O κορυφαίος βιμπραφωνίστας και συνθέτης Χρήστος Ραφαηλίδης μεγάλωσε στην Κοζάνη, έζησε στη Βοστόνη και «βρήκε τη φωνή του» στη Νέα Υόρκη, όπου καθιερώθηκε με το σχήμα Manhattan Vibes. Στις 23 Ιουνίου θα κυκλοφορήσει η νέα του δισκογραφική δουλειά, με τίτλο Home, ένα πρότζεκτ που αποτελείται από επτά πρωτότυπες συνθέσεις, κομμένες και ραμμένες στα μέτρα των προσκεκλημένων μουσικών, ενώ ο τίτλος του δίσκου προέκυψε από το γεγονός ότι ο κάθε μουσικός ηχογράφησε από το σπίτι του εξαιτίας της πανδημίας. Το Home φέρνει κοντά μουσικούς από διαφορετικές κουλτούρες, εθνικότητες και background,
παρουσιάζοντας ένα πολυσυλλεκτικό αποτέλεσμα στο οποίο συμμετέχουν οι: Antonio Sánchez (Μεξικό), Thana Alexa (Κροατία), Mauricio Zottarelli (Βραζιλία), Giovanni Mirabassi (Γαλλία/Ιταλία), Brad Mason (Αγγλία), Victor Provost (Παρθένες Νήσοι), Mike Pope (ΗΠΑ), Πέτρος Κλαμπάνης και Θωμάς Κωνσταντίνου (Ελλάδα).

Ο Χρήστος Ραφαηλίδης μετακόμισε στη Βοστόνη σε πολύ νεαρή ηλικία, έχοντας λάβει υποτροφία από το εμβληματικό Μουσικό Κολλέγιο του Berklee. «Δεν ήταν εύκολο, αλλά δεν ήταν και δύσκολο. Ακούγεται οξύμωρο, αλλά η αλήθεια είναι αυτή. Ασφαλώς, το να ξεκινήσεις μια ζωή σε ξένο τόπο, στο άγνωστο, και μάλιστα στην προ-ίντερνετ εποχή, ήταν κάτι απαιτητικό και με δυσκολίες. Παράλληλα, όμως, ήταν όλα καινούρια! Μια ευκαιρία να γνωρίσω νέους ανθρώπους, που έχουν το ίδιο πάθος με εμένα, να μάθω, να δοκιμαστώ και να γίνω καλύτερος», δηλώνει σχετικά. «Ερχόμενος στις ΗΠΑ ένιωσα καλοδεχούμενος και αυτός είναι ο κύριος λόγος που παρέμεινα έως και σήμερα. Νομίζω πως στις τέχνες και τα γράμματα πάντα υπάρχει χώρος για ανθρώπους με διάθεση και ταλέντο και είμαι ευτυχής που πλέον είμαι στη θέση να υποδέχομαι τους νεότερους που έρχονται στη Νέα Υόρκη για να δοκιμάσουν την τύχη τους!».

Όλα αυτά τα χρόνια συνεργάστηκε με σημαντικούς μουσικούς, ανθρώπους από διαφορετικές κουλτούρες και εθνικότητες, και αυτή η συνεύρεση παραμένει ενδιαφέρουσα για τον ίδιο μέχρι και σήμερα. «Αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους που βρίσκομαι μακριά από τον τόπο μου εδώ και τριάντα χρόνια. Αρχικά ήρθα για ακαδημαϊκούς λόγους, προκειμένου να αναπτύξω τη μουσική μου παιδεία, στη συνέχεια όμως αυτό το ανακάτεμα, η συνεύρεση με ανθρώπους από διαφορετικές κουλτούρες και εθνικότητες, άρχισε να προσθέτει νέες διαστάσεις στον μουσικό μου λόγο».

Σε ολόκληρη την καριέρα του, από τους Manhattan Vibes και τη συνεργασία με τον μέντορά του, τον Joe Locke, μέχρι το Trio που δημιούργησε και τη συνύπαρξη με Έλληνες και ξένους διακεκριμένους μουσικούς, η κοινή φιλοσοφία με όλους τους εμπλεκόμενους παίζει κομβικό ρόλο. «Η συμβατότητα ως προς την αισθητική, τη φιλοσοφία και το όραμα είναι το παν σε αυτό το είδος μουσικής. Στην τζαζ δεν είναι όλα γραμμένα σε μια παρτιτούρα από τον συνθέτη: έχουμε το περιθώριο (και τη χαρά) του αυτοσχεδιασμού, που μας επιτρέπει να αναπτύξουμε τις δικές μας σκέψεις πάνω στο κομμάτι. Φανταστείτε, λοιπόν, πόσο “εκτός
θέματος” μπορεί να είναι ένα αυτοσχεδιαστικό σόλο εάν δεν διέπεται από την ίδια φιλοσοφία με εκείνη των υπόλοιπων μουσικών», εξηγεί χαρακτηριστικά.

Στο ενεργητικό του συναντά κανείς και το μουσικό πείραμα  Sonic Convergence, όπου πλαισιώθηκε από μια ομάδα κορυφαίων μουσικών της τζαζ και της κλασικής μουσικής: τον Ελληνοκαναδό συνθέτη Χρήστο Χατζή, τον Πέτρο Κλαμπάνη και τον Αντώνη Σουσάμογλου, με τους οποίους παρουσίασε «μουσικές απαντήσεις σε καυτά ερωτήματα των ημερών μας», με ενθουσιασμό, στοχασμό και χιούμορ. Για τον ίδιο, ο πειραματισμός είναι «απαραίτητο στοιχείο για τη πρόοδο και δίνει ένα πολύ ενδιαφέρον ρίσκο σε αυτό που κάνουμε, όταν κινούμαστε έξω από το πλαίσιο. Το Sonic Convergence ήταν ένα πείραμα που μας ενθουσίασε, καθώς έθεσε μια μοναδική πρόκληση: να οραματιστούμε μαζί, ερχόμενοι
από διαφορετικούς χώρους, και να δημιουργήσουμε κάτι νέο, φρέσκο και ενδιαφέρον. Αισθάνομαι ότι μέσα από αυτό φυτέψαμε τον σπόρο για να συνεχιστεί αυτή η μουσική αναζήτηση, προκαλώντας τις παραδοσιακές δομές και το μουσικό κατεστημένο».

Ο Χρήστος Ραφαηλίδης δεν διαχωρίζει το ελληνικό κοινό από το διεθνές, απαντώντας στις δικές μου αμφιβολίες για το κατά πόσο υπάρχει κοινό της τζαζ στην Ελλάδα. «Πλέον, έχουν όλοι πρόσβαση στην τζαζ χάρη στο ίντερνετ, ο κόσμος μπορεί να την εκτιμήσει και να την καταλάβει, αλλά και να ψαχτεί βαθύτερα εφόσον έχει τη διάθεση». Αν και συγκαταλέγεται στους 25 καλύτερους βιμπραφωνίστες παγκοσμίως, ο Χρήστος Ραφαηλίδης παραμένει ένας άνθρωπος που πατάει στη γη, στοιχείο που εκτιμάται από όλους τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν. «Η μουσική δεν είναι σπορ, όπου κάποιος πρέπει να είναι νικητής ή διεκδικητής της κορυφής. Ασφαλώς, η διάκριση στην οποία αναφέρεστε σημαίνει πολλά για μένα, καθώς είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς και επιμονής. Εξίσου σημαντικό όμως είναι να παραμένω συνδεδεμένος με το περιβάλλον μου. Είναι πολύ εύκολο να χαθείς με τη μουσική, να απομονωθείς και να γίνεις χαρταετός».