Eπέλεξε ένα καλλιτεχνικό ψευδώνυμο που παραπέμπει στον μύθο της Αλκυόνης, ενός πτηνού που συμβολίζει την ελπίδα, τον αγώνα και την αγάπη, για το οποίο ο Πλούταρχος είχε γράψει πως κουβαλάει στους ώμους το ταίρι του όταν εκείνο δεν μπορεί πλέον να πετάξει.
Alkyone
Η μουσική είναι η γλώσσα των ονείρων και τα όνειρα είναι ζωή
Κείμενο: Εύα Κουσιοπούλου
H ερμηνεύτρια και τραγουδοποιός Alkyone προκάλεσε για πρώτη φορά αίσθηση όταν ανέβασε στο κανάλι της στο YouTube μια διασκευή του παραδοσιακού τραγουδιού «Ξενιτεμένα μου πουλιά», σε ένα βίντεο που έχει πλέον ξεπεράσει τις 128.000 θεάσεις. Στη συνέχεια, κυκλοφόρησε τρία singles, καθώς και μια διασκευή στο «Αερικό» του Θανάση Παπακωνσταντίνου, με τον οποίο περιοδεύει αυτό το καλοκαίρι σε όλη την Ελλάδα. Η διασκευή της στα «Ξενιτεμένα μου πουλιά» με συντρόφευσε σε ένα αξέχαστο ταξίδι στα Ζαγοροχώρια, θυμίζοντας μου πόσο λίγο αγαπούσα τα δημοτικά τραγούδια μικρή. Είχε μάλλον κάποιο θέμα η γενιά μου, τα παιδιά των πόλεων, με αυτού του είδους τη μουσική, δεν εξηγείται αλλιώς. Χάνοντας τον πατέρα μου, ο οποίος κρατούσε από εκείνα τα μέρη, θυμάμαι πλέον αυτά τα τραγούδια με αγάπη και αντιλαμβάνομαι πως τα κουβαλάμε στα γονίδιά μας. Ωστόσο, δεν παύω να εντυπωσιάζομαι κάθε φορά που βλέπω νέους μουσικούς, όπως η Alkyone, να βρίσκονται σε τόσο στενή επαφή με την ελληνική παραδοσιακή μουσική.
Το δισκογραφικό ντεμπούτο της Alkyone, με δικά της τραγούδια και τίτλο Exit Sign, κυκλοφόρησε τον περασμένο Μάιο, κατακτώντας επάξια μια θέση ανάμεσα στα καλύτερα του 2023, ενώ όσοι είχαν την ευκαιρία να την απολαύσουν σε ζωντανές εμφανίσεις με την μπάντα της κάνουν λόγο για μια ξεχωριστή εμπειρία. Πολύ πρόσφατα, στις αρχές Αυγούστου, κυκλοφόρησε μια νέα διασκευή στο τρυφερό γκρεκάνικο τραγούδι της Κάτω Ιταλίας, «Aremu Rindineddha» (Άραγε χελιδόνι μου). «Με τα παιδιά που το ετοιμάσαμε όλο αυτό, το κάνουμε γιατί το αγαπάμε. Αν λειτουργήσει μάλιστα και ως αφορμή για να ταξιδέψει κανείς ακούγοντάς το, από μέσα προς τα έξω, τότε η χαρά είναι διπλή. Κι η μουσική, άλλωστε, ένα μεγάλο ταξίδι είναι».
Η Alkyone τραγουδούσε από τότε που θυμάται τον εαυτό της. Η πρώτη εμπειρία επικοινωνίας μέσα από το τραγούδι ήρθε σε ηλικία μόλις πέντε ετών, όταν πήρε το μικρόφωνο σε ένα γαμήλιο γλέντι και, χωρίς να το καταλάβουν οι γονείς της, ζήτησε να τραγουδήσει το «Μήλο μου κόκκινο» μπροστά σε όλους τους καλεσμένους.
Απαντώντας γιατί προτιμά να γράφει σε αγγλόφωνο στίχο, διευκρινίζει ότι προς το παρόν εκφράζεται καλύτερα μέσα από την αγγλική γλώσσα, τόσο στο συνθετικό όσο και στο ηχητικό κομμάτι. Η ελληνική γλώσσα είναι ένας θησαυρός τον οποίο ακόμα εξερευνά και δεν το αποκλείει να γράψει στο μέλλον τραγούδια με ελληνικό
στίχο, επιθυμεί όμως αυτό να συμβεί αβίαστα και φυσικά. «Προς το παρόν, ο αγγλικός στίχος, κατά έναν περίεργο τρόπο, μου αφήνει μεγαλύτερο χώρο για πειραματισμούς. Μέσα από τον αγγλικό στίχο αισθάνομαι ότι άλλαξε και η αντίληψη και προσέγγισή μου γύρω από τα ελληνικά τραγούδια». Τι είναι όμως η μουσική στο δικό της σύμπαν; «Η μουσική είναι σύνδεση. Σύνδεση τόσο με το μέσα
όσο και με το έξω. Πιστεύω ότι η ανθρώπινη ζωή θα ήταν πολύ διαφορετική αν δεν υπήρχε μουσική. Νιώθω ότι η μουσική είναι η γλώσσα των ονείρων και τα όνειρα είναι ζωή».
Η Αλκυόνη νιώθει μεγάλη ευγνωμοσύνη για τη συνεργασία της με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, μα κυρίως για τη γνωριμία της με τον «κύριο Θανάση», όπως τον αποκαλεί: «Είναι από εκείνους τους ανθρώπους που έχουν πολλά να σου μάθουν, ακόμη και αν δεν επιδιώκει ο ίδιος να σε διδάξει. Είναι καθαρός, απλός, με ένα μυαλό που διψάει για μάθηση και μια ψυχή που διψάει για δημιουργία. Βλέπω έναν άνθρωπο που αρνείται πεισματικά να κάνει εκπτώσεις στη μουσική και στα ιδανικά του, ένα σπάνιο γνώρισμα χαρακτήρα μιας και τα ιδανικά πολλές φορές καταλήγουν ασήκωτο φορτίο. Ωστόσο, στην περίπτωση του Θανάση Παπακωνσταντίνου έχουν γίνει αφορμή να τον αγαπήσει πολύς κόσμος: τα ιδανικά του και το όνειρό του για έναν καλύτερο κόσμο είναι το στοιχείο που αγαπά το κοινό περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στα τραγούδια του. Το γεγονός δε ότι αγαπάει κι εκείνος τη φύση και τα πλάσματά της με έκανε να τον εκτιμήσω ακόμα περισσότερο».
Η συζήτηση πηγαίνει στην ανταπόκριση του κοινού, τους αναμμένους πυρσούς, το τεράστιο γλέντι που στήνεται από χιλιάδες κόσμου στις συναυλίες του Θανάση. Πώς βιώνει η ίδια αυτή την εμπειρία και ατμόσφαιρα; «Όσον αφορά τους πυρσούς στις συναυλίες θεωρώ ότι πρόκειται για μια κακή, περιττή και πολύ συχνά επικίνδυνη μόδα. Για να περάσεις όμορφα θέλει απλώς να το νιώθεις στην καρδιά σου και να είσαι παρών. Κατά τη γνώμη μου, οτιδήποτε άλλο σε αποσυντονίζει και σε αποσπά από την ομορφιά της στιγμής».
Όσο για τις συναυλίες της στο πλευρό της Μαρίας Φαραντούρη στο Μόναχο και στη Ζυρίχη τις χαρακτηρίζει ως εμπειρία ζωής. «Αισθανόμουν ότι είχα βγει να περπατήσω πιασμένη χέρι χέρι με τον χρόνο. Κι όντως έτσι είναι υπό μία έννοια, καθώς η Μαρία Φαραντούρη κουβαλάει μέσα της πολύτιμες ιστορίες, τις οποίες μοιράζεται απλόχερα με το τραγούδι. Όταν τραγουδάει, είναι λες και βλέπεις όλες αυτές τις ιστορίες να ξεπηδούν μπροστά σου. Είναι σχεδόν σαν να τις εικονογραφεί στον αέρα!» αναφέρει σχετικά.
Τι είναι όμως αυτό που την έφερε κοντά με τους μουσικούς που συμμετέχουν στη δική της μπάντα; «Νομίζω ότι η κοινή φιλοσοφία πάντα βοηθάει. Κυρίως όμως θα έλεγα ότι μας ενώνουν οι κοινές αρχές, ο σεβασμός και η αμοιβαία αγάπη για τη μουσική. Είμαστε όλοι μας ονειροπόλοι. Ο Σάκης, ο Θοδωρής, ο Στέφανος, ο Άλεξ, ο Τόλης, ο Μηνάς έχουν ατόφια χαρά όταν κάνουν μουσική και νομίζω ότι βαθιά μέσα τους ονειρεύονται κι εκείνοι να κάνουν τον κόσμο λίγο πιο φωτεινό. Με κάθε άτομο που συνεργαζόμαστε είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει χημεία, κοινή γλώσσα επικοινωνίας και καθαρότητα απέναντι στους ανθρώπους και στη μουσική. Ο Σωτήρης, που δουλεύουμε μαζί στο στούντιο, ο κ. Αλέξανδρος, που σαν πατέρας επιβλέπει τα πάντα, η Αλεξία, ο Δημήτρης. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν γίνει προέκταση της οικογένειάς μου. Σκέψου πόσο αποδοτικότερα μπορείς να συνεργαστείς με ανθρώπους που πραγματικά έχετε φτάσει στο σημείο να αγαπιέστε. Ο εγωισμός πάει περίπατο και επικρατεί το εμείς αντί για το εγώ».
Για την Αλκυόνη, η μουσική μάς συνδέει με τις περασμένες εποχές και όσους δεν είναι πια εδώ. «Στις μέρες μας παρατηρώ ένα μεγάλο κύμα νέων ανθρώπων που έχουν στραφεί στην παραδοσιακή μουσική και χαίρομαι αφάνταστα για αυτή την εξέλιξη. Οι νέοι βρίσκουν πλέον χαρά στο να μαζεύονται σε φεστιβάλ, πανηγύρια ή
και φιλικές μαζώξεις και να τραγουδάνε παρέα παραδοσιακά τραγούδια. Η παράδοση έχει κάτι το φυσικό και αβίαστο μέσα της, μιλάει για πράγματα διαχρονικά, επομένως μου φαίνεται ολότελα φυσιολογικό και αναμενόμενο ότι αναβιώνει στην εποχή μας. Μουσική χωρίς παρελθόν είναι δέντρο χωρίς ρίζες, το οποίο θα παρασυρθεί στο πρώτο φύσημα του ανέμου».
Η μουσική είναι σύνδεση. Σύνδεση τόσο με το μέσα όσο και με το έξω. Πιστεύω ότι η ανθρώπινη ζωή θα ήταν πολύ διαφορετική αν δεν υπήρχε μουσική. Νιώθω ότι η μουσική είναι η γλώσσα των ονείρων και τα όνειρα είναι ζωή.
Αμέσως μετά, τη ρωτώ κατά πόσο είναι εφικτό για τα παιδιά που μεγαλώνουν στην επαρχία να κάνουν πραγματικότητα τα όνειρά τους για τη μουσική, τόσο σε καλλιτεχνικό όσο και σε βιοποριστικό επίπεδο. «Πλέον ο καθένας μπορεί να κάνει όμορφα πράγματα από οπουδήποτε. Η μεγάλη πόλη δεν είναι απαραίτητη, αρκεί να έχεις φαντασία και να μην υποκύψεις στον πειρασμό να κάνεις ό,τι έχει φαινομενικά πέραση. Αν κάνεις πραγματικά αυτό που πιστεύεις, όπως ακριβώς το πιστεύεις, είτε πετύχει είτε όχι, θα έχεις καταφέρει κάτι με το οποίο τουλάχιστον θα είσαι χαρούμενος. Προς το παρόν είμαι ικανοποιημένη εδώ που μένω και δεν θα πήγαινα σε κάποια μεγάλη πόλη, καθώς φοβάμαι πως θα έχανα την ησυχία, ένα στοιχείο που έχει μεγάλη σημασία για μένα. Στο μέλλον όμως, ποιος ξέρει, ίσως και να το επιχειρούσα. Μόνο όμως αν το αισθανόμουν, ποτέ ψυχαναγκαστικά. Σίγουρα πάντως θα αναζητούσα το πράσινο με κάθε ευκαιρία και με κάθε τρόπο: δάσος, πάρκα, αφύσικα πολλές γλάστρες στο μπαλκόνι!».
Παρά τη νεαρή της ηλικία και μολονότι ζει στην Έδεσσα, μακριά από τα φώτα της πόλης, έχει συνεργαστεί με σημαντικούς μουσικούς, έχοντας δώσει πολλές συναυλίες στο εξωτερικό, όπου τα πράγματα, όπως λέει η ίδια, έχουν άλλους ρυθμούς και διαφορετικό τρόπο λειτουργίας. «Συνάντησα Έλληνες έξω που έπιαναν κατευθείαν κουβέντα μαζί σου μόλις άκουγαν ελληνικά. Το βρήκα υπέροχο και συγκινητικό! Το κοινό στο εξωτερικό σέβεται τόσο τους ανθρώπους που κόπιασαν όσο και τον χώρο που φιλοξενεί μια συναυλία. Εύχομαι στο μέλλον να βλέπουμε κάτι αντίστοιχο πιο συχνά και στα δικά μας μέρη, δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να λειτουργούν αλλιώς τα πράγματα εδώ».
Η κουβέντα για τις ρίζες της οδηγεί αναπόφευκτα στην οικογένειά της. Η παρουσία του πυροσβέστη-κορντεονίστα πατέρα της και της εκπαιδευτικού μητέρας της υπήρξε καταλυτική. «Με έχουν στηρίξει όσο δεν φαντάζεσαι και μακάρι να έκαναν το ίδιο όλοι οι γονείς με τα παιδιά τους. Δεν ήμασταν ποτέ ιδιαίτερα εύπορη οικογένεια, μια κανονική μεσοαστική οικογένεια, παρόλα αυτά οι γονείς μου πάντα φρόντιζαν να φτάνουν τα χρήματα για να κάνω μουσική, αφού με έβλεπαν χαρούμενη. Όταν στηρίζεις ένα παιδί στα όνειρά του, τότε όλα τού μοιάζουν πιθανά, ακόμα κι αν η κοινωνία θέλει να μας πείσει για το αντίθετο» αναφέρει αρχικά.
«Μεγαλώνοντας ένιωθα ότι μπορούσα να κυνηγήσω τα πάντα κι αυτό οφείλεται καθαρά στους γονείς μου, αλλά και στη δασκάλα που μου έμαθε πιάνο από ηλικία επτά ετών, τη Θάνα, η οποία έχει γίνει κάτι σαν δεύτερη μάνα για μένα. Οι γονείς, αλλά και κάθε άλλη εμβληματική φιγούρα που έπαιξε ρόλο στη ζωή μας, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να μας δείξουν πώς να χαράζουμε τον δικό μας δρόμο. Από εκεί και πέρα, η μορφή που θα πάρει αυτός ο δρόμος είναι μια άλλη ιστορία. Αυτό που μετράει είναι να πιστεύεις ολόψυχα πως έχεις τη δύναμη να χαράξεις τον δικό σου δρόμο όπως τον ονειρεύεσαι κι όχι όπως στον επιβάλλουν».
Δουλεύοντας κοντά στα παιδιά ως δασκάλα ειδικής αγωγής πιστεύει ακράδαντα πως έχουμε μεγάλη ευθύνη για τα παραδείγματα που τους δίνουμε. «Πιστεύω ειλικρινά πως τα παιδιά μάς διδάσκουν περισσότερο από ό,τι εμείς εκείνα, μιας και έχουν έμφυτες μέσα τους την καλοσύνη, την ευγένεια, την αγάπη και έναν καθαρό τρόπο να βλέπουν τη ζωή. Ξέρουν να χαίρονται με πράγματα που εμείς δεν
προσέχουμε καν και δεν ντρέπονται να εκφράσουν τη θλίψη τους όπως την αισθάνονται. Έχουν θάρρος από τη φύση τους κι εμείς πρέπει να φανούμε με τη σειρά μας αρκετά θαρραλέοι προκειμένου να τα ωθήσουμε να υιοθετήσουν αυτή τη στάση ζωής. Αν και κατά βάθος εμείς είμαστε εκείνοι που πρέπει να πάρουν μαθήματα από τα παιδιά».
Το στήσιμο, τα φωνητικά, καθώς και η ονειρική, ίσως και σκοτεινή με έναν τρόπο, ατμόσφαιρα στα τραγούδια της Alkyone μού θύμισαν την Kate Bush, η οποία επανήλθε πρόσφατα στο προσκήνιο με το τραγούδι «Running Up That Hill» από τη δημοφιλή σειρά Stranger Things. Η ίδια θέλει συνεχώς να ανακαλύπτει νέες μουσικές και ξεχωρίζει καλλιτέχνες και συγκροτήματα όπως οι Bon Iver, Sigur Rós, Florence and the Machine, Laura Marling, Max Richter, Ólafur Arnalds, The Lumineers, Lana del Rey, Alexandre Desplat, Queen, Lisa Hannigan κ.ά. Επιθυμία της είναι να συνεχίσει να πειραματίζεται και να δοκιμάζει συνεχώς καινούργια πράγματα και μουσικά μονοπάτια, χωρίς φόβο για το πού μπορεί να την οδηγήσουν. «Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο κατά νου. Μερικές φορές μού έρχεται όρεξη μικρού παιδιού για να δοκιμάσω πράγματα που ακούω και βλέπω, παρότι στο πρώτο άκουσμα και στην πρώτη ματιά μοιάζουν άσχετα και τελείως διαφορετικά σε σύγκριση με αυτά που κάνω».
Eπέλεξε ένα καλλιτεχνικό ψευδώνυμο που παραπέμπει στον μύθο της Αλκυόνης, ενός πτηνού που συμβολίζει την ελπίδα, τον αγώνα και την αγάπη, για το οποίο ο Πλούταρχος είχε γράψει πως κουβαλάει στους ώμους το ταίρι του όταν εκείνο δεν μπορεί πλέον να πετάξει. «Θεώρησα αυτό το απόσπασμα ανυπέρβλητα ρομαντικό! Το γεγονος ότι η Αλκυόνη είναι όμορφη, ντυμένη στα μπλε και τα πορτοκαλί, σφράγισε μια και καλή την απόφασή μου» αναφέρει με αφοπλιστική ειλικρίνεια.
Όσο για το μέλλον, η Alkyone δεν έχει συγκεκριμένες προσδοκίες, δίνοντας έμφαση στη μεγάλη εικόνα. «Θέλω μόνο να συνεχίσω να ονειρεύομαι. Ελπίζω να γίνω λίγο καλύτερος άνθρωπος από ό,τι είμαι τώρα, να είμαι πάντα ανοιχτή στο να μαθαίνω καινούργια πράγματα και να εξακολουθήσω να έχω γύρω μου ανθρώπους που θα αγαπώ και θα με αγαπάνε. Εύχομαι τέλος όλοι μας, συλλογικά, να βρούμε τον τρόπο να συνυπάρχουμε σε αυτόν τον πλανήτη λίγο πιο ειρηνικά κι ανθρώπινα».
photo credit: Alexia Tyriakidou
Φωτογραφίες
