Ο Άκης Γιούσμης μιλάει δυνατά μέσα από τα υπερμεγέθη έργα του και τα έντονα χρώματά τους.
Άκης Γιούσμης
Προσπαθώντας να ελέγξει το άπειρο
Κείμενο: Δήμητρα Κεχαγιά
Η ζωγραφική για τον εικαστικό Άκη Γιούσμη είναι ζωτική ανάγκη. «Ξυπνάω και έχω ανάγκη να εκφραστώ, να δημιουργήσω», λέει χαρακτηριστικά. Αγαπημένο του κίνημα είναι ο Αφηρημένος Εξπρεσιονισμός από τον οποίο αντλεί πολλές τεχνικές, ενώ περισσότερο έχει επηρεαστεί από τα έργα των Peter Doig, Adam Lee και Aleksandra Waliszewska.
Του αρέσει η δουλειά του να μεταβάλλεται στο χρόνο και να διαφοροποιεί διαρκώς πράγματα, ενώ θυμάται από μικρός -πριν καν έρθει σε επαφή με κάποια συγκεκριμένη μορφή τέχνης- την ανάγκη να δημιουργεί εικόνες κλεισμένος στη φαντασία του.
Όπως δηλώνει εμφατικά, δεν τον ενδιαφέρει καθόλου ο ρεαλισμός. «Δεν έχει νόημα, αφού είναι παντού γύρω μας», εξηγεί σχετικά, διευκρινίζοντας ότι επικεντρώνεται περισσότερο στο υποσυνείδητο. Επιμένει σε αφηρημένα στοιχεία τόσο σε τοπία όσο και στις ανθρώπινες φιγούρες, τις οποίες συχνά απεκδύει από την ταυτότητά τους.
«Νιώθω ότι προσπαθώ να ελέγξω το άπειρο. Για αυτό και κάνω πολλά έργα σε μεγάλα μεγέθη. Δεν τα κάνω απαραίτητα για να τα εκθέσω. Δεν είναι αυτή η προτεραιότητά μου. Είναι περισσότερο η ανάγκη μου να αναμετρηθώ με τις δυνατότητές μου. Πώς ξεκινούν και πού καταλήγουν», τονίζει, σημειώνοντας παράλληλα ότι όσο περισσότερο χρόνο αφιερώνουμε σε κάτι τόσο αυτό εξελίσσεται.
Θυμάται ότι από παιδί τού άρεσε αυτή η αναμέτρηση με τον εσωτερικό και τον εξωτερικό του κόσμο. Ανακαλεί έντονες αναμνήσεις από μια περίοδο της ζωής του, όταν ζούσε μέσα στη φύση σε πολύ μικρή ηλικία, δίπλα σε ένα αχανές δάσος, στο Πρωτοκκλήσι Έβρου. Του άρεσε να εξερευνά ποτάμια, δέντρα, ζώα, τα οποία ακόμη και σήμερα συχνά πρωταγωνιστούν με διάφορες μορφές στη δουλειά του.
Από την παιδική του ηλικία κρατάει τη φαντασία, την αθωότητα και τον ροµαντισµό. Μέσα από το σκέιτ γνώρισε τη street κουλτούρα, περιπλανώμενος για χρόνια σε γνωστές και άγνωστες γειτονιές και πλατείες. Το σκέιτ ήταν το διαβατήριο για διαφορετικούς κόσμους
και ανθρώπους, νέες μυρωδιές και εικόνες. Εκεί ήταν που γνώρισε πολλούς καλλιτέχνες και έκανε σχέσεις ζωής, όπως με τον Apset και τον Θεόφιλο Παπαδόπουλο, με τους οποίους το καλοκαίρι του 2023 δημιούργησαν έναν καλλιτεχνικό πολυχώρο στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.
Οι αναμνήσεις του είναι η κινητήρια δύναμή του. Αυτές οι αναμνήσεις άρχισαν να παίρνουν νόημα όταν ξεκίνησε να παρακολουθεί μαθήματα στη φωτογραφική ομάδα Stereosis, στη Θεσσαλονίκη, που ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του 2004, από τους φωτογράφους Κοσμά Παυλίδη, Εμμανουήλ Παπαδόπουλο, Άγγελο Ζυμάρα και Πασχάλη Τσεϊνέ.
«Εκεί ήταν που ξεδιπλώθηκε μπροστά μου ολόκληρος ο κόσμος της τέχνης. Εκεί απελευθερώθηκα», λέει. Με τη Stereosis ταξίδεψε και φωτογράφισε πολύ, ενώ συμμετείχε και σε αρκετά workshops που παρέδωσαν διάσημοι φωτογράφοι, όπως ο Στράτος Καλαφάτης και η Λία Ναλμπαντίδου.
Ωστόσο, πάντα ήθελε να δημιουργήσει κάτι πάνω και πέρα από αυτές τις εικόνες, τις εσωτερικές και τις εξωτερικές. Θέλοντας να εμβαθύνει περισσότερο στο θέμα, αποφάσισε να δώσει εξετάσεις στη Σχολή Καλών Τεχνών του ΑΠΘ. Μπήκε στη Σχολή 27 ετών, πολύ συνειδητοποιημένος για το τι ήθελε να κάνει. «Ήθελα να το ζήσω όλο. Δεν το μετανιώνω που δεν το βρήκα πιο μικρός. Ίσα ίσα πιστεύω βαθιά ότι τα πάντα έρχονται στον χρόνο τους και νιώθω τυχερός που ανακάλυψα την κλίση μου», τονίζει, για να προσθέσει ότι εύχεται σε όλο τον κόσμο να βρει τον δρόμο που του ταιριάζει. «Να αδράξει την ευκαιρία για ζωή», λέει χαρακτηριστικά.
Νιώθω ότι προσπαθώ να ελέγξω το άπειρο. Για αυτό και κάνω πολλά έργα σε μεγάλα μεγέθη. Δεν τα κάνω απαραίτητα για να τα εκθέσω. Δεν είναι αυτή η προτεραιότητά μου. Είναι περισσότερο η ανάγκη μου να αναμετρηθώ με τις δυνατότητές μου. Πώς ξεκινούν και πού καταλήγουν.
Στη διάρκεια των σπουδών του, όταν βρέθηκε με το πρόγραμμα Erasmus στο Πόζναν της Πολωνίας, πειραματίστηκε για πρώτη φορά, συνδυάζοντας τη φωτογραφία µε τη ζωγραφική, την οποία ερωτεύτηκε σχεδόν αστραπιαία. Για τον Άκη Γιούσμη η καλλιτεχνική διαδικασία είναι ένας κόσµος παράλληλος µε την πραγµατικότητα. «Όσο εµβαθύνω στο εκάστοτε έργο, τα πάντα αρχίζουν και παίρνουν µορφή. Είναι μια εργασία σε διαρκή εξέλιξη». Επηρεάζεται από τα όνειρα, τη μουσική, τους ανθρώπους που είναι κοντά του. Από το άγνωστο και την έκπληξη που κρύβεται µέσα στη δηµιουργία.
Βασική πηγή έμπνευσης αποτελούν τα όνειρα, που πρωταγωνίστησαν και στην πρόσφατη έκθεσή του με τίτλο Lucid dreams στο Ύψιλον, χωρίς αυτό να σηµαίνει ότι μεταφέρει στην τέχνη του ό,τι βλέπει στα όνειρά του. «Μένω στο συναίσθηµα που υποσυνείδητα επηρεάζει το όνειρο».
Η ευκαιρία να πραγματοποιήσει την πρώτη του ατομική έκθεση στο Ύψιλον ήταν ένα μεγάλο δώρο για τον ίδιο, καθώς ο χώρος ήταν κατάλληλος για τα μεγάλου μεγέθους έργα του, αλλά και ιδιαίτερα ταιριαστός με τη δική του αισθητική.
Εσωστρεφής από τη φύση του, είναι πολύ εύκολο για εκείνον να κλείνεται στον κόσμο του κατά τη δημιουργική διαδικασία. «Ανά περιόδους βγαίνω από τον κόσµο µου και αλληλεπιδρώ έτσι ώστε να υπάρξει η ισορροπία που χρειάζοµαι στην προσωπική µου ζωή», εξηγεί, προσθέτοντας ότι σε αυτό συνέβαλε πολύ και ο χώρος που συνδημιούργησαν οι τρεις φίλοι, το ατελιέ-στούντιο ζωγραφικής Off The Grid (Πλατωνος 33), το οποίο είναι ανοιχτό σε ένα ευρύ φάσμα εικαστικής γλώσσας, καθώς οι τρεις δημιουργοί του κινούνται αδιάλειπτα σε πολλές μορφές τέχνης, από το graffiti και το tattoo μέχρι τη ζωγραφική και την εικονογράφηση.
Η ιδέα για τον χώρο γεννήθηκε την περίοδο του Covid, οπότε η ανάγκη για επαφή και κοινωνικότητα ήταν ιδιαίτερα έντονη. «Πέρα από χώρος δημιουργίας, το στούντιο μάς δίνει τη δυνατότητα και την ευκαιρία να φτιάχνουμε αφορμές για εποικοδομητική συζήτηση, για εξωστρέφεια. Εξάλλου, όλοι για μια ανάγκη συζητάμε…», λέει ο Άκης, τονίζοντας πόσο σημαντική είναι η πραγματική επαφή στην εποχή της κυριαρχίας των κοινωνικών δικτύων και της ατέλειωτης πληροφορίας.
Από τις 5 έως τις 7 Απριλίου 2024 πήρε για πρώτη φορά μέρος σε μια ομαδική έκθεση στην Αθήνα, στην γκαλερί I Am Art, στο Κουκάκι, ενώ με τον Apset και τον Θεόφιλο Παπαδόπουλο προετοιμάζουν και τα εγκαίνια του ατελιέ τους.
Χαμηλών τόνων και ευγενής, ο Άκης Γιούσμης προτιμά να μιλάει δυνατά μέσα από τα υπερμεγέθη έργα του και τα έντονα χρώματά τους, θεωρώντας επιτυχία το γεγονός ότι παρ’ όλες τις δυσκολίες της εποχής που διανύουμε έχει καταφέρει να παραμείνει καλλιτέχνης.
Φωτογραφίες
|
