Ο Νίκος Φλώρος γεννήθηκε στην Τρίπολη της Αρκαδίας και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε κλασικό πιάνο και αρχαία δραματική τέχνη προτού τις σπουδές του στο Παρίσι, στην Ανωτέρα Σχολή Καλών Τεχνών (École supérieure nationale des Beaux-Arts). Τα έργα του έχουν εκτεθεί σε όλο τον κόσμο, σε σημαντικά μουσεία και χώρους πολιτισμού, μεταξύ των οποίων στη Ρωσική Ακαδημία Γραμμάτων & Τεχνών στην Αγία Πετρούπολη, στο Κρατικό Μουσείο Tsaritsyno στη Μόσχα, στο National Museum of Women in the Arts στην Ουάσιγκτον, στο Παλάτι του Μόντε Κάρλο στο Μονακό, (όπου φιλοτέχνησε ένα έργο εμπνευσμένο από το νυφικό της Γκρέις Κέλι, άναθεση από τον πρίγκιπα Αλβέρτο), στην Όπερα της Μπολόνια, στο Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου των Ιπποτών στη Ρόδο, υπό την αιγίδα της Unesco, στο Κρατικό Μουσείο του Καθεδρικού Ναού του Αγίου Ισαάκ στην Αγία Πετρούπολη, στο Μουσείο Ελ Γκρέκο στο Τολέδο, στο Μουσείο Γλυπτικής του Βούπερταλ και στο Δημαρχείο του Σίδνεϊ.

O χαρισματικός Αρκάς γλύπτης έγινε ευρέως γνωστός από τα εντυπωσιακά γλυπτά που αντιγράφουν τα κοστούμια που φορούσε η Μαρία Κάλλας στις παραστάσεις της. Τα έργα αυτά έχουν φυσικό μέγεθος ή και ακόμη μεγαλύτερο, όπως το γλυπτό κουστούμι εμπνευσμένο από τη Βιολέτα, την ηρωίδα που ενσάρκωσε η Κάλλας στην Τραβιάτα, τη θρυλική όπερα του Βέρντι. Το αστραφτερό μεταλλικό φόρεμα δημιουργήθηκε με αφορμή την επέτειο των 100 χρόνων από τη γέννηση της Ελληνίδας ντίβας, σε διαστάσεις 1,80×2,5 μέτρα για να φιλοξενηθεί στην Όπερα του Ντουμπάι. Μαζί με επτά ακόμη γλυπτά μεγάλων διαστάσεων του δημιουργού (το έργο Mother Earth Dreaming, εμπνευσμένο από τη Φρίντα Κάλο, και έξι πορτρέτα της μεγάλης σοπράνο), εκτέθηκε πρόσφατα και στο Ζάππειο Μέγαρο στην Αθήνα, στο πλαίσιο του εορτασμού της Πρεσβείας των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων για την 52η επέτειο της ίδρυσης του ομοσπονδιακού αραβικού κράτους.

Στα έργα του Νίκου Φλώρου, που αποπνέουν μια ξεχωριστή pop art αισθητική, είτε πρόκειται για κοστούμια μεγάλων διαστάσεων είτε για πορτρέτα διάσημων προσωπικοτήτων, η πρώτη ύλη παραμένει ίδια: κουτιά αναψυκτικών από αλουμίνιο. Ο τρόπος που δουλεύει το υλικό είναι πρωτοποριακός, καθώς ανακυκλώνει το αλουμίνιο, μετατρέποντάς το σε χιλιάδες ίνες για να «υφάνει» στη συνέχεια ένα καινούριο μεταλλικό «ύφασμα» ή ψηφίδες. Πρόκειται για μία επίπονη και χρονοβόρα τεχνική, την οποία ο καλλιτέχνης εμπνεύστηκε και κατοχύρωσε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το 2003, την εποχή που ζούσε και εργαζόταν στη Νέα Υόρκη. Η πρωτοπορία της μεθόδου έγκειται στη διαδικασία της ανακύκλωσης. Όπως ο ίδιος αναφέρει: «Το αλουμίνιο δεν πεθαίνει, αλλάζει απλώς την ουσία του και γίνεται κάτι ανώτερο, αποκτώντας μεγάλη αξία». Ταυτόχρονα, αποδεικνύει τη δυναμική της τέχνης και τον ρόλο που μπορεί να παίξει στο επίκαιρο ζήτημα της ευαισθητοποίησης σχετικά με τη βιώσιμη ανάπτυξη και την κλιματική αλλαγή, που αποτελεί ίσως τη μεγαλύτερη πρόκληση της εποχής μας.