Ανατρέχοντας το πορτφόλιο με τα projects της, συναντάμε την πρώτη της ολοκληρωμένη δουλειά με τόπο εργασίας τη Θράκη. Ένα project που ξεκίνησε όντας φοιτήτρια και ολοκλήρωσε μετά από έξι χρόνια, αποτυπώνοντας με τον φακό της τη μουσουλμανική κοινότητα που ζούσε περιφερειακά στα σπήλαια και γύρω από το κάστρο του Διδυμότειχου. Το έργο αυτό της χάρισε μία υποτροφία και αποτέλεσε τη βάση για να εξελιχθεί σε προσωπική και επαγγελματική βάση. Όπως επισημαίνει, «σαν άνθρωπος κάνω πάντα βήματα μπροστά αλλά κοιτάω και πίσω, υπάρχει στη δουλειά μου ένας διάλογος μεταξύ παρόντος και παρελθόντος». Ακολούθησε το 2010 το project “The Attendants” για τον αγοραίο έρωτα και τη σεξουαλική βιομηχανία στη χώρα μας, που ξεκίνησε με στόχο να ευαισθητοποιήσει, να μιλήσει και να σπάσει κάποια κοινωνικά ταμπού γύρω από το αντικείμενο. «Ήταν ένα φωτογραφικό έργο που το δούλεψα με πολλά διαφορετικά μέσα, το κομμάτι του λόγου, του κειμένου και της εικόνας, καθώς αντιμετώπισα δυσκολίες στο να αφηγηθώ καταστάσεις που δεν μπορούσα να φωτογραφήσω. Όλο αυτό με εξέλιξε μεθοδολογικά στην αφηγηματική διαδικασία, στο πώς να μιλήσω για κάτι απελευθερώνοντας τον εαυτό μου από το φωτογραφικό μέσο», αναφέρει χαρακτηριστικά.

Στη δεκαετία της οικονομικής ύφεσης δουλεύει με μεγάλα διεθνή έντυπα και οργανισμούς, «σε ένα αδρό και σκληρό περιβάλλον». Παράλληλα συνεχίζει να υλοποιεί μεγάλα projects. Ένα από αυτά είναι το «Μέτσοβο 1900» με το Μουσείο Αβέρωφ, μία έκθεση που φιλοξενήθηκε στα Λουτρά της Πλάκας, στην Αθήνα και αργότερα ταξίδεψε εκτός συνόρων, στην Κίνα. «Εδώ μπήκα στη διαδικασία να
δουλέψω με μία ομάδα ανθρώπων σε μία μεγάλη παραγωγή και να έχω τον ρόλο του διευθυντή φωτογραφίας και του φωτογράφου ταυτόχρονα» αναφέρει. Άλλο σημαντικό project, ορόσημο στην πορεία της, είναι το κινηματογραφικό ντοκιμαντέρ στο Τατζικιστάν, για τις ανάγκες του οποίου ταξίδευε συνεχόμενα στην κεντρική Ασία, από το 2011 έως το 2018. Κατά την υλοποίησή του συνειδητοποιεί, ότι οι θεματικές επιλογές και οι προσεγγίσεις της έχουν ένα κοινό μοτίβο που επαναλαμβάνεται και που αφορά τους απομονωμένους πληθυσμούς, όπου η έννοια του συνόρου, της κοινωνίας και της ταυτότητας είναι ρευστές. Όπως αναφέρει, «πιστεύω στην έννοια της ρευστότητας της ταυτότητας, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, θρησκεία, φύλο, σεξουαλικότητα».

Το 2017 επιστρέφει στη Θράκη για ένα νέο έργο, με τη χρηματοδότηση του iMEdD (incubator for Media Education and Development), που λειτουργεί στο πλαίσιο του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Ταξιδεύει στην περιοχή για τέσσερα χρόνια, μέχρι το 2021, αποτυπώνοντας στα απομονωμένα χωριά τις γυναίκες της μειονότητας των Πομάκων, οι οποίες έμειναν πίσω για να αναλάβουν τα νοικοκυριά, ενώ οι άνδρες είχαν μεταναστεύσει προς τη βόρεια Ευρώπη, σε αναζήτηση εργασίας. Στο project αυτό εξερευνά την εξέλιξη του πληθυσμού σε ένα ιστορικό πλαίσιο, καθώς και τη σχέση των φύλων, την εξάρτηση που έχουν μεταξύ τους, για να λειτουργήσουν στις κοινωνίες αλλά και την ανάγκη τους για προσωπική εξέλιξη. Το αποτέλεσμα εκτίθεται το φθινόπωρο του 2023 στο Μουσείο Μπενάκη, στη φωτογραφική έκθεση με τίτλο «Spirits Unseen» ενώ στα σχέδια της δημιουργού είναι και η έκδοση του ομότιτλου λευκώματος. Αντίστοιχο θεματικό άξονα έχει και το φωτογραφικό project στα ναυπηγεία της Ελευσίνας, που βρίσκεται σε εξέλιξη από το 2020.

Διανύοντας την πλέον συνειδητοποιημένη φάση της καριέρας της, η Μυρτώ Παπαδοπούλου βρίσκεται σε μία συνεχή διερεύνηση για το πώς να αναδείξει και να φωτίσει τις πτυχές των θεμάτων της. Όπως η ίδια δηλώνει, «δε θέλω να ασχολούμαι μόνο με ένα αντικείμενο, δε θέλω να έχω ταμπέλα, ως άνθρωπος και ως δημιουργός. Σκοπός μου είναι να αναπτύξει ο θεατής τη δική του σχέση με το έργο μου και όχι να τον κατευθύνω, πώς να το «διαβάσει». Με ενδιαφέρει να δώσω την πληροφορία που θα τον προτρέψει να το επεξεργαστεί και να οδηγήσει τη σκέψη του σ’ ένα άλλο επίπεδο, όχι απαραίτητα μόνο για το ίδιο το έργο, αλλά και για τη ζωή εν γένει».