Προσπαθώ να δημιουργήσω έναν ήχο για κιθάρα που να είναι συγχρόνως μεγαλοπρεπής και τρυφερός, ώστε το μήνυμα πίσω από τη μουσική να γίνει όσο πιο άμεσο και αγνό.
Στέλιος Κυριακίδης
Πίσω από τις νότες
Κείμενο: Μάρνη Χατζηεμμανουήλ
Μια αίσθηση γλυκιάς νοσταλγίας, μια δύναμη προτροπής στην ελευθερία, μια χαρούμενη υπόσχεση στο μέλλον, ανταύγειες του ουρανού, έπειτα γεύσεις και ηχοχρώματα συνθέτουν τις μουσικές δημιουργίες του κιθαρίστα και συνθέτη Στέλιου Κυριακίδη. Ένα στοχαστικό πάντρεμα από νεοκλασικά, folk και κινηματογραφικά στοιχεία μέσα από νότες, συγχορδίες, αρπίσματα, σιωπές, ενόσω τα δάχτυλα τρέχουν στον δικό του ρυθμό.
«Πίσω από τις νότες πάντα υπάρχει κάτι. Μπορεί να είναι μια ιστορία, ένα συναίσθημα, μια εικόνα. Η μουσική είναι το μέσο για να ζήσει κάποιος μια εμπειρία ή να μεταφερθεί κάπου αλλού. Οπότε ναι, υπάρχουν λέξεις, αλλά δεν είναι απαραίτητα οι δικές μου λέξεις. Το εκπληκτικό με την ορχηστρική μουσική είναι ότι ο καθένας φτιάχνει τις δικές του ιστορίες. Και μου αρέσουν πολύ οι ιστορίες που δημιουργούν οι άλλοι μέσα από τη δική μου έμπνευση».
Ο Στέλιος ζει στο Λονδίνο, ωστόσο έχει ταξιδέψει σε πολλά μέρη, κουβαλώντας πάντα μαζί του τον δικό του εσωτερικό κόσμο, τις ανησυχίες και τη μουσική του φιλοσοφία. Στο δικό του δημιουργικό σύμπαν, τα πάντα έχουν τη δύναμη να λειτουργήσουν ως έμπνευση, όλα όσα μπορούν να ειπωθούν με νότες μέσα από έναν συνδυασμό μοντέρνο και κλασικό, ακριβώς σαν την εκπαίδευσή του. Αστραφτερή χαρακτηρίζει τη μουσική του Στέλιου Κυριακίδη το περιοδικό Minor 7th: «Ο Στέλιος έχει έναν ευχάριστο τρόπο να δημιουργεί φωτεινές, αστραφτερές μελωδίες που θέλετε να ακούσετε ξανά και ξανά» γράφει σχετικά, ενώ την ίδια στιγμή το blog Music Dances When You Sleep συμπληρώνει αποθεωτικά για τον καλλιτέχνη: «Σαν η ίδια η κιθάρα του να έχει φωνή, να ψιθυρίζει ιστορίες αγάπης, απώλειας και ελπίδας σε εκείνους που είναι πρόθυμοι να ακούσουν».
Όπως κάθε δημιουργός, έτσι και ο Στέλιος Κυριακίδης έχει τις ημέρες της απόλυτης έμπνευσης, αλλά και εκείνες όπου μια ιδέα σχηματίζεται σταδιακά στο μυαλό του μέχρι να πάρει σάρκα και οστά, να γίνει συγχορδία σε ματζόρε ή μινόρε και να ξαπλώσει στο πεντάγραμμο, να γίνει παρτιτούρα και να ταξιδέψει στον κόσμο. «Η
διαδικασία της σύνθεσης είναι μυστηριώδης και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Κάποια μουσικά κομμάτια ολοκληρώνονται σε ώρες ή μέρες. Κάποια άλλα τριγυρίζουν στο μυαλό μου για εβδομάδες ή μήνες. Στα τελευταία στάδια της σύνθεσης έχω πάντοτε στόχο να σιγουρέψω ότι κάθε νότα είναι απολύτως απαραίτητη για το κομμάτι».
Γεννήθηκε στη Δράμα, όπου ξεκίνησε το μουσικό του ταξίδι σπουδάζοντας πιάνο. Ωστόσο, πολύ σύντομα, «δυσαρεστημένος από το στεγνό και μη δημιουργικό τρόπο διδασκαλίας, σε συνδυασμό με την ανακάλυψη της ροκ και μέταλ μουσικής», βάζει στη ζωή του την ηλεκτρική κιθάρα, με την οποία αρχίζει ένα νέο ταξίδι συμμετέχοντας σε διάφορα τοπικά συγκροτήματα. Τότε ήταν που ανακάλυψε το πάθος του για τη μουσική, φεύγοντας στο Λονδίνο σε ηλικία 19 ετών με στόχο να διευρύνει τους ορίζοντές του.
Στο Λονδίνο συμμετέχει σε διάφορα συγκροτήματα, με πιο αξιοσημείωτο την goth rock μπάντα The Faces of Sarah. Για δύο χρόνια ανοίγει το κεφάλαιο των περιοδειών, ταξιδεύει, παίζει κιθάρα και εμπνέεται. Εμφανίζεται στο The Underworld (Λονδίνο), στο Oravafest (Σλοβακία), στο Dada Club (Ελλάδα), στη Βουδαπέστη και
σε διάφορους χώρους στο Ηνωμένο Βασίλειο, από το Λονδίνο έως το Νιουκάστλ.
Είναι σημαντική η ειλικρίνεια προς το κοινό ώστε να επικοινωνεί ο δημιουργός τη δική του αλήθεια. Η ειλικρίνεια είναι εξίσου σύγχρονη και διαχρονική. Δεν υπάρχουν συγκεκριμένες αισθητικές επιλογές που ορίζουν τη σύγχρονη σκηνοθετική ματιά. Η μια τάση διαδέχεται την άλλη και κάθε μέρα όλα ανατρέπονται. Αυτό που μένει ως σταθερή αξία είναι η ειλικρίνεια στην προσέγγιση των ιστοριών. Όσο πιο πολύ εκτίθεσαι και “ξεγυμνώνεσαι” τόσο πιο πολύ μας αφορά αυτό που έχεις να πεις.
«Πάντα φαντάζομαι πώς θα ακουστεί live η μουσική που γράφω. Προσπαθώ να δημιουργήσω έναν ήχο για κιθάρα που να είναι συγχρόνως μεγαλοπρεπής και τρυφερός, ώστε το μήνυμα πίσω από τη μουσική να γίνει όσο πιο άμεσο και αγνό. Δεν απευθύνομαι σε συγκεκριμένο κοινό, αλλά σε όσους έρχονται να με ακούσουν με ανοιχτό μυαλό. Το χειροκρότημα σαφώς και μετράει, αλλά για μένα περισσότερη αξία έχει η σιωπή την ώρα της παράστασης. Έχω διαπιστώσει πως όταν υπάρχει απόλυτη σιωπή, κοινό και καλλιτέχνης συγχρονίζονται. Μέσα στη σιωπή οι πιο σιγανές νότες και τα πιο διακριτικά ηχοχρώματα μπορούν να ακουστούν».
«Στην κιθάρα ανακάλυψα την αγάπη μου για τη μουσική και τη δίψα μου για δημιουργία. Είναι ένα όργανο με τόσες μορφές και πτυχές, πολλές φορές εκ διαμέτρου αντίθετες (ηλεκτρική/κλασική). Στη κλασική μού αρέσει ότι είναι ένα “όργανο αγκαλιάς”. Μου αρέσει να νιώθω τον ήχο στο σώμα μου και να έχω την κιθάρα τόσο κοντά μου, να γινόμαστε ένα, να κινείται μαζί μου». Οι εμφανίσεις του ανά τον κόσμο συνεχίζονται, σε ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο, Γερμανία και Ελλάδα, σε χώρους και φεστιβάλ όπως: 21st Century Guitar Conference (Ινδιανάπολη, ΗΠΑ), Green Note (Λονδίνο), Somerset Jazz Festival (Ηνωμένο Βασίλειο), Handmade & Recycled Festival (Αθήνα), Herman Schulz Cafe (Βερολίνο) και Sofar Sounds (Λονδίνο, Μπράιτον και Μπρίστολ).
«Έχω παίξει σε μικρούς χώρους για τζαζ ή ακουστική μουσική, αλλά και σε μεγαλύτερους, όπως εκκλησίες, που συνήθως έχουν πιο κλασικό πρόγραμμα. Όπως και σε εξωτερικούς χώρους, που μου αρέσει πολύ, μικρά φεστιβάλ, υπαίθριες συναυλίες. Φυσικά και παίζω στον δρόμο, μια συνήθεια που με έκανε καλύτερο performer. Το 2021, σε ένα busking ταξίδι, έπαιξα σε Κοπεγχάγη, Στοκχόλμη, Αμβούργο, Κολωνία, Δρέσδη, και λίγο μετά σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα και Δουβλίνο.
Φυσικά, παίζω και στο Λονδίνο όποτε μπορώ. Είναι μία τελείως διαφορετική εμπειρία. Στον δρόμο έζησα μερικές από τις ομορφότερες μουσικές εμπειρίες μου».
Στις σπουδαιότερες στιγμές στην καριέρα του Στέλιου Κυριακίδη συγκαταλέγονται το τραγούδι « Copenhagen », που έφτασε στο νούμερο 34 των iTunes Classical Charts στο Ηνωμένο Βασίλειο, καθώς και η επίσημη μουσική για το Athens Video Dance Project 2011, στην Ελλάδα. Έχει επίσης συνθέσει μουσική για ταινίες μικρού μήκους, σύγχρονο χορό, ντοκιμαντέρ και θέατρο. Έχει εμφανιστεί στο Robin Howard Theater, στο East London Dance και στο Vault Festival (Ηνωμένο Βασίλειο), καθώς και στο Arion Guitar Festival (Ελλάδα).
Οι δύο πρώτες δισκογραφικές δουλειές του κυκλοφόρησαν το 2017 (Small Primal Voices) και το 2020 (Optica), ενώ το Agalia γράφτηκε στη διάρκεια του lockdown, σε ένα παραθαλάσσιο χωριό στην Ελλάδα, και κυκλοφόρησε το 2022: «Είναι λιγότερο βασισμένο σε κλασικές φόρμες. Πρόκειται για μία ειλικρινή μίξη από όλες τις επιρροές μου», αναφέρει σχετικά. Η πιο πρόσφατη δουλειά του είναι το άλμπουμ 508 Days. «Είναι λιγότερο αέρινο από το Agalia και περισσότερο γειωμένο. Περιγράφει μία περίοδο 508 ημερών στην οποία, μετά τον καταναγκαστικό εγκλεισμό, έκανα ένα ταξίδι busking στην Ευρώπη και λίγο αργότερα επέστρεψα στο Λονδίνο». Το άλμπουμ είναι σαν μουσικό ημερολόγιο και τα κομμάτια ακολουθούν χρονολογική σειρά. Μάλιστα, ένα κομμάτι από το άλμπουμ, το « I’ll Split Mine With You »,
συμπεριλήφθηκε στη συλλογή Guitar Tenderness, που κυκλοφόρησε στην Ιαπωνία.
Μία νέα σελίδα στην καριέρα του είναι η συνεργασία με την Κινέζα μουσικό Muqi Li, με την οποία έγραψαν μαζί μουσική για κιθάρα και guzheng, ένα παραδοσιακό κινέζικο όργανο, σε μια σύμπραξη που κομίζει το νέο και το φρέσκο, διατυπώνοντας μια πολλά υποσχόμενη μουσική πρόταση. Όσο για το πώς αντιμετωπίζει ο ίδιος την τέχνη, η απάντησή του είναι ενδεικτική: «Θέλω να ξυπνήσω τις ευαισθησίες και τις αναζητήσεις του καθενός στο δικό του προσωπικό μήκος κύματος. Πάνω από όλα, θέλω να αγγίξω με τη μουσική μου τον πυρήνα της ανθρώπινης ψυχής και ύπαρξης, πέρα από ηλικίες, χώρες, εμπειρίες και ό,τι άλλο μας διαφοροποιεί επιφανειακά».
