. Παρόλα αυτά, θα ήθελε σε κάποια στιγμή να «πειράξει» ορισμένα κομμάτια του Τζίμη Πανούση και του Παύλου Σιδηρόπουλου. Φιλοδοξεί, επίσης, να φτιάξει μια εταιρεία για τα δικά του πρότζεκτ, αν και μιλά με τα καλύτερα λόγια για την τωρινή εταιρεία του, την οποία χαρακτηρίζει «ανεξάρτητη, ποιοτική, τίμια και συνεπή». Όσο για το τι θα έκανε διαφορετικά στη μέχρι τώρα πορεία του, θεωρεί λάθος του που δεν έβαλε την τεχνολογία νωρίτερα στη μουσική του. Ωστόσο, δεν βρίσκει κανένα νόημα στο να μετανιώνει για ό,τι συνέβη στο παρελθόν.
Οι στίχοι του προέρχονται από προσωπικά βιώματα, τόσο δικά του όσο και από διηγήσεις φίλων και γνωστών, ενώ παραδέχεται ότι τον κουράζει η καθημερινότητα, χαρακτηρίζοντας τον εαυτό του ως ένα μείγμα αντικοινωνικότητας και κοινωνικότητας. «Μπορώ να γίνω πολύ ξινός, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή δεν έχω ιδιαίτερη ελπίδα για το μέλλον. Παρόλα αυτά, αντλώ δύναμη από το ότι κάθε πρωί που ξυπνάω είναι μια καινούργια μέρα» καταλήγει σχετικά.
Φωτογραφίες
