Η πρόσφατη έκθεση του Κώστα Ξάνθη, περσινού νικητή στα βραβεία MATAROA που διοργανώνει η Πολιτιστική Εταιρεία, διατυπώνει μια νέα εικαστική πρόταση. Ο Ξάνθης, που παράλληλα συμμετέχει και στην Biennale Mediterranea 20 / Μεσογειακή Μπιενάλε 20, παρουσιάζει την ατομική του έκθεση Toys of Hostile Nature / Παιχνίδια Εχθρικής Φύσης στην Donopoulos International Fine Arts, στη Θεσσαλονίκη, μέχρι το τέλος του Ιουλίου.

Τα κύρια ερωτήματα της έκθεσης τίθενται ευθύς εξαρχής: «Ποια είναι η απόσταση που χωρίζει την παιδική αθωότητα από την καταστροφική επιθυμία; Πόσο εύκολα το όμορφο μετατρέπεται σε επικίνδυνο; Πώς η αισθητική του πολέμου εισχωρεί αθόρυβα στην καθημερινή ζωή, μεταμφιεσμένη σε παιχνίδι;». Όλες οι εικαστικές απαντήσεις, όπως σημειώνει στο επιμελητικό του κείμενο ο Ευστράτιος Χατζηπαντσούδης, αποτελούν ένα συμβολικό σχόλιο πάνω στην ερωτική και αισθητική γοητεία του πολέμου: «Στη σειρά αυτή, ο καλλιτέχνης ενορχηστρώνει μια αλληγορία ανάμεσα στο ελκυστικό και το απειλητικό, αξιοποιώντας τη γλώσσα της πρώιμης Αναγέννησης, τα οπτικά λεξιλόγια του Hieronymus Bosch και του Konrad Kyeser (Bellifortis), σε συνδυασμό με σύγχρονα τεχνοϋλικά όπως η σιλικόνη και το πλέξιγκλας. Το αποτέλεσμα είναι ένας κόσμος όπου ο πόλεμος δεν καταγγέλλεται ευθέως, αλλά εσωτερικεύεται, αποπλανεί και επανασυναρμολογείται με όρους επιθυμίας και αισθητικού φετιχισμού».

Ο επισκέπτης έρχεται αντιμέτωπος με έργα που μοιάζουν σαν παιχνίδια από το μέλλον και νιώθει την επιθυμία να τα αγγίξει και να παίξει μαζί τους. Αυτό όμως δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση, μιας και πρόκειται για πολεμικές μηχανές, πυροβόλα, φουτουριστικά εργαλεία επιβολής. «Είναι ακριβώς αυτή η επιμελώς σχεδιασμένη επιφάνεια που αναδεικνύει τον μηχανισμό φετιχοποίησης της βίας και την κοινωνική κανονικοποίηση του πολέμου ως lifestyle», συμπληρώνει ο επιμελητής της έκθεσης.

H επιλογή του πλέξιγκλας και της σιλικόνης ως υλικών, μαζί με τις αποχρώσεις του μπλε που δεσπόζουν στην έκθεση, φορτίζουν περαιτέρω τη σύνδεση ανάμεσα στον ερωτισμό και την ισχύ, κατασκευάζοντας παράλληλα ένα σχεδόν ονειρικό τοπίο. «Με την πρόθεση να διαρρήξει τα σύνορα ανάμεσα στο όμορφο και στο απειλητικό, ο Ξάνθης δεν επιδιώκει απλώς να επιρρίψει ευθύνες: καλεί τον θεατή σε μια βαθύτερη υπαρξιακή αναμέτρηση με το δικό του φαντασιακό», καταλήγει ο Ευστράτιος Χατζηπαντσούδης.