Το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του Τζώρτζη Γρηγοράκη, με τίτλο Digger, συμμετέχει στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του 61ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, φανερώνοντας ένα αυθεντικό και ατόφιο ταλέντο του σύγχρονου ελληνικού σινεμά.

Ο Τζώρτζης Γρηγοράκης σπούδασε Κοινωνική Ψυχολογία στην Αγγλία, ενώ στη συνέχεια ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό Σκηνοθεσίας Κινηματογράφου στην Εθνική Σχολή Τηλεόρασης και Κινηματογράφου στο Λονδίνο. Από το 2007, γράφει και σκηνοθετεί μικρού μήκους ταινίες, οι οποίες έχουν συνολικά διαγωνιστεί σε πάνω από 100 διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ, έχοντας αποσπάσει περισσότερα από 20 βραβεία. To Digger, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, έκανε την πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Βερολίνου, όπου απέσπασε το Art Cinema – CICAE Award, ενώ ο πρωταγωνιστής Βαγγέλης Μουρίκης τιμήθηκε με την Καρδιά του Σαράγιεβο στην κατηγορία του Καλύτερου Ηθοποιού, στο Φεστιβάλ του Σαράγιεβο.

Ο Γρηγοράκης περιγράφει το Digger ως ένα σύγχρονο γουέστερν, το οποίος έχει στο επίκεντρό του τη σύγκρουση-συμφιλίωση μεταξύ πατέρα και γιου, καθώς και τη τεταμένη σχέση του ανθρώπου με τη φύση. «Ένας ερημίτης πατέρας και ένας γιος που εμφανίζεται από το πουθενά. Ένα σπίτι στην καρδιά ενός αρχέγονου ορεινού δάσους. Ένα βιομηχανικό τέρας επεκτείνεται επιθετικά. Γύρω τους, μια κοινωνία σε ατμόσφαιρα εμφυλίου. Κάποιοι σκάβουν για να ξεριζώσουν, ενώ κάποιοι άλλοι σκάβουν για να βρουν τις ρίζες τους. Ο πατέρας και ο γιος συγκρούονται μετωπικά. Το δάσος, ως συμπρωταγωνιστής, δίνει την τελική λύση», αναφέρει σχετικά.

Το Digger είναι μια ταινία εντυπωσιακής ωριμότητας, που συνδυάζει μια σειρά από οφθαλμοφανείς αρετές: τη μυσταγωγική ατμόσφαιρα, το καλοζυγισμένο χιούμορ, την ευφυή χρήση αλληγορικών συμβολισμών, τις υποδειγματικά ενορχηστρωμένες στιγμές συγκίνησης, αλλά και μια εξαιρετική αίσθηση υπόκωφου ρυθμού – σαν ένας βόμβος που χτυπά μέσα στο μυαλό σου. Πέρα, όμως, από όλα αυτά, ένα ακόμη σπουδαίο ατού στα χέρια του Τζώρτζη Γρηγοράκη ήταν ο εκπληκτικός –όπως πάντα– Βαγγέλης Μουρίκης, ο οποίος συνεπικουρείται από την εξαιρετική ερμηνεία του Αργύρη Πανταζάρα. Ο ίδιος είχε αναφέρει σχετικά: «Δεν χρειάζονται πολλές εξηγήσεις γιατί κάποιος επιλέγει τον Μουρίκη. Το εκτόπισμά του ως ηθοποιού είναι μοναδικό. Η ιστορία γράφτηκε για τον Βαγγέλη κι αν δεν την έκανε αυτός, δεν θα υπήρχε ταινία. Αυτό έκανε δύσκολη την επιλογή του γιου, έπρεπε να δέσει η μεταξύ τους χημεία σε πολλά επίπεδα. Αρχικά ψάχναμε έναν ηθοποιό γύρω στα 20, αλλά ο ρόλος μεγάλωσε ηλικιακά και τότε ήμασταν σίγουροι ότι ο Αργύρης είναι η καλύτερη επιλογή».

Το Digger περιλαμβάνει μια σειρά από πολύ εντυπωσιακές και απαιτητικές σκηνές που εκτυλίσσονται στο παρθένο τοπίο ενός άγριου δάσους, δίνοντας την εντύπωση πως τα γυρίσματα της ταινίας ήταν μια αληθινή πρόκληση για όλους τους εμπλεκόμενους. Τα λόγια του σκηνοθέτη έρχονται να επιβεβαιώσουν αυτή την αίσθηση: «Στα 1.200 μέτρα υψόμετρο. Πρωινή ομίχλη στο δάσος. Διαπεραστικό κρύο. Βροχές. Χιόνια. Κατολισθήσεις. Πελώριοι εκσκαφείς. Ανατινάξεις σε ορυχεία. Αποπνικτική σκόνη. Στα κάγκελα όλοι. Φοβεροί ηθοποιοί που τα έδωσαν όλα. Λίγος χρόνος, πολλή κούραση. Μια ομάδα παραγωγής που αποτελούταν από υπερήρωες. Καταπληκτικοί συνεργάτες. Όλα πάνω σε κινούμενη άμμο».

Όπως συμβαίνει πάντως και με τους περισσότερους Έλληνες κινηματογραφιστές, η αληθινή περιπέτεια είναι η ίδια η διαδικασία της παρθενικής μεγάλου μήκους ταινίας, η οποία περιλαμβάνει αμέτρητα εμπόδια και αφάνταστες δυσκολίες. «Ένα από τα δυσκολότερα θέματα της πρώτης μεγάλου μήκους είναι ο χρόνος για την ανάπτυξη του σεναρίου σε συνδυασμό με τη φοβερή δυσκολία για να ολοκληρωθεί η χρηματοδότηση. Ήμουν πολύ τυχερός που βοηθήθηκα από τη Haos Film σε αυτό το πενταετές ταξίδι που χρειάστηκε για να πραγματοποιηθεί η ταινία. Η Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη, η βασική παραγωγός μας, καθώς και ο Χρήστος Β. Κωνσταντακόπουλος και η Φένια Κοσοβίτσα, ήταν από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις που συνάντησα στον δρόμο μου. Είναι άνθρωποι, ο καθένας με τον τρόπο του, κεφαλαιώδους σημασίας για την ανάπτυξη του νέου ελληνικού σινεμά».