Η τέχνη για μένα είναι ένα μέσο επικοινωνίας με τον κόσμο, ένας τρόπος να αφηγούμαι ιστορίες και να ερευνώ τον ανθρώπινο ψυχισμό. Από μικρή είχα μια έντονη ανάγκη να εκφράζομαι δημιουργικά, και η ζωγραφική μου προσέφερε το πεδίο για επανέρχομαι στο κέντρο μου και να τακτοποιώ τις σκέψεις μου.

Η Στέλλα Καπεζάνου θυμάται τον εαυτό της να ζωγραφίζει από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής της. Η  μητέρα της ήταν ζωγράφος και η ίδια μεγάλωσε ανάμεσα σε σωληνάρια, καμβάδες και αρώματα από τα λάδια. Η ζωγραφική ήταν πάντοτε εκεί, σαν μια φυσική προέκταση του εαυτού της. Αρχικά σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών προτού συνεχίσει με υποτροφία τις μεταπτυχιακές σπουδές της στο εξωτερικό. Στο Λονδίνο απέσπασε την υποτροφία Sir Frank Bowling, γεγονός που την έφερε σε επαφή με καλλιτέχνες και ακαδημαϊκούς σε διεθνές επίπεδο. Στη συνέχεια, έλαβε καλλιτεχνική υποτροφία από το Ίδρυμα Fulbright και, όπως η ίδια παραδέχεται, «οι καθοριστικές αυτές εμπειρίες και γνωριμίες διαμόρφωσαν την πρακτική μου, αλλά και τον τρόπο που βλέπω τον εαυτό μου ως καλλιτέχνιδα».

Προτού διακριθεί ως εικαστικός, η Στέλλα ήταν ευρέως γνωστή μέσα από την ενασχόλησή της με το μόντελινγκ. Όπως η ίδια αναφέρει χαρακτηριστικά: «Ήταν ένα κεφάλαιο της ζωής μου που είχε να κάνει αποκλειστικά με την εικόνα και την προβολή, αλλά δεν με εξέφραζε πραγματικά, ήταν η ανάγκη μιας δεκαεπτάχρονης για χαρτζιλίκι. Η ζωγραφική ήταν πάντα εκεί, μια προσωπική ανάγκη και πάθος, και όταν αποφάσισα να αφοσιωθώ σε εκείνη, ένιωσα σαν να επέστρεφα σπίτι. Ήταν μια μετάβαση που με γέμισε με αίσθημα πληρότητας και σκοπού».

Τα εντυπωσιακά και τολμηρά κάδρα της, με τα έντονα χρώματα, κερδίζουν απευθείας τη ματιά του θεατή, ωστόσο «υπάρχουν πολλά περισσότερα απ’ όσα βλέπει το μάτι» στους πίνακές της. Η εικαστική της φιλοσοφία βασίζεται στην παρατήρηση της ανθρώπινης φύσης, της πολυπλοκότητας των συναισθημάτων και των σχέσεων, ενώ οι θεματικοί άξονες που την ενδιαφέρουν περιλαμβάνουν την ταυτότητα, την αυτονομία και την κυριαρχία, ιδιαίτερα μέσα από την εξερεύνηση της γυναίκας. «Επιδιώκω να απεικονίσω γυναίκες που είναι δυναμικές και ανεξάρτητες, απελευθερωμένες από το επικριτικό βλέμμα του θεατή» μου εξηγεί. Για τη Στέλλα η γυναικεία μορφή είναι ένα διττό σύμβολο δύναμης και ευαλωτότητας. Τα έντονα χρώματα και μοτίβα απηχούν την τόλμη, τις αντιθέσεις και την πολυπλοκότητα της ζωγραφικής τέχνης. Τι την εμπνέει; «Η ίδια η ζωή, παρατηρώ τις σχέσεις, τις αντιφατικές “κανονικότητες”, τις κοινωνικές συμβάσεις. Εμπνέομαι όμως και από τους μύθους και τις ιστορίες που φέρνουν στο φως τις σύνθετες διακλαδώσεις της ανθρώπινης ύπαρξης. Η εμπειρία μου στο Νέο Μεξικό, όπου ήρθα σε επαφή με τα πολιτισμικά στοιχεία των αυτόχθονων κοινοτήτων, έχει προσθέσει νέα επίπεδα στη θεματολογία μου» απαντά.

Μία από τις πιο πρόσφατες δουλειές της ήταν η εικαστική επιμέλεια της οπτικής ταυτότητας του 65ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης,  η οποία συνομιλούσε με το μεγάλο αφιέρωμα της διοργάνωσης, με τίτλο «Εμείς, το τέρας». Τα παράξενα, μυστηριώδη πλάσματα που απεικονίζονται βασίζονται στο έργο της με τίτλο Corn Maidens (2024), στο οποίο επιδίωξε να αποτυπώσει διαπολιτισμικά σύμβολα, δημιουργώντας μια εικαστική γλώσσα όπου μυθολογικές και ψυχολογικές αναφορές ενώνονται σε έναν χορό-ωδή στη θεϊκή γυναικεία δύναμη, αλλά και στη Μητέρα Φύση, με τη διττή της ιδιότητα ως δημιουργού (θρεπτικό καλαμπόκι) αλλά και ως καταστροφέα (φωτιά). Το θέμα της συνδυάζει τις παρθένες που αφιερώνουν τα νιάτα τους στην προσευχή για τη νέα σοδειά (σύμφωνα με τις παραδόσεις των ιθαγενών λαών της Αμερικής) με το καλαμπόκι ως καρπό που δίνει ζωή και χρησιμοποιείται στις τελετές, το αίμα ως σημάδι πόνου αλλά και έναρξης ενός νέου κύκλου ζωής, τα κοράκια ως σύμβολα του πνεύματος, αγγελιοφόρους ανάμεσα στις διαστάσεις, αλλά και διφορούμενους προστάτες ενάντια στο κακό, όπως άλλωστε και οι μαύρες γάτες. Τα δικά της θηλυκά τέρατα τυλίγονται στις φλόγες, σε μία κόλαση-πάρτι, λαμπερή και φιλήδονη, όπου εν έτει 2024, έχουν πλέον το δικαίωμα και την ελευθερία να απολαμβάνουν!