Από μικρός ήθελε να φτιάχνει τον δικό του χώρο. Σε ηλικία 13-14 χρονών, άλλαζε τις κατόψεις στα σχέδια του σπιτιού των γονιών του και διαφωνούσε με τον αρχιτέκτονα. «Αν θέλεις κάτι, σε πάει από μόνο του», είναι το μότο που πρεσβεύει. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ, είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων σπουδών, από το City University και τη Σχολή Bartlett του UCL (University College of London), αλλά η ζωή του άλλαξε όταν πήγε… στον στρατό. Εκεί ήταν που γνωρίστηκε με τον συνάδελφό του, Κωνσταντίνο Φλώρο, και όπως λέει χαριτολογώντας: «Πρώτα παντρεύτηκα τον Κώστα και μετά τη γυναίκα μου». Οι δυο φίλοι είχαν ακριβώς τα ίδια όνειρα και ο καθένας διαφορετικά ταλέντα και ικανότητες. Ο Κωνσταντίνος πιο εσωστρεφής και οργανωτικός, ο Τάσος πιο εξωστρεφής και επικοινωνιακός.

Δημιούργησαν μια σχέση δυνατή και μέσα από αυτή γεννήθηκε το αρχιτεκτονικό γραφείο Urban Soul Project, το οποίο έχει διακριθεί με σημαντικά βραβεία (Silver “A” Design Award 2017, German Design Award 2018 και 2021, Best Of Year 2017 και The International Hotel & Property Awards 2018). «Γνωριστήκαμε και κάναμε ένα βήμα στο κενό, πηδήξαμε χωρίς να ξέρουμε τι κάνουμε και δεν συντριβήκαμε,  αλλά ανοίξαμε τα χέρια και πετάξαμε», λέει σχετικά. Η αρχή έγινε τον Δεκέμβριο του 2009, εποχή όπου η Ελλάδα είχε ήδη μπει στην οικονομική κρίση και, ιδιαίτερα στον δικό τους κλάδο, τον μελετητικό και κατασκευαστικό, η κατάσταση ήταν ιδιαίτερα δύσκολη. «Με την αφέλεια του 28χρονου τότε, είπα ότι “ο καλός θα έχει πάντα δουλειά”», θυμάται ο Τάσος και τονίζει ότι ξεκίνησαν πολύ ταπεινά. «Τον πρώτο καιρό προσπαθούσαμε να φανταστούμε πώς θα ήταν να είμαστε 4-5 άτομα στο γραφείο». Τελικά, 4-5 έγιναν σε ένα χρόνο, σε 3-4 χρόνια έγιναν 15, ενώ πλέον είναι περισσότεροι από 90.

«Δεν είχαμε κανένα μαγικό ραβδί, αλλά ήμασταν ταπεινοί, τρέχαμε πολύ, κυνηγούσαμε ακόμη και τη μικρότερη δουλειά. Κάπως έτσι, καταφέραμε τουλάχιστον να επιβιώνουμε τα πρώτα χρόνια της εταιρείας, αλλά και της κρίσης». Ο Τάσος Γεωργαντζής, στα τρία Τ της επιτυχίας κατά τον Οδυσσέα Ελύτη, το ταλέντο, την τύχη και την τόλμη, προσθέτει και ένα τέταρτο: το τρέξιμο. «Είχαμε πολλή όρεξη να τρέξουμε, ήμασταν θρασείς, πιστέψαμε ότι θα τα καταφέρουμε και εμπιστευτήκαμε ο ένας τον άλλον». Ξεκίνησαν να κάνουν κατασκευές, τα πρώτα χρόνια ζούσαν από αυτό και η κατασκευή χρηματοδοτούσε τη μελέτη, τον τομέα στον οποίο ήθελαν μελλοντικά να δώσουν έμφαση. «Ήταν ένα προσωπικό στοίχημα ότι θα καταφέρουμε τουλάχιστον να ισορροπήσουμε ανάμεσα στην κατασκευή και τη μελέτη. Σήμερα, το 90% των πρότζεκτ που αναλαμβάνουμε είναι μελέτες».

Στην αρχή, αναλάμβαναν να φτιάξουν μονοκατοικίες, ακόμη και αν ο ίδιος δεν μένει σε μονοκατοικία, ούτε και θα ήθελε ποτέ. Για την ακρίβεια, θα του άρεσε να ζει σε ένα ξενοδοχείο με τα απολύτως απαραίτητα. «Μας ενδιαφέρει περισσότερο ο χώρος όπως τον ζει κάποιος από μέσα. Προτιμάμε να βλέπουμε τα έργα μας ως χρήστες παρά ως θεατές. Πολλές φορές, το κέλυφος είναι πολύ ωραίο, αλλά το μέσα δεν είναι λειτουργικό. Το εσωτερικό ενός σπιτιού πρέπει να είναι ένα καταφύγιο για εκείνον που ζει εκεί». Η οικειότητα που νιώθει ο χρήστης στους χώρους που σχεδιάζουν είναι το πιο δυνατό τους ατού. «Θεωρώ ότι το συστατικό της επιτυχίας σε όλες τις τέχνες είναι να φαίνεται κάτι οικείο, χωρίς να είναι σαφές τι το κάνει οικείο». Αυτό το συστατικό φροντίζουν να υπάρχει σε κάθε έργο τους, είτε πρόκειται για σπίτι, για εργασιακό χώρο ή για κατάστημα επισιτισμού, έναν κλάδο στον οποίο έχουν εξελιχθεί σε ειδήμονες τα τελευταία χρόνια.

«Η συνεργασία μας με το ERGON ήταν κομβικής σημασίας για την πορεία μας. Βάλαμε όλη μας την ενέργεια και τις ιδέες, και σε συνδυασμό με το όραμα των ιδιοκτητών καταφέραμε να κάνουμε μαγαζιά που έγιναν σημεία αναφοράς». Πολλά από τα ξενοδοχεία και τα γραφεία που αναλαμβάνουν είναι σε διατηρητέα κτίρια. «Θεωρώ ότι οι πόλεις μας είναι γεμάτες με κτίρια που πρέπει να σωθούν. Το θέμα είναι πώς θα καταφέρεις να εξοπλίσεις τα κτίρια αυτά με την τεχνολογία του σήμερα, για τις ανάγκες του σήμερα, χωρίς να τα βανδαλίσεις. Είναι δύσκολο, κοστοβόρο, χρειάζεται προσπάθεια από τον ιδιοκτήτη, κατανόηση από τις υπηρεσίες και κίνητρα από την πολιτεία», επισημαίνει ο Τάσος Γεωργαντζής.

Ο ίδιος αγαπά περισσότερο το αρχικό κομμάτι μιας μελέτης. Τις ιδέες και το στήσιμο. «Τη διαδικασία της αρχικής επίλυσης, να βρεθούν έξυπνες ιδέες και να είναι λειτουργικό το σχέδιο», εξηγεί. Για τον Τάσο Γεωργαντζή τα βασικά κριτήρια για αξιολόγηση ενός αρχιτεκτονικού έργου είναι η τεχνολογική και λειτουργική αρτιότητα, να έχει αισθητική, να είναι οικονομικά βιώσιμο, τόσο στην πρώτη φάση της κατασκευής όσο και στη συντήρηση, αλλά και να αντέχει στον χρόνο.

Θεωρεί πόλη-πρότυπο όσον αφορά τα κτίρια, αλλά και τη δημόσια αρχιτεκτονική γενικότερα, τη Βαρκελώνη, ενώ θεωρεί λάθος της Θεσσαλονίκης που δεν μπόρεσε να εξελιχθεί αρχιτεκτονικά και να αποκτήσει, μέσα από αυτή την αναβάθμιση, προστιθέμενη αξία. Θα μπορούσε, άραγε, να πετύχει κάτι τέτοιο; «Φυσικά», απαντά. «Η Βαρκελώνη έγινε σύγχρονη πόλη με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1992. Όπως έκανε και η Αθήνα ένα μεγάλο άλμα με αφορμή τους Ολυμπιακούς του 2004 και αυτή τη στιγμή δρέπει τους καρπούς όσων έγιναν εκεί πριν 20 χρόνια».

Αν και το μεγαλύτερο ποσοστό των έργων που αναλαμβάνει η Urban Soul Project βρίσκονται στη Θεσσαλονίκη, έχουν επίσης πολλά έργα σε εξέλιξη στην Αθήνα –  όπου έχουν και γραφείο-, στο Λονδίνο -όπου έχουν κάποιους συνεργάτες-, στη Γαλλία, στο Βέλγιο, στην Ιταλία, στη Γερμανία και στην Ολλανδία. Το όραμά τους, ωστόσο, είναι να σχεδιάσουν ένα αεροδρόμιο. «Το αεροδρόμιο είναι βασικό στοιχείο πολιτισμού μιας πόλης ή μιας χώρας, η είσοδος και η έξοδός της. Δείχνει την ποιότητα και τον πολιτισμό της», σημειώνει ο κ. Γεωργαντζής.

Είναι παθιασμένος με τη δουλειά του –«περισσότερο χρόνο περνάω στο γραφείο και σε ταξίδια παρά στο σπίτι», λέει– αλλά μπορεί να δει τον εαυτό του να δοκιμάζει κάτι καινούργιο στο μέλλον. Κι αυτό το καινούργιο θα ήταν σίγουρα η μαγειρική. «Θα ήθελα, όταν σταματήσω από αυτή τη δουλειά, να ανοίξω εστιατόριο με πέντε τραπέζια. Προτιμώ να είμαι μάγειρας παρά αρχιτέκτονας. Με γεμίζει η μαγειρική, ίσως για αυτό έχω αδυναμία στους χώρους εστίασης».

Για τον Τάσο Γεωργαντζή η μαγειρική είναι σπουδαία τέχνη, επειδή θέλει τα κατάλληλα υλικά και την κατάλληλη δοσολογία σε όλα τα πράγματα. Θέλει συγκεκριμένη παλέτα χρωμάτων ή υλικών και όλα αυτά πρέπει να ταιριάξουν μεταξύ τους. «Η μαγειρική έχει περισσότερο ένστικτο και βλέπεις το αποτέλεσμα πιο γρήγορα. Στην αρχιτεκτονική, είναι πολύ δύσκολη διαδικασία να διορθώσεις ένα λάθος. Στη μαγειρική, ίσως και να το διορθώσεις απλώς με λίγο αλάτι…».