Η κινηματογραφική του δουλειά, ήδη από τις πρώτες μικρού μήκους ταινίες, αντανακλά μια πολυπρισματική αντίληψη, οπτική και αισθητική, που δείχνει να συνενώνει ένα ευρύ φάσμα από επιρροές. Η θητεία του σε διάφορους καλλιτεχνικούς χώρους, αλλά και σε διάφορα πόστα της κινηματογραφικής διαδικασίας, λειτούργησε ευεργετικά για τον ίδιο στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα μεγάλου μήκους; «Το σημαντικότερο όλων είναι η κοινή γλώσσα. Να μπορείς να επικοινωνήσεις την ιδέα σου στον ηχολήπτη, στον διευθυντή φωτογραφίας, στον μοντέρ, στον σκηνογράφο, στον παραγωγό κλπ. Η επαγγελματική μου πορεία σε διαφορετικούς χώρους (μυθοπλασία, διαφημίσεις, βίντεο κλιπ), σε διαφορετικά πόστα (μοντέρ, οπερατέρ, διευθυντής φωτογραφίας, ηχολήπτης, βοηθός σκηνοθέτη, μουσικός), που συνεχίζεται ακόμα και
σήμερα, νιώθω ότι με διαμορφώνει διαρκώς, δίνοντάς μου τη δυνατότητα να κατακτήσω περισσότερο αυτές τις γλώσσες. Επομένως, όλες αυτές οι διαφορετικές καλλιτεχνικές τριβές γίνονται τελικά έμπνευση, γνώση, εμπειρία».

Τα βραβεία και οι διακρίσεις σε διεθνή φεστιβάλ αποτελούν ένα χειροπιαστό τεκμήριο για μια ούτως ή άλλως πασιφανή διαπίστωση: το ελληνικό ντοκιμαντέρ έχει ανοίξει για τα καλά τα φτερά του. Ποια είναι η δική του γνώμη για αυτή την πρωτοφανή άνθηση και πώς βιώνει την επαγγελματική περιπέτεια του σινεμά στην Ελλάδα; «Τα τελευταία αρκετά χρόνια, με τη χρήση του διαδικτύου, ανοίχτηκε ξαφνικά μια τεράστια πόρτα σε έναν μεγαλύτερο κόσμο όπου βρήκα-βρήκαμε κομμάτια του εαυτού μας που δεν εκφράζονται στον μικρόκοσμό μας. Σταματήσαμε να νιώθουμε μόνοι και ανακαλύψαμε τη δύναμη να εκφραστούμε λίγο πιο ελεύθερα. Αυτό αποτυπώνεται και στις πολύ καλές ταινίες που βλέπουμε τα τελευταία χρόνια από πολλούς Έλληνες καλλιτέχνες, χωρίς ωστόσο να δημιουργηθεί μια βιομηχανία. Εκεί νομίζω ότι υστερούμε αρκετά και χρειάζεται λίγος χρόνος παραπάνω ώστε δημιουργηθεί μια σύνδεση καλλιτεχνών-θεατών-παραγωγών που θα έχει την ευχέρεια να στηρίζει τους νέους ανεξάρτητους (και όχι μόνο) καλλιτέχνες που προσπαθούν να δημιουργήσουν. Υπάρχουν πάρα πολλοί αξιόλογοι καλλιτέχνες που δεν καταφέρνουν να συγκεντρωθούν και να αφοσιωθούν στο έργο τους και αυτό τους οδηγεί στη ματαιότητα, στην κούραση, στην απογοήτευση και στο τέλος στην παραίτηση. Άραγε πόσοι Χατζιδάκιδες ή Αγγελόπουλοι να μην κατάφεραν ποτέ να δημιουργήσουν γιατί έπρεπε να βιοποριστούν; Πόσος ζωντανός πολιτισμός αργοπεθαίνει εξαιτίας αυτής της συνθήκης»;

Ο Θερμαστής έχει εκείνη την τρυφερή αύρα που κρύβουν μέσα τους οι πράξεις άφεσης, εξομολόγησης και συμφιλίωσης με τα ανεπούλωτα τραύματα και τις αθέατες πτυχές του παρελθόντος. Πώς γεννήθηκε μέσα του η σπίθα και η ανάγκη για το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ; «Μέσα σε αυτό το καζάνι της δυσκολίας και του χάους, ο Θερμαστής ήταν και αυτός πολύ κοντά στο ναυάγιο. Τελικά, όμως, κατάφερε να γυρίσει πίσω στη στεριά. Και σε αυτό βοήθησε η τύχη. Πέρα από την προσπάθεια, τα χρήματα, το ταλέντο και τις ικανότητες, σημαντικότατο ρόλο παίζει το timing. Ο συγχρονισμός. Έπρεπε ο πατέρας μου να τραβήξει όλα αυτά τα φίλμ, έπρεπε να μη μου πει για αυτά και για την αδερφή μου, έπρεπε να ασχοληθώ τυχαία με τον κινηματογράφο, έπρεπε να εξελιχθώ, έπρεπε να μάθω, έπρεπε να βρω αυτά τα φιλμ και τις βιντεοκασέτες τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, να καταναλώσω ατελείωτες ώρες στο μοντάζ, να κατανοήσω το υλικό που έχω, να γεννηθούν ιδέες και να εξελιχθούν και αυτές με τη σειρά τους, να καταφέρω να αποφασίσω για τη μορφή που θα πάρει η ταινία, να βρω στηρίγματα από συνεργάτες, φίλους και οικογένεια ώστε να καταφέρω να την κάνω πραγματικότητα. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Όλοι συνυπάρχουμε και συνδιαμορφωνόμαστε. Δεν είμαστε ξεκομμένοι και μονάδες. Και ας φαίνεται έτσι».