Με τη ζεστή και αισθαντική της φωνή, το μουσικό της ταμπεραμέντο και τις ξεχωριστές της συνθέσεις που σε ταξιδεύουν σε τόπους μυθικούς, εκεί όπου το συνειδητό αντιπαλεύει το υποσυνείδητο, η τραγουδίστρια και συνθέτρια Σοφία Αβραμίδου συγκαταλέγεται σήμερα ανάμεσα στις σημαντικότερες νέες δημιουργούς της Ευρώπης. Ως καλλιτέχνιδα, ταλαντεύομαι συχνά ανάμεσα στο ενστικτώδες και το προγραμματισμένο ή ελεγχόμενο μας αναφέρει αρχικά.

Η Σοφία Αβραμίδου αποφοίτησε από το Τμήμα Σύνθεσης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και την Εθνική Ακαδημία της Santa Cecilia στη Ρώμη, λαμβάνοντας την ανώτατη διάκριση, καθώς και υποτροφία αριστείας από το Ίδρυμα Ωνάση, ενώ το 2020 ολοκλήρωσε με επιτυχία το πρόγραμμα Cursus de composition et d’informatique musicale του Ινστιτούτου Ακουστικής Έρευνας IRCAM στο Παρίσι. Προτού ξεκινήσω ένα έργο, συνήθως έχω ένα πολύ γενικό συναίσθημα, μια ποιητική ιδέα, αλλά σε πολύ αρχικό επίπεδο. Η σύνθεση για μένα είναι μια ζωντανή διαδικασία. Ως εκ τούτου, η δραματουργική εξέλιξη στη μουσική δεν μπορεί να παρά να αναπτυχθεί δυναμικά. Προσπαθώ ωστόσο να έχω μια πιο πανοραμική αντίληψη του ήχου, προσεγγίζοντας τη φόρμα όχι ως κάτι γραμμικό αλλά ως μια πιο αναδρομική και εξελικτική διαδικασία. Μέσα από την ποιητική έρευνα του ήχου και την επεξεργασία του υλικού στον χρόνο, η φόρμα προκύπτει σχεδόν αβίαστα.

Η Σοφία Αβραμίδου έχει ως έδρα το Παρίσι, όμως η δουλειά της έχει ταξιδέψει σε ολόκληρο τον κόσμο, έχοντας στη φαρέτρα της σημαντικές τιμητικές διακρίσεις, όπως το βραβείο Goffredo Petrassi του Palazzo del Quirinale στη Ρώμη (2016), το 1ο βραβείο στον 9ο Διεθνή Διαγωνισμό Σύνθεσης Ακορντεόν Francisco Escudero (2016) στην Ισπανία και το 1ο βραβείο στον 6ο Διαγωνισμό Σύνθεσης Δημήτρης Δραγατάκης (2014). Τα έργα της είναι επηρεασμένα από τη λογοτεχνία, τα θεατρικά κείμενα, τους μύθους αλλά και τα παραμύθια, με κυριότερη αναφορά εκείνα των αδελφών Γκριμ. Με απασχολεί το πώς όλες αυτές οι έντονες αντιθέσεις μεταξύ λογικού και παράλογου, πραγματικού και σουρεαλιστικού, κυνικού και αγνού, καθώς και οι έντονες μεταβάσεις από μια φαινομενική ισορροπία στην απόλυτη ανισορροπία, θα μπορούσαν να μεταφραστούν σε ήχο και να επηρεάσουν τη δραματουργία του έργου. Αυτή η διαδικασία δεν καθιστά τη μουσική απαραίτητα αφηγηματική. Ένας ήχος μπορεί να αναφέρεται είτε σε ποιητικές εικόνες που προκύπτουν από τη λογοτεχνία είτε από κάτι πολύ προσωπικό και ασυνείδητο, όπως όνειρα, φόβους, φαντασιώσεις. Μέσα από τα έργα μου δεν αναζητώ μια αφηρημένη εξερεύνηση του ήχου, αλλά μια ποιητική έρευνα μέσω του ήχου.

Η πρόσφατη συνεργασία της Σοφίας Αβραμίδου με το Ensemble Intercontemporain και την Orchestre National de Jazz του Παρισιού γέννησε το έργο Jeu(x), και όπως λέει η ίδια ήταν είναι μια εξαιρετικά πρωτότυπη και πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα ως συνθέτρια, καθώς πρόκειται για ένα συλλογικό έργο που περιλαμβάνει συνθέσεις του Andy Emler, του Frédéric Maurin και δικές μου. Αυτή η συνεργασία είναι ακόμη πιο ενδιαφέρουσα επειδή προερχόμαστε από διαφορετικούς μουσικούς κόσμους. Ο Frédéric διευθύνει την Orchestre National de Jazz, την οποία διηύθυνε και ο Andy στο παρελθόν πριν περάσει σε άλλα μουσικά μονοπάτια, που σχετίζονται κυρίως με τον αυτοσχεδιασμό. Προτού ξεκινήσουμε να γράφουμε ο καθένας το δικό του κομμάτι, προφανώς ανταλλάξαμε ιδέες, γεγονός που μας επέτρεψε να θέσουμε σε εφαρμογή μια κοινή συνολική δομή, η οποία χρησίμευσε τόσο ως πλαίσιο για τη συναυλία όσο και ως συνδετικός και δραματουργικός άξονας. Οργανώθηκαν επίσης αρκετές πειραματικές συνεδρίες με τους μουσικούς, και πιστεύω ότι αυτό αποτέλεσε πλούσια πηγή έμπνευσης και για τους τρεις μας.