Οι αφηρημένες ζωγραφικές συνθέσεις του Γιώργου Σταμκόπουλου (γεν. 1983) μοιάζουν με μωσαϊκά από χρωματικές φόρμες, που δημιουργούνται μέσα από ζωγραφικά στρώματα και συνθέτουν ένα δίκτυο από δυναμικές. Καλύπτουν όλη την επιφάνεια του καμβά ή διασχίζουν κομμάτια «άδειων, λευκών περιοχών του καμβά». Σχηματίζουν εκρηκτικά ζωγραφικά πεδία με πολλαπλούς πυρήνες στο εσωτερικό τους. Αποδίδουν τον σφυγμό της σύγχρονης πραγματικότητας αλλά μπορούν κάλλιστα να ιδωθούν και ως αφηρημένα τοπία, με στοιχεία από τη φύση και το φως. Δημιουργούν σχέσεις ανάμεσα στη δισδιάστατη επιφάνεια και τον τρισδιάστατο χώρο, τόσο εντός του χώρου της ζωγραφικής όσο και ανάμεσα στη ζωγραφική και τον χώρο, συνδέοντας την υλικότητα και το άυλο.

Λόγω της τεχνικής που χρησιμοποιεί, τα έργα του καλλιτέχνη αποπνέουν μια διαδικασία πραγμάτωσης, την αποτύπωση μιας αμφίδρομης, χρονικής διαδρομής, από τα ενδότερα ζωγραφικά στρώματα στα εξωτερικά, και αντίστροφα. Η τεχνική αποκτά εδώ εννοιολογική σημασία. Ο καλλιτέχνης αποδομεί το έργο σε επάλληλα στρώματα μέσα από μια διαδοχική εναλλαγή ανάμεσα σε ζωγραφική και στρώσεις υλικού καλουπώματος με μονωτική ιδιότητα, μη διαπερατού από το χρώμα. Παραλλαγή της ίδιας τεχνικής αποτελεί και ένα πρώτο στρώμα τμηματικών επαλείψεων με μονωτικό υλικό, το οποίο διαδέχεται ζωγραφική στρώματος.

Κάπως έτσι, χτίζεται ένα ζωγραφικό «σώμα». Το τελικό έργο όμως προκύπτει μόνο αφότου ο καλλιτέχνης αποκολλήσει αυτή την παχιά επιδερμίδα, για να φέρει στο φως την τυχαία σύνθεση που έχει δημιουργηθεί από την αλληλεπίδραση των στρωμάτων μεταξύ τους. Σε αυτό το τελικό στάδιο, ο καλλιτέχνης δεν επεμβαίνει περαιτέρω. Ο Σταμκόπουλος χαρακτηρίζει τη ζωγραφική του «τυφλή». «Τα έργα μου πλάθονται αυτόνομα, και εγώ λειτουργώ ως καταλύτης, ως μέσο και φίλτρο, και παίζω πολύ με το τυχαίο, το μη ελεγχόμενο». Η υλικότητα της ζωγραφικής και ο χειρισμός του υλικού στη διάρκεια της καλλιτεχνικής διαδικασίας περνά από πολλά στάδια και διαφορετικές όψεις: πλάθεται μεν, αλλά το πλάσιμό της αποκαλύπτεται δια της αφαίρεσης.

Η ίδια η διαδικασία είναι σωματική, ειδικά στα έργα μεγάλων διαστάσεων, καθώς ο καλλιτέχνης κινεί το έργο του προς όλες τις κατευθύνσεις, σαν μια χορογραφία που ενορχηστρώνει γύρω του ζωγραφίζοντας με μεγάλα πινέλα. Η αφή και η πάλη με το υλικό γίνονται δομικά στοιχεία και αποτυπώνονται στη ζωντάνια και ενέργεια του έργου. «Η ζωγραφική είναι δράση, μόνο δράση. Είναι μια τέχνη επιτελεστική, χορογραφική. Το έργο γίνεται χώρος, αντιδρά μαζί σου. Ακόμη και με τα έργα μικρότερων διαστάσεων, νιώθω ότι συνυπάρχω μαζί τους. Το τελικό αποτέλεσμα το αντιμετωπίζω πάντα ως μια τετελεσμένη ζωγραφική πράξη».

Η τελική εικόνα μοιάζει με πραγματικότητα που μεταβάλλεται, μια φευγαλέα στιγμή σε μια διαδικασία γεμάτη κίνηση και ρυθμό όπου συναντώνται διαφορετικά χρονικά επίπεδα (τα διαφορετικά στάδια στα οποία έχει δημιουργηθεί το έργο) έτσι ώστε το αποτέλεσμα να περιέχει μια διαδρομή στον χρόνο. Όπως σε μια ανασκαφή, από το ξεμασκάρισμα του έργου προκύπτει η ιστορία του, που αποτελείται από ενότητες θραυσμάτων σε αλληλεπίδραση.

Η ζωγραφική του Σταμκόπουλου υποδηλώνει τη μνήμη και τη λειτουργία της. Τη σημασιοδοτεί ως ένα αμάλγαμα διαφορετικών ενθυμήσεων που διαποτίζουν η μία την άλλη για να δημιουργήσουν μια οπτική της πραγματικότητας. «Μέσω της διαδικασίας που ακολουθώ ξεκινάει ένας διάλογος με θέμα τη μνήμη ως κύριο συστατικό του έργου μου. Τη μνήμη όχι ως ανάμνηση, άλλα πιο πολύ ως αξία, βασικό άξονα και ενεργό δύναμη επιτέλεσης του έργου. Με ενδιαφέρει να ανακαλύψω τη χαμένη πληροφορία που υπάρχει από πίσω. Θέλω να την επιβεβαιώσω».

Πέρα όμως από την ερευνητική και εννοιολογική προσέγγιση της μνήμης σε σχέση με τη ζωγραφική, ο Σταμκόπουλος λειτουργεί και βιωματικά. Ανατρέχει στις δικές του εμπειρίες από αγαπημένα μέρη και τρόπους ζωής που χάνονται. Στην ατομική του έκθεση Electrified Echoes, στην γκαλερί Callirrhoë για παράδειγμα, τα έντονα χρώματα και οι πυκνές συνθέσεις απαθανατίζουν την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα του εμβληματικού βερολινέζικου χορευτικού κλαμπ Watergate, που έκλεισε πρόσφατα έπειτα από είκοσι δύο χρόνια λειτουργίας. Ο Σταμκόπουλος, που ζει κατά βάση στο Βερολίνο από το 2005, υπήρξε ο επιμελητής του ιδιαίτερου φωτισμού του κλαμπ, που έμοιαζε με ψηφιακή ζωγραφική. Το βασικό στοιχείο σύνδεσής του με τον χώρο, όμως, δεν ήταν άλλο από το δέσιμο με διάφορα σύγχρονα μουσικά είδη όπως «το black metal, το psychedelic και noise rock», τα οποία και ακούει ενόσω ζωγραφίζει. Τελευταία, πειραματίζεται με κάποια ηχητικά έργα που περιέχουν «θορύβους» που παράγονται από την ίδια τη ζωγραφική διαδικασία. «Με ενδιαφέρει πώς ο χώρος μπορεί να γεμίσει με άυλο τρόπο» αναφέρει σχετικά. Ως προς τα ζωγραφικά του έργα, η μουσική είναι η παρέα στο ατελιέ που ενεργοποιεί την κίνηση της χειρονομίας, και όχι μια σχέση που ο καλλιτέχνης προτίθεται να κάνει αισθητή.