Ο Γρηγόρης Ρέντης αποφοίτησε από το Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Imperial College London και συνέχισε τις σπουδές του στο California Institute of the Arts, όπου έκανε το μεταπτυχιακό του στη Σκηνοθεσία Κινηματογράφου (MFA in Film Directing). Μετά την πρεμιέρα της πτυχιακής του ταινίας Η Δύση (Sundown, 2010) στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Ρότερνταμ, επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά στον χώρο της διαφήμισης, έχοντας σκηνοθετήσει πολυάριθμα βραβευμένα διαφημιστικά και βιντεοκλίπ. Η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία Βάρδια (Dogwatch, 2022), ένα ντοκιμαντέρ για τους μισθοφόρους που προστατεύουν εμπορικά πλοία από τους πειρατές στη Σομαλία, βραβεύτηκε με τον Αργυρό Αλέξανδρο στο τμήμα >> Film Forward του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και το Βραβείο Καλύτερης Φωτογραφίας στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Μόσχας DOKER, ενώ προβλήθηκε μεταξύ άλλων στα φεστιβάλ Visions du Réel, True/False και Raindance, αποσπώντας θετικές κριτικές από τον διεθνή τύπο. Η επόμενη ταινία του με τίτλο Sydney Smile Future Perfect αναπτύχθηκε στα πλαίσια του EAVE Producer’s Workshop και παρουσιάστηκε στο Crossroads Co-Production Forum του 64ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Ο Γρηγόρης Ρέντης, μετά την περσινή του βράβευση στο τμήμα >> Film Forward, επιστρέφει και φέτος στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, από ένα διαφορετικό πόστο, καθώς ανέλαβε να σκηνοθετήσει τα σποτ του 26ου ΦΝΘ. Τρεις ιστορίες, τα Πουλιά, τα Πυροτεχνήματα και το Σκουός, η καθεμία με το δικό της ύφος (από τους μεταλλικούς φωτισμούς περνάμε στις θερμές αποχρώσεις για να καταλήξουμε σε ένα αποχρωματισμένο περιβάλλον), αλλά με πολλούς κοινούς παρονομαστές, όπως την περιπέτεια, την πρόκληση και την ομορφιά της συμβίωσης-συνύπαρξης. Η προβληματική σχέση μας με τη φύση, στην οποία εξακολουθούμε να προσδίδουμε το πρόσημο της απειλής (το σποτ των Πουλιών φέρνει αυτόματα στο μυαλό την ομότιτλη ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ), παρότι εμείς είμαστε που τη μακελεύουμε ασταμάτητα. Η απροσμέτρητη δύναμη της συντροφικότητας, που είναι ικανή να μεταμορφώσει ακόμη και την πιο τετριμμένη και αδιάφορη στιγμή. Η ματαιότητα του ανταγωνισμού που μετατρέπει τα πάντα σε παρωδία και δηλητηριάζει τις ανθρώπινες σχέσεις.

Ο Γρηγόρης Ρέντης εξηγεί το κοινό νήμα που συνδέει τα τρία φεστιβαλικά σποτ: «​Αν αφήσεις την κάμερα να γράφει, είναι σίγουρο ότι η ζωή θα σε εκπλήξει. Τρεις ιστορίες που βασίζονται στο απρόβλεπτο, σε κάτι που μας περιβάλλει, αλλά που για κάποιο λόγο αρνούμαστε να δούμε μέχρι αυτό να εισέλθει με ορμή στο κάδρο. Διακόπτοντας απότομα μία γνώριμη κατάσταση, προκύπτει αρχικά μια έκπληξη, ένα τίναγμα. Αλλά αυτό που ακολουθεί είναι μία νέα συνθήκη και ενδεχομένως η αρχή ενός διαλόγου. Βασικός άξονας των τριών σποτ είναι η συνύπαρξη, στη συντροφικότητα, στη σχέση μας με το περιβάλλον, στον ανταγωνισμό. Και τελικά, ίσως η συνύπαρξη να είναι η μεγαλύτερη πρόκληση αυτής της περιόδου. Ανακαλύπτουμε νέους τρόπους να συνομιλούμε, να αποδεχόμαστε, και τελικά συνυπάρχουμε με όσα επιλέγαμε να αγνοούμε. Άλλωστε, το τι μένει πλέον εκτός κάδρου σπάνια αποτελεί επιλογή μας. Όλα είναι μπροστά μας, είτε αυτό ονομάζεται πόλεμος, ανθρώπινα δικαιώματα ή κοινωνική ανισότητα».