Η αρχή: Στη Θάσο, όπου μετακόμισε ο μικρός Αλέξανδρος από το Άργος Ορεστικό της Καστοριάς όπου γεννήθηκε, ο πατέρας εργάζεται ως συντηρητής στο αρχαίο θέατρο και ο μικρός τα καλοκαίρια παρακολουθεί παραστάσεις. «Εκεί μου μπήκε το μικρόβιο», λέει σήμερα χαμογελώντας. Είναι 18 όταν έρχεται στη Θεσσαλονίκη να… σπουδάσει το «μικρόβιο» στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Προετοιμάζεται για τις εισαγωγικές εξετάσεις με τον σκηνοθέτη Θοδωρή Οικονομίδη και περνάει. Αποφασίζει όμως τελικά να κυνηγήσει τα όνειρά του: Λονδίνο για σπουδές αγγλικής φιλολογίας και θεάτρου.

Το έναυσμα: Είναι ο μόνος ξένος φοιτητής στο Queen Mary University, ένα από τα τέσσερα κορυφαία πανεπιστήμια στην Ευρώπη την εποχή εκείνη και μοιραία συχνά μένει έξω από τις ομάδες που σχημάτιζαν οι Άγγλοι συμφοιτητές του. Τότε ο διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου του Λονδίνου του προτείνει να δοκιμάσει τη solo performance και έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με το συγκεκριμένο είδος. Στο δεύτερο έτος παίρνει μεταγραφή στο London Metropolitan University και παρακολουθεί το μάθημα της performance art από τη διάσημη Helen Spackman και τον συνεργάτη της Ernst Fisher.

Η καθιέρωση: Το 2008 παρουσιάζει την πρώτη του μακράς διάρκειας περφόρμανς στη Γλασκόβη, στο National Review of Live Art, το μεγαλύτερο φεστιβάλ περφόρμανς στον κόσμο. Αυτή τη χρονιά και την επόμενη γνωρίζει κορυφαία ονόματα του χώρου, μεταξύ των οποίων τους Franko B, Manuel Vason και Ron Athey ενώ παράλληλα ειδικεύεται στη συγκεκριμένη καλλιτεχνική πρακτική (Master of Fine Arts) στο Brunel University. Η θεματική που τον απασχολεί είναι τα κοινωνικοπολιτικά θέματα αιχμής, όπως το μεταναστευτικό, ενώ ως βασικά του εργαλεία χρησιμοποιεί το σώμα και άμεσα αναγνωρίσιμα σύμβολα.

Να είσαι ο εαυτός σου
«Κάνω περφόρμανς γιατί είναι αυτό που ξέρω να κάνω. Δεν διαχωρίζω την τέχνη από τη ζωή. Μέσα από τις δράσεις μου εκφέρω την άποψη μου για όλα όσα με ενδιαφέρουν και με προβληματίζουν. Είναι η πιο ειλικρινής μορφή τέχνης, με αφήνει να είμαι ο εαυτός μου. Δεν προσποιούμαι, δεν παίζω έναν ρόλο».

Δεν κάνει πρόβες ποτέ. Δουλεύει την ιδέα στο μυαλό του ή ετοιμάζει κάποια σκίτσα. Την ώρα της δράσης, αν γίνει κάποιο λάθος, το ενσωματώνει στην περφόρμανς. Το 2009, μετά από παρότρυνση της Helen Spackman, επιστρέφει στην Ελλάδα και εγκαθίσταται στη Θεσσαλονίκη. Διοργανώνει ένα από τα πρώτα φεστιβάλ περφόρμανς στο Block 33, με τη συμμετοχή γνωστών καλλιτεχνών από Ελλάδα και εξωτερικό, όπως οι Franko B, Manuel Vason, Μαίρη Ζυγούρη και Alma Kalma. Η δουλειά του προσελκύει το ενδιαφέρον των ειδικών, καθώς την εποχή εκείνη η σκηνή της περφόρμανς στην πόλη κάνει τα πρώτα της βήματα.

Σε λίγο καιρό στο ανήσυχο μυαλό του γεννιέται μία ιδέα: να συναντήσει τον ζωντανό θρύλο της performance art, τον Γερμανό καλλιτέχνη Ulay, πρώην συνεργάτη της Marina Abramovic. Αναζητά τα ίχνη του μέσω καθηγητών που είχε στο Λονδίνο και της γκαλερί του Ulay στο Άμστερνταμ και τελικά τον βρίσκει. Οι δυο τους έρχονται κοντά, γίνονται φίλοι και ο Αλέξανδρος τον προσκαλεί το 2014 στα 49α Δημήτρια, σε ένα masterclass που επιμελήθηκε ο ίδιος για το σύνολο του έργου του. Πρόκειται για έναν εμβληματικό καλλιτέχνη που τον καθόρισε: «Ο Ulay είναι αυτός στον οποίο επιστρέφω πάντα. Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τον καλλιτέχνη από το πραγματικό άτομο, η δουλειά του και ο τρόπος ζωής του με επηρεάζουν ακόμη».

The rest is history…
Μετά τα 49α Δημήτρια, μέσα στην ίδια χρονιά, παρουσιάζει τις περφόρμανς Descend και Meta-Zorbas Phase, την πρώτη στο Cyprus International Performance Art Festival στη Λευκωσία και τη δεύτερη στο 3ο Thessaloniki Performance Festival, στο πλαίσιο της 4ης Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης.

Το 2015 αποτελεί χρονιά σταθμό στην πορεία του, καθώς συμμετέχει στη 17th Mediterranean Biennale of Young Artists, στο Μιλάνο, με την περφόρμανς Greek Edibles και κάνει αίσθηση μοιράζοντας στο κοινό κομμάτια λευκής σοκολάτας.

Το 2016 συλλαμβάνει την ιδέα και υλοποιεί μία από τις πιο σημαντικές δράσεις του, τη Self –Reflectio, στο Venice International Performance Art Week III της Βενετίας. Κατά τη διάρκειά της στεκόταν για ώρες γυμνός σαν άγαλμα σε μία περιστρεφόμενη βάση για κούκλες-μανεκέν ενώ το κοινό κολλούσε επάνω του κομμάτια από σπασμένους καθρέφτες. «Ήταν πολύ έντονο και συγκινητικό. Ο κόσμος γινόταν ένα μ’ εμένα, επειδή οι μορφές τους αντικατοπτρίζονταν στα κομμάτια που κολλούσαν επάνω μου».

Στη συνέχεια περφόρμανς, εντός και εκτός των συνόρων: Arena (Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Αθήνα, 2016), Οίκαδε – To Home Version II (MEK Museum Europaischer Kulturen, Βερολίνο, 2018), High Together (Ζήνα Αθανασιάδου Γκαλερί, Θεσσαλονίκη, 2019)…