ΤΕΥΧΟΣ 02

EDITORIAL

ΜΕΣΑ ΑΠΟ μια βεντάλια άπειρων θεμάτων, αφορμών κι εμπνεύσεων, πώς διαλέγει ο κάθε καλλιτέχνης, πώς συλλαμβάνει την αρχική ιδέα ενός έργου; Μυστήριο. Κάτι που συγκλονίζει τον έναν ως σύλληψη, αφήνει τον άλλον παντελώς αδιάφορο. Κι ένα θέμα που κάποιον δεν του προκαλεί τίποτε, κάποιον άλλον τον πυρπολεί. Ποιος είναι λοιπόν ο μηχανισμός της έμπνευσης; Πώς εκρήγνυται η έλλαμψη; Πώς επισυμβαίνει ο άνωθεν χρηματισμός; Πώς κινητοποιείται, αίφνης, ο έσω ίλιγγος, πώς αστράφτει η Ιδέα και ανοίγουν οι ουρανοί; Πώς γίνεται η αποκάλυψη;

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για τον καθένα είναι κάτι ξεχωριστό, ως μηχανισμός, ως σπινθηρισμός ή ως έκρηξη. Αλλά, άραγε, υπάρχουν κοινοί τόποι για το πώς η θρυαλλίδα της έμπνευσης πυροδοτεί αναπάντεχα την ψυχή και το μυαλό ενός καλλιτέχνη και γεννά εκ του μηδενός την Ιδέα; Είναι η διαφορετική προσωπική συγκρότηση του καθενός, οι άλλες ευαισθησίες, οι ξεχωριστές εμμονές, η απολύτως προσωπική αντίληψη του τι είναι μια ορισμένη στιγμή το πιο σημαντικό; Πώς γίνεται κάποιος να παραβλέπει ένα τεράστιο γεγονός και να εμπνέεται από κάτι ασήμαντο, από ένα περίτριμμα, μια χειρονομία, κάτι ελάχιστο; Κι όμως έτσι συμβαίνει. Συχνά «από ένα Τίποτα γίνεται ο Παράδεισος», γράφει ο Οδυσσέας Ελύτης.

Κι αυτό γιατί, μέσα στη ροή του Χρόνου, το κλείστρο του προσωπικού ματιού, ανάλογα με το άνοιγμα του διαφράγματος, τη φωτεινότητα του φακού, τη διάθεση και τη συγκυρία, μπορεί να δει το σμικρόν ως μέγιστο και το αντίθετο, και να το μυθοποιήσει αναβιβάζοντάς το με τα δικά του μέσα έκφρασης στην περιωπή του έργου Τέχνης; Ίσως. Η έμπνευση παραμένει ένα ακατανόητο μυστήριο και για το ίδιο τον καλλιτέχνη. Ένα ιερό μυστικό για όλους – και ευτυχώς.