Ο Στέργιος Πάσχος γεννήθηκε στο Βελεστίνο, εγκατέλειψε τις αρχικές σπουδές του προτιμώντας να παρακολουθήσει μαθήματα δημιουργικής γραφής και υποκριτικής στη Θεσσαλονίκη, σπούδασε κινηματογράφο στο Metropolitan College, έμαθε τα μυστικά του σεναρίου δίπλα στον σπουδαίο Νίκο Παναγιωτόπουλο, εργάστηκε ως δεύτερος βοηθός σκηνοθέτη στην ταινία Μαχαιροβγάλτης του Γιάννη Οικονομίδη, μα πάνω απ’ όλα φρόντισε να μας συστήσει το ταλέντο του από πολύ νωρίς, μέσα από επτά ταινίες μικρού μήκους, δουλεύοντας παράλληλα και ως σεναριογράφος σε ταινίες συναδέλφων. Πριν το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του είχε συμμετάσχει στο πρόγραμμα script&pitch του TorinoFilmLab, στο MFI Script Workshop, στο CineLink του Σαράγεβο, καθώς και στο FrameWork του TorinoFilmLab. Πότε γεννήθηκε όμως το πρώτο σκίρτημα για τον κινηματογράφο; Η γενναία απόφαση να ασχοληθεί κανείς επαγγελματικά με τον κινηματογράφο στην Ελλάδα έχει άραγε γίνει λιγότερο παράτολμη όσο περνά ο καιρός; Ο Στέργιος Πάσχος μάς απαντά σε αμφότερα τα ερωτήματα.

«Η πολύ έντονη αίσθηση ότι ανήκω στον κινηματογράφο και θέλω να κάνω ταινίες υπήρχε μέσα μου από την ηλικία των δεκατεσσάρων περίπου, μπόρεσα όμως να το εκφράσω μόνο αφότου ενηλικιώθηκα. Από τότε και μέχρι να γίνει και το Άφτερλωβ, όπου δοκιμάστηκα πια σε μια αφήγηση μεγάλου μήκους, πολλές φορές σκέφτηκα σοβαρά να τα παρατήσω, αλλά πάντα αυτή η απόφαση συνοδευόταν από μια αποσύνδεση από τον εαυτό μου και με βύθιζε στην κατάθλιψη. Σήμερα νιώθω ότι αμφιβάλλω λιγότερο, αλλά ταυτόχρονα θεωρώ αυτή την αμφιβολία μια υγιή στάση και δεν πιστεύω πως μια καινούρια ταινία είναι μια κίνηση που θα πρέπει να θεωρείται αυτονόητη. Τα τελευταία χρόνια τα πράγματα είναι αρκετά καλύτερα σε σχέση με τις χρηματοδοτήσεις και κυρίως όσον αφορά τον χρόνο αναμονής, δυστυχώς όμως τα επαγγέλματα του σκηνοθέτη και του σεναριογράφου στην Ελλάδα παραμένουν βαθιά ταξικά. Παρεμπιπτόντως, αυτό είναι ένα δυσάρεστο ζήτημα που δεν αγγίζει ακόμη κανείς όταν συζητάμε για τη συμπεριληπτικότητα στην τέχνη».

Οι μικρού μήκους ταινίες Largo και Ο Έλβις είναι νεκρός μάς είχαν ήδη φανερώσει ένα συμπαγές προσωπικό ύφος και βλέμμα από κάθε σκοπιά –κατασκευαστική, αισθητική, δραματουργική– και το Άφτερλωβ, ήρθε απλώς να επιβεβαιώσει τα προγνωστικά, αποσπώντας μια σειρά από διακρίσεις στα φεστιβάλ του Λοκάρνο, της Μονς και της Θεσσαλονίκης: ένα ντεμπούτο ολόφρεσκο και καινοτόμο, προικισμένο με εσωτερικό τέμπο και ζυγοσταθμισμένη διεύθυνση ηθοποιών, γεμάτο αναφορές στη μαγική παραπλάνηση του σινεμά. Η δεύτερη ταινία του Στέργιου Πάσχου, με τίτλο Ο τελευταίος ταξιτζής, ένα οδοιπορικό στην ανδρική απομάγευση, στην αστική μοναξιά, στις κατακερματισμένες ανθρώπινες σχέσεις, αλλά και στη μάχη ενάντια στη φθορά του χρόνου, πραγματοποίησε την πρεμιέρα της στο 64ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, κερδίζοντας το βραβείο της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, αλλά και της Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας για τον πρωταγωνιστή Κώστα Κορωναίο. Για τους περισσότερους κινηματογραφικούς δημιουργούς στην Ελλάδα, η μετάβαση από τη μικρού στη μεγάλου μήκους φόρμα συνιστά μια άτυπη (και συχνά επώδυνη) ενηλικίωση. Πώς βίωσε ο ίδιος αυτό το κυριολεκτικό και συμβολικό πέρασμα;