Από τα κύματα της χειμωνιάτικης Θάσου, όπως μαστιγώνουν τον λιμενοβραχίονα στον Πρίνο, μέχρι το «Κύμα» του Katsushika Hokusai, όπου συνεχώς ανατρέχει, και από την παιδική ηλικία στην Ξάνθη έως μια προσομοίωση της Αλάσκας που γίνεται ωδή στον αμόλυντο βίο, ο Νίκος Κρυωνίδης ίσως αυτοβιογραφείται με την τέχνη του, ίσως όμως και ν’ ανάγει το προσωπικό σε παγκόσμιο.

Έργα από ετερόκλητα είδη, μικρά σε διάσταση, μεγάλα σε διάσταση, χαρτί, μολύβι, μπογιά, εγκαταστάσεις, φωτογραφίες, σώματα, τοπία, δικά του ή ready made: Για τον Κρυωνίδη η τέχνη δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από δανεισμούς, οικειοποιήσεις, επανεφευρέσεις του ήδη υπάρχοντος με εμβόλιμους προσωπικούς αναστοχασμούς, μια αναδιήγηση που άλλοι τη λένε στιλ κι άλλοι «άφησε τη σφραγίδα του». 

Από το 1996 έως και σήμερα, αυτός ο sui generis, ιδιοσυγκρασιακός και μέγας «αφηγητής», μοιάζει να κάνει ακριβώς αυτό: σε μια συνεχή αυτοβιογραφική ενδοσκόπηση γεννά λέξεις, σχήματα, πίνακες, εγκαταστάσεις και αρμονίες, με σταθερή προσδοκία μια άδολη και ανόθευτη γλώσσα. Εργαλεία του, η αγάπη για τη ζωή, τη φύση, την απλότητα, τον έναστρο ουρανό, τις ξερολιθιές, τα ζώα και τη θάλασσα.  

«Στη νήσο Θάσο εκγύμναζα καθημερινά το πνεύμα μου, άλλοτε καθαρίζοντας αγριόχορτα στην αυλή κι άλλοτε κόβοντας ξύλα», λέει, επιμένοντας ότι η αίσθηση του σώματος και η αίσθηση του πνεύματος δεν διαχωρίζονται. Και η ενότητά τους υπακούει στο μεγάλο σχήμα  ενότητας του κόσμου που μόνο η τέχνη περιγράφει, ίσως και ο χιονιάς που από  το δάσος της Χαϊντούς ψιθύριζε κάπως ειρωνικά στο παιδί που ονειρευόταν να διασχίσει τα σύνορα του Νέστου και να ξεχυθεί στα παγερά λιβάδια του κόσμου: Παντού το ίδιο είναι!