Μπήκε στον κόσμο του ρούχου από πολύ μικρή ηλικία, καθώς η μητέρα της, Ελένη Δήμου, είχε κάνει από τη δεκαετία του ’60 γνωστή στην Ελλάδα την τέχνη του μπατίκ, την οποία δίδαξε στις Σχολές Δοξιάδη, ενώ διατηρούσε επί χρόνια μπουτίκ στο Κολωνάκι.

Ήταν όμως και τα πολλά ταξίδια που έκανε με τους γονείς της, στα οποία παρακολουθούσαν πολύ θέατρο, που της έβαλαν το… μικρόβιο για την ενδυματολογία. «Τα ερεθίσματα υπήρχαν από πολύ μικρή ηλικία», λέει.

Γεννήθηκε στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας, όπου είχαν μετακομίσει οι γονείς της, μετά τις σπουδές τους στη Γερμανία. Ήταν τεσσάρων χρονών όταν επέστρεψαν οικογενειακώς στην Ελλάδα, αλλά καθώς είχε αποφασίσει από νωρίς ότι ήθελε να ασχοληθεί με την σκηνογραφία και την ενδυματολογία, έφυγε για σπουδές στην Αγγλία, όπου παραμένει εδώ και δεκαετίες.

Με το σύντροφό της ηθοποιό Richard McCabe μοιράζουν το χρόνο τους ανάμεσα στο διαμέρισμά τους στο Λονδίνο και στο εξοχικό τους στη νότια Αγγλία, στο Eastbourne.

Με την Ελλάδα προσπαθεί να διατηρεί σχέσεις, παλαιότερα έχει κάνει τα κοστούμια για αρκετές θεατρικές παραστάσεις, αλλά για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν είχε κάποιες προσκλήσεις για συνεργασίες, μέχρι που ήρθε η πρόταση από την Μιμή Ντενίση για την ταινία «Σμύρνη μου αγαπημένη». Η Μιμή Ντενίση είναι από τους λίγους ανθρώπους χάρη στους οποίους κράτησε η Φωτεινή Δήμου επαγγελματικά σχέσεις με την Ελλάδα.

Η ενδυματολόγος σημειώνει ότι μέσα από αυτήν την ταινία «ξαναβρήκα λιγάκι τη χώρα μου». Εκτός από τη χώρα της όμως τονίζει ότι μέσα από την ομάδα με την οποία συνεργάστηκε για τη συγκεκριμένη ταινία βρήκε και μια νέα οικογένεια. Κάνει λόγο για καταπληκτική σύμπνοια, συνεργασία και εξαιρετικό καλλιτεχνικό και
επαγγελματικό επίπεδο των ανθρώπων που συνεργάστηκε για την ταινία. «Ήταν από τις πιο αγαπημένες ομάδες που έχω δουλέψει ποτέ, όλοι νέοι άνθρωποι, λίγο σαν παιδιά μου», λέει και προσθέτει ότι θα ήθελε πολύ να ξανασυνεργαστεί μαζί τους.

Είναι ιδιαιτέρως ευαίσθητη απέναντι στους ηθοποιούς, καθώς οι δικές της ιδέες και οι δικές τους πρέπει να παντρευτούν για να βγει το τελικό αποτέλεσμα. Ο σύντροφός της και οι περισσότεροι φίλοι της είναι ηθοποιοί, «έχουν το πιο τρομακτικό επάγγελμα στη δουλειά μας», λέει και την ευαισθητοποιεί το γεγονός ότι ξέρει πώς αισθάνονται.

«Τους νοιάζομαι, τους παρακολουθώ και ακούω πολύ», σημειώνει. Δουλεύοντας με τους ηθοποιούς προσπαθεί να συγκεράσει διαφορετικά στοιχεία: την προσωπικότητά τους, το χαρακτήρα που παίζουν, το σωματότυπο, την όψη τους και αυτό που πρέπει να λέει το ρούχο.

«Ένας ηθοποιός που βγαίνει στη σκηνή ή τον βλέπεις στην οθόνη, πρέπει να ξέρεις τι είναι. Το κοστούμι πρέπει να είναι αναγνωρίσιμο. Να σου λέει κάτι, να δίνει στοιχεία από το τι φέρει ο χαρακτήρας. Αυτά γίνονται μόνο με συνεργασία», τονίζει.

Πρότυπο επαγγελματία, αλλά και ανθρώπου θεωρεί τον Σερ Άντονι Χόπκινς με τον οποίο έχει συνεργαστεί δύο φορές. «Δεν υπάρχει πιο συνεργάσιμος, πιο καλόψυχος και πιο ευγενικός ηθοποιός. Για μένα είναι το πρότυπο, μοντέλο συνεργάτη. Ξέρει τι θέλει. Σου λέει τα βασικά, πως βλέπει τον χαρακτήρα του, αλλά δε σου λέει τι θα φορέσει».

Για το ρόλο του Βασιλιά Ληρ, όταν πια τρελαίνεται, ο Χόπκινς της είχε πει ότι θα ήθελε να είναι ντυμένος σαν τους ανθρώπους που ζουν στις γέφυρες στο Λονδίνο. Τους εκτοπισμένους.

Η ίδια μπορεί να ζει δεκαετίες στο Λονδίνο, ωστόσο προσπαθεί να μην χρησιμοποιεί καθόλου αγγλικές λέξεις, όσο κι αν -ιδιαίτερα μιλώντας για τη δουλειά της- της είναι πιο εύκολο. «Αυτό μου έλειπε, να χάσω τα ελληνικά. Η γλώσσα είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα που έχουμε», επισημαίνει.

Παρόλη την πολυετή εμπειρία της στο θέατρο και τον κινηματογράφο, δηλώνει ιδιαίτερα συνεσταλμένη και ντρέπεται να μιλάει σε κοινό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα όταν κέρδισε το βραβείο BAFTA για τα κοστούμια της ταινίας «The dresser» και ανέβηκε στο βήμα για την απονομή τα έχασε, όπως λέει, σε τέτοιο βαθμό που ξέχασε να πάρει το βραβείο. «Δε μου άρεσε ποτέ να είμαι μπροστά, ούτε καν σε παιδικές παραστάσεις στο σχολείο».

Αγαπά ιδιαίτερα τις ταινίες εποχής. Έχει κάνει αρκετές και σε αυτό την έχουν βοηθήσει τόσο οι σπουδές της –«μαθαίναμε πως να κόβουμε πατρόν από ειδικούς», λέει – όσο και η πολυετή της εμπειρία στο θέατρο και ιδιαίτερα η επί πολλά χρόνια συνεργασία της με την Royal Shakespeare Company. Αγαπάει πολύ τα ρούχα, δεν πιστεύει στη μόδα και πρεσβεύει ότι αυτό που φοράει κάποιος πρέπει να τον εκφράζει και να αισθάνεται άνετα. «Πιστεύω στην ψυχολογία του ρούχου», τονίζει.

Όταν δουλεύει ντύνεται κυρίως με τζιν, «σαν εργάτης», όπως λέει, καθώς πρέπει να κουβαλήσει, να μπει πίσω από φορτηγά και να κάνω ένα σωρό εργασίες που πρέπει να νιώθει άνετα. Για την κοινωνική της ζωή, δίνει χρόνο στο ντύσιμό της, της αρέσει να ανακατεύει ρούχα και μπορεί να συνδυάζει ρούχα φετινά με άλλα της δεκαετίας του ’70.

Στα επόμενα σχέδια της Φωτεινής Δήμου, βάσει των σεναρίων που έχει στο γραφείο της αυτήν την εποχή, είναι μια σύγχρονη, αμερικάνικη ταινία, μία ταινία εποχής στην Ιρλανδία με πολύ γνωστό σκηνοθέτη, μια τηλεοπτική σειρά κοινωνικού ενδιαφέροντος αγγλοκαναδικής παραγωγής και δύο θεατρικά εποχής για το West End. Αυτό το διάστημα σχεδιάζει για την Τόσκα του Πουτσίνι, στην Opera North στο Leeds.

Τα σχέδια αυτά όμως είναι σε δεύτερη μοίρα όπως λέει, καθώς βασική της αγωνία είναι να υπάρξει μια συλλογική, κοινωνική συνείδηση. Εύχεται «κοινωνική δικαιοσύνη παντού, ειρήνη και να κοιτάξουμε τον πλανήτη, το κλίμα. Άμα αυτά αρχίσουν να λειτουργούν, ίσως να φτιάξει ο κόσμος».