Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κυψέλη. Σπούδασε σκηνοθεσία στη Rada και στο King’s College London, στο οποίο ολοκλήρωσε το 2014 τη διδακτορική της διατριβή γύρω από το θέατρο, την performance και την τελετουργία, ως υπότροφος του Ιδρύματος Ωνάση. Έζησε και εργάστηκε πάνω στο θέατρο επτά χρόνια στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη, ως υπότροφος των ιδρυμάτων Fulbright Foundation Greece, Ίδρυμα Ωνάση / Onassis Foundation, Stavros Niarchos Foundation και J. F. Costopoulos Foundation. Είναι απόφοιτος του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών στην Πολιτιστική Πολιτική στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ενώ διετέλεσε Visiting Research Fellow στο King’s College London στο πλαίσιο της μεταδιδακτορικής της έρευνας για τον Αντονέν Αρτώ και τη Νευροεπιστήμη.

Έχει σκηνοθετήσει περισσότερες από τριάντα θεατρικές παραγωγές σε Αθήνα, Λονδίνο, Εδιμβούργο, Βερολίνο, Ρώμη και Νέα Υόρκη. Έχει υπάρξει ιδρυτικό μέλος της διεθνούς πλατφόρμας σκηνοθετών «World Wide Lab», η οποία δημιουργήθηκε στο Watermill Center του Bob Wilson το 2011 και της οποίας διετέλεσε καλλιτεχνική διευθύντρια το 2013 και το 2015. Έκτοτε, η Ιόλη εργάζεται εντατικά με έδρα την Ελλάδα, με τις παραστάσεις που δημιουργεί να ταξιδεύουν σταθερά σε Λονδίνο και Νέα Υόρκη. Παράλληλα, επιτελεί και ερευνητικό έργο, και το 2020 κυκλοφόρησαν οι επιστημονικές της μελέτες «Performance, Από τη Θεωρία στην Πράξη: Σκηνοθεσία – Φιλοσοφία – Πολιτισμός» και «Anastenaria: Ritual, Theatre, Performance; An Experiential Study», από την Κάπα Εκδοτική.

H πιο πρόσφατη θεατρική της δουλειά, «Κόκκαλο», παρουσιάζεται τον χειμώνα του 2022 στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, ενώ την άνοιξη της ίδιας χρονιάς θα ανέβει στη Νέα Υόρκη, στο «The Tank Theatre» του Μανχάταν, η παράσταση που σκηνοθετεί «Φιλική Εταιρεία. Η Αδελφότητα πίσω από την Επανάσταση», για τρεις βραδιές με αγγλικούς υπέρτιτλους.

Τη ρωτώ γιατί από όλο το φάσμα του θεάτρου επέλεξε να ασχοληθεί με τη σκηνοθεσία. «Μου αρέσει να φτιάχνω κόσμους, να καθορίζω την τύχη τους, να δημιουργώ την όψη τους», απαντά αφοπλιστικά. Η πρώτη της παράσταση είχε τίτλο «Η Αρρώστια του Ύπνου» (2004), και την ανέβασε μαζί με μία ομάδα αποφοίτων από τη Σχολή του Θεάτρου Τέχνης, ενώ ως παράσταση «σταθμό» στη μέχρι σήμερα πορεία της θεωρεί το έργο «They did not expect him» (2009), που πρωτοπαρουσίασε στο Lincoln Center Theater Director’s Lab, στη Νέα Υόρκη. «Το έργο αυτό με πήγε πολλά βήματα παρακάτω και χάρη σε αυτό αναγνωρίστηκε η δουλειά μου και από συναδέλφους» επισημαίνει.

Έχει θητεύσει στο πλευρό των Κάτιας Γέρου, Εύας Στεφανή και Χρυσάνθης Σωτηροπούλου, στην Ελλάδα και των Alan Read και Joe Kelleher, στο εξωτερικό. Τα τελευταία επτά χρόνια, έχει παρουσιάσει στη χώρα μας δεκαπέντε παραστάσεις, μεταξύ των οποίων και τις «Young Lear» στο Φεστιβάλ Αθηνών (2016), «Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου και στο Bob Festival (Φεστιβάλ Αθηνών, 2017), «Ο Μισάνθρωπος» στο Σύγχρονο Θέατρο (2018), «Ίων» στο Φεστιβάλ Φιλίππων, στο θέατρο Άλφα, σε περιοδεία στην Ελλάδα, στη Βόρεια Κλιτύ της Ακρόπολης και στο θέατρο «Τhe Tank» στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης (2017-2019), «Πόλεμος και Ειρήνη» στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά (2019-2020), «Περηφάνια και Προκατάληψη» στο Θέατρο Αλκυονίς (2020) και σε ραδιοσκηνοθεσία για την Ελληνική Ραδιοφωνία το 2021, «Γλάρος» του Τσέχοφ στο Εθνικό Θέατρο και για την Ελληνική Ραδιοφωνία το 2021, καθώς και το έργο «Φιλική Εταιρεία. Η Αδελφότητα πίσω από την Επανάσταση», μια ανάθεση του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς με αφορμή τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση που περιόδευσε σε όλη την Ελλάδα.

Οι θεματικές με τις οποίες ασχολείται είναι ο έρωτας, οι κρυμμένες ιστορίες, οι ξεχωριστές προσωπικότητες. «Ό,τι μπορεί να με συγκινήσει αποτελεί εν δυνάμει μια νέα θεματική» αναφέρει, δηλώνοντας ότι «για να πετύχεις ως δημιουργός θα πρέπει ο θεατής που θα δει την παράστασή σου να έχει θεραπευτεί από κάτι, έστω πολύ μικρό μέσα του, από την ιστορία που είδε και άκουσε».

Μία από τις εμπειρίες που την καθόρισε ήταν οι σπουδές της στην Αγγλία. «Εκεί κατάλαβα, μακριά από την Ελλάδα και την προστασία που ένιωθα εδώ, μέσα σε έναν κύκλο γνωστών που με ήξεραν ως ένα ήσυχο κορίτσι, πως αξίζει να κινούμαι σε αυτή την τέχνη ενστικτωδώς, εκφράζοντας το προσωπικό (ή το συλλογικό) τραύμα, την επιθυμία ή τις λοξές πλευρές μου, ανεξάρτητα με το πώς είμαι στην καθημερινή ζωή μου και το πόσο ήρεμα μπορεί να τη ζω», εξηγεί. Και τι συνδέει τα όσα κάνει, σκηνοθεσία, συγγραφή, έρευνα και ραδιοσκηνοθεσίες; «Η ανάγκη να ανακαλύψεις ιστορίες και να τις πεις σε άλλους με το δικό σου τρόπο. Ό,τι κάνει ο άνθρωπος, δηλαδή, από την πρωτόγονη εποχή».