Μια σειρά από φωτογραφίες αστικού τοπίου παρουσίασε η φωτογράφος Όλγα Δέικου στο πλαίσιο του SNFCC Green Weekend | Ιδέες για μια Πράσινη Πόλη, στον Μεσογειακό Κήπο του Πάρκου Σταύρος Νιάρχος. Η έκθεση Ακάλυπτοι, σε αρχιτεκτονικό σχεδιασμό του Γιώργου Ρυμενίδη (Επίκουρος Καθηγητής, Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων), περιλαμβάνει 21 φωτογραφίες, οι οποίες τραβήχτηκαν το χρονικό διάστημα 2018-2022.

«Αυτά τα έργα αποτυπώνουν το αστικό τοπίο, το οποίο συναντάμε καθημερινά, το προσπερνάμε, το βαριόμαστε –  για κάποιους είναι σχεδόν απωθητικό. Παρόλα αυτά, αυτή η μονοτονία και η επανάληψη που χαρακτηρίζει τις πυκνές δομήσεις αποτελούσε μια πρόκληση για μένα ως δημιουργό: να σταθώ, να αισθανθώ και να φανταστώ, βλέποντας ακάλυπτους και κτίρια, τα οποία εκ πρώτης όψεως φαίνονται μίζερα και υποτιμημένα. Άλλωστε, η ποιοτική σημασία της λέξης μονοτονία, ακόμη και στην επιστήμη των μαθηματικών, είναι μια σπάνια σταθερά. Αυτή η επανάληψη, λοιπόν, και η μονοτονία του γκρίζου αστικού τοπίου, σε αντίθεση με το πράσινο που μεγάλωσα στη Φλώρινα, μου δημιουργούσε πάντα αμφίθυμα συναισθήματα – ποτέ ξεκάθαρα. Άρχισα να στέκομαι, να αισθάνομαι, να παρατηρώ, και τελικά να σηκώνω την κάμερα», αναφέρει η Όλγα Δέικου.

Ό,τι αποτυπώνεται στον φακό της Δέικου βρίσκεται σε παρόντα χρόνο, στη Θεσσαλονίκη, αν και αντίστοιχα στιγμιότυπα συναντάμε σε όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα. Πολλές λήψεις είναι τραβηγμένες από τα κάτω, χωρίς καν την αίσθηση του ουρανού – σαν το υποκείμενο να συνθλίβεται. Τα πρόσωπα απουσιάζουν ή έχουν τη μορφή σιλουέτας. «Σκοπός μου ήταν μέσα από αυτές τις φαινομενικά άσχημες δομήσεις, από τους απόκρυφους ακάλυπτους (που εμπεριέχουν τόσες ιστορίες ανθρώπων που ίσως δεν θέλουν να φανούν), αλλά και μέσα από το μονότονο γκρι των πόλεων, να εκφράσω τον συναισθηματικό και φαντασιακό μου κόσμο. Είναι μια ανάγκη εσωτερική, να βρω την ομορφιά εκεί. Είναι μάλλον και αυτό που πρεσβεύω καλλιτεχνικά. Να αποτυπώσω την καθαρότητα, την αξιοπρέπεια, την αλήθεια, την ομορφιά, σε μέρη όπου πιστεύουμε πως δύσκολα υπάρχουν».

Η σχέση της Όλγας Δέικου με τη φωτογραφία δεν εξαντλείται στο επαγγελματικό κομμάτι: «Η ανάγκη έκφρασης μέσω της φωτογραφίας αποτελούσε πάντα ένα όπλο, μια δύναμη να ξεπερνώ εμπόδια και εσωτερικές δυσκολίες μου. Επιπλέον, είχα και την ασφάλεια που μου προσέφερε η απόσταση μέσω της κάμερας ώστε να παρατηρώ τον κόσμο.  Ήταν ανέκαθεν ένας τρόπος ασφαλούς σύνδεσής μου με τον κόσμο».