Αναδείχθηκε μέσα από τη διαδικασία του MATAROA AWARDS για τη Φωτογραφία με την υποστήριξη της Πολιτιστικής Εταιρείας Βορείου Ελλάδος και παρουσιάζει την ατομική της έκθεση «Between Cities and Skies» στη Thessaloniki PhotoΒiennale 2023.

Κάτι που βλέπει στον δρόμο και της τραβάει την προσοχή, ένα τραγούδι, ένα πρόσωπο που συναντά, ένα κομμάτι ουρανού, το χτύπημα των φτερών ενός πουλιού, μια μυρωδιά: το πιο μικρό, το τυχαίο, το απρόσμενο μπορούν να γίνουν πηγή έμπνευσης για τη φωτογράφο και κινηματογραφίστρια Αλεξάνδρα Ρίμπα, φτιάχνοντας το δικό τους μαγικό σύμπαν στην καλλιτεχνική της δημιουργία.

Είναι απόφοιτος της Σχολής Κινηματογράφου στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, έχοντας παράλληλα σπουδάσει σύγχρονη φωτογραφία στη Σχολή Φωτογραφίας Stereosis, ενώ έχει εκθέσει τις φωτογραφίες της σε σημαντικούς χώρους τέχνης στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (Μουσείο Μπενάκη, Loosen art στη Ρώμη).

Ως πρωτοεμφανιζόμενη φωτογράφος αναδείχθηκε μέσα από τα MATAROA Awards, ενός θεσμού που υλοποιείται με την υποστήριξη της Πολιτιστικής Εταιρείας Επιχειρηματιών Βορείου Ελλάδος, στο πλαίσιο του project MATAROA (κατόπιν ανοιχτής πρόσκλησης στην
καλλιτεχνική κοινότητα). Στην παρούσα φάση, παρουσιάζει την ατομική της έκθεση Between Cities and Skies στη Thessaloniki PhotoΒiennale 2023.

H νεαρή δημιουργός ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τη φωτογραφία χάρη στη γιαγιά της, η οποία ήταν και εκείνη φωτογράφος. «Είχε μεγάλη αδυναμία στο φιλμ και συγκεκριμένα στο ασπρόμαυρο. Είχε φτιάξει στο σπίτι της έναν αυτοσχέδιο σκοτεινό θάλαμο και περνούσε ατελείωτες ώρες εκεί. Ενώ ήμουν πολύ μικρή, έχω μνήμες και μυρωδιές από εκείνον τον θάλαμο, οι οποίες με οδήγησαν στη Stereosis. Παράλληλα, σπούδασα και στο Τμήμα Κινηματογράφου του ΑΠΘ, όπου κατάλαβα πως η εικόνα, είτε κινούμενη είτε στατική, είναι κάτι που με ενδιαφέρει πολύ».

Στα προσωπικά της πρότζεκτ, όπως το Between Cities and Skies, της αρέσει να ξεκινά από μια βασική ιδέα και να αναπτύσσει σκέψεις γύρω από αυτήν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όλα ξεκίνησαν από ένα σημείωμα, όπως εξηγεί. «Το πρότζεκτ αυτό ξεκίνησε ένα απόγευμα πριν μερικά καλοκαίρια, όταν η μητέρα μου, πολύ ταραγμένη, μου περιέγραψε μια εικόνα που μόλις είχε δει», θυμάται. «Έβλεπε, στο απέναντι μπαλκόνι από το σπίτι μας, ένα περιστέρι να παίρνει φόρα και να χτυπά με όλη του την δύναμη πάνω σε μια ντουλάπα. Προσπαθούσε να απελευθερώσει ένα άλλο περιστέρι, το οποίο είχε παγιδευτεί. Θέλαμε με κάποιον τρόπο να το βοηθήσουμε και έτσι κολλήσαμε ένα σημείωμα στην πόρτα της πολυκατοικίας. Όντως, το περιστέρι απελευθερώθηκε ύστερα από λίγο και πέταξε μαζί με τον/τη σύντροφό του. Εγώ έβγαλα το σημείωμα από την πόρτα και το κράτησα».