Άρις Γεωργίου

Έλξη ή ανάγκη; Λειτουργικότητα ή συνήθεια; Αφοσίωση ή τυραννία; Τι τέλος πάντων οδηγεί έναν δημιουργό σε κάποιο θέμα ξανά και ξανά, και πόσο δυσκολότερο είναι να απαντηθεί το ερώτημα όταν το αντικείμενο της επαναφοράς έχει διάσταση τόσο εμβληματική όσο το κόκκινο χρώμα; Για τον Άρι Γεωργίου, τον πολυσχιδή δημιουργό που συναρτά στον βίο του την αρχιτεκτονική, τη ζωγραφική, τις γραφικές τέχνες, τη γραφή, αλλά πρωτίστως τη φωτογραφία, το κόκκινο είναι αυτό που σταθερά καθηλώνει τον φακό του, ακόμη κι αν ο ίδιος έχει αποφασίσει (αν όχι πασχίσει) να αντιμετωπίσει το θέμα ως εξαντλημένο. 

«Η ψυχολογία της σαγήνης του κόκκινου υποθέτω πως είναι αγκυρωμένη βαθιά μέσα μας από τα γεννοφάσκια μας. Και μάλιστα για όλους, όχι ειδικά για εμένα», επιχειρεί να εξηγήσει ο ίδιος πώς διατρέχει το χρώμα αυτό με την ποιητική του δύναμη, τη μεταφυσική του υπόσταση, τον ερωτισμό του, τις έμφυλες συνδηλώσεις του, τη δουλειά του επί δεκαετίες. 

«Ο όρος punctum που χρησιμοποιεί ο Ρολάν Μπαρτ για τη φωτογραφία “εικονογραφεί” ικανοποιητικά ίσως αυτό που συμβαίνει στις κόκκινες φωτογραφίες μου. Το κόκκινο χρώμα, σε όση έκταση “παρεμβαίνει”, και ανεξάρτητα από χρωματικούς συνδυασμούς που αναδεικνύει ή διαταράσσει, αποτελεί το επεισόδιο εκείνο, μορφολογικό κατ’ εξοχήν, που με σταματάει και με αναγκάζει να το σημειώσω, να καθηλωθώ ως απλός καταγραφέας ενός θραύσματος της πραγματικότητας, ως παρατηρητής ενός “φαινομένου πέραν από τον φωτογράφο”, ενός απειροστού του χρόνου».