Η αγαπημένη του συνήθεια στις ώρες των μαθημάτων, στα χρόνια του σχολείου, ήταν να ζωγραφίζει. Αργότερα, αυτό που ήθελε ήταν να εργάζεται σε κάτι που αγαπάει. «Δεν μπορούσα να φανταστώ αλλιώς τη δουλειά», τονίζει και σήμερα δηλώνει «ευγνώμων» που έχει το προνόμιο να το απολαμβάνει. Ο ζωγράφος Νίκος Βαβάτσης γεννήθηκε το 1970 στη Θεσσαλονίκη, όπου ζει και εργάζεται. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του στις Γραφικές Τέχνες -στα τέλη της δεκαετίας του 80- ξεκίνησε μια καλλιτεχνική πορεία με ευρεία γκάμα θεμάτων και τεχνικών: τοιχογραφία για δημόσιο χώρο, σκηνογραφία και μικτή τεχνική ζωγραφικής. Έχει κάνει 15 ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές. Έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές και σε συλλογές ιδρυμάτων και μουσείων. Τα τελευταία σχεδόν δέκα χρόνια βασική θεματική του ενότητα αποτελούν τα ανθρωποκεντρικά έργα.

Πρόσωπα που τις περισσότερες φορές δε διακρίνονται καθαρά, όχι γιατί δεν έχουν «ταυτότητα». Αντιθέτως, επειδή ο δημιουργός επιθυμεί να προσεγγίσει τη δυσδιάκριτη περιοχή των συναισθημάτων και όχι να αναπαραστήσει απλώς ένα πρόσωπο. «Κάθε πρόσωπο είναι μοναδικό. Η μοναδικότητά του όμως γίνεται αισθητή περισσότερο μέσω των συναισθημάτων που εκφράζει και όχι τόσο μέσω των γραμμών του προσώπου. Επιλέγω λοιπόν κάποια σημεία του προσώπου στα οποία και εστιάζω, ώστε να λειτουργήσουν σαν πύλες που ανοίγουν δρόμους προς το εσωτερικό της ύπαρξης». Τον ενδιαφέρει κυρίως η απόδοση του συναισθήματος. Ανθρωποκεντρικά έργα άρχισε να παρουσιάζει το 2012. «Τότε ήταν η χρονική στιγμή που άρχισε να με ενδιαφέρει το πώς μπορεί να αποδοθεί η πολύπλοκη εσωτερικότητα του ανθρώπου μέσα από χειρονομίες στον καμβά. Και αν αυτό ήταν εφικτό. Ήθελα να αφήσω προς στιγμήν την αποστασιοποίηση που απαιτούσε η απόδοση του αστικού τοπίου και να εισέλθω σε πιο εσωτερικές περιοχές της ανθρώπινης ζωής. Έχω δε την αίσθηση ότι, μετά από τόσα χρόνια μελέτης αυτής της έκφρασης του συναισθήματος, είμαι σε μια περίοδο που αυτή η έκφραση είναι μεστή. Αν και άλλοι θα έπρεπε να το κρίνουν αυτό». Η ιστορικός-κριτικός τέχνης Έλλη Κοκκίνη-Καπλάνη γράφει για τα πρόσωπα που Βαβάτση: «άλλοτε διακριτά ως προς το φύλο και άλλοτε ακαθόριστα αποτελούν μαρτυρίες που σηματοδοτούν εκρήξεις που συμβαίνουν σε βάθος, απόρροια αυτές της πολυπλοκότητας των έξωθεν κραδασμών, που ανάλογα με την ενυπάρχουσα ευαισθησία εξωτερικεύονται και αντανακλώνται στην όψη είτε ευδιάκριτα ή επιμελώς κρυπτόμενα. Στα σύνθετα αυτά πρόσωπα-τοπία, ο ρόλος των ματιών και του βλέμματος, δείχνει να λειτουργεί σε πεδία δαιδαλώδη, υποκαθιστώντας αλήθειες, ενεργές από απόσταση όρασης, που στην περίπτωση του Βαβάτση κατατίθενται ως ανάγκη αποφόρτισης, που οδηγεί σε μια ανακουφιστική κάθαρση».

Έργο του έγινε για πρώτη φορά εξώφυλλο σε βιβλίο, στην ελληνική έκδοση του «Στη γη είμαστε πρόσκαιρα υπέροχοι» του Ocean Vuong από τις εκδόσεις Gutenberg, σε μετάφραση Έφης Φρυδά, που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2021 – ένας συγγραφέας που έχει κερδίσει με το έργο του τη σύγχρονη παγκόσμια προσοχή. Ένας καλός του φίλος έδειξε τη δουλειά του Νίκου Βαβάτση στη Ζωή Μπέλλα-Αρμάου, που διευθύνει τη σειρά Aldina των εκδόσεων Gutenberg και εκείνη του πρότεινε συνεργασία. 

Την περίοδο 2007-2009, στα έργα του κυριαρχούσε το αστικό τοπίο, το οποίο συνεχίζει να τον συγκινεί. «Σκέφτομαι, μάλιστα, να παρουσιάσω μία καινούργια ενότητα στο μέλλον, η οποία αισθάνομαι ότι θα έχει άλλο ύφος μετά από την ενασχόλησή μου με τα πρόσωπα. Άλλωστε το αστικό τοπίο είναι φωτισμένο από τα πρόσωπα που το κατοικούν».