Την ίδια στιγμή όμως, είναι εξαιρετικά εύκολο η μάσκα να προδώσει τις αδυναμίες του ηθοποιού, καθώς χάνεται η εκφραστικότητα του προσώπου, με αποτέλεσμα το σώμα να μεταφέρει όλη την έκφραση, στοιχείο που απαιτεί πολλή δουλειά. «Δεν μπορεί να κλέψει κανείς, δεν μπορεί να στραφεί σε ευκολίες γιατί θα του γυρίσει σίγουρα μπούμερανγκ». Νιώθει ευλογημένη που μέσα από το επάγγελμά της συνεχίζει την παράδοση της μάσκας, που διατρέχει το θέατρο ανά τους αιώνες. «Προσωπικά κάνω ό,τι μπορώ για να μεταδώσω την τεχνογνωσία μου σε όποια και όποιον το θελήσει», συμπληρώνει. Την τεχνογνωσία αυτή τη μεταδίδει εδώ και χρόνια στους μαθητές της, αλλά αυτό που εύχεται πρωτίστως να μεταδώσει είναι κάτι από την αγάπη της για τον κόσμο της μάσκας. Η μεγαλύτερη χαρά από τη διδασκαλία προκύπτει όταν οι μαθητές και μαθήτριές της συνειδητοποιούν ότι μπορούν να δώσουν ζωή σε κάτι άψυχο, όπως είναι ο πηλός.

Η επαφή με το παρόν είναι επίσης μια ικανοποίηση που αντλεί από τη διδασκαλία, καθώς «η συναναστροφή με νέους καλλιτέχνες με κρατά λίγο πιο κοντά στην πραγματικότητα του τώρα. Τα προβλήματα και οι ανησυχίες τους είναι πολύ διαφορετικά από όταν σπούδαζα εγώ και θεωρώ πως είναι απαραίτητο να τα γνωρίζουμε». Με εμπειρία τόσο στο Κρατικό όσο και στο Εθνικό Θέατρο, σε ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ., αλλά και στο ανεξάρτητο θέατρο, πιστεύει ότι οι κρατικές σκηνές θα έπρεπε να δίνουν το καλό παράδειγμα σε εκείνες του ανεξάρτητου θεάτρου. Όσο για την τέχνη γενικότερα, θεωρεί ότι ο σκοπός της είναι να μετακινήσει κάτι μέσα μας. «Μπορεί να είναι ελάχιστη ή και τεράστια αυτή η μετακίνηση, αρκεί να συμβεί έστω και σε ένα μικρό κομμάτι του κοινού. Ποτέ δεν θα αρέσει ένα έργο σε όλους και δεν πειράζει καθόλου. Όσο για το ποιός είναι ο ιδανικός καλλιτεχνικός δρόμος για να επιτευχθεί ο συγκεκριμένος στόχος, νομίζω πως είναι ένα ερώτημα που δεν μπορεί να απαντηθεί». Σε κάθε περίπτωση, η ίδια ελπίζει σε μια τέχνη που δεν θα σταματά ποτέ να μας εκπλήσσει ευχάριστα, διευρύνοντας διαρκώς τα όριά μας.

Αυτή την περίοδο, η Μάρθα Φωκά σχεδιάζει τα κοστούμια και τις μάσκες για μία παράσταση χορού στο Skanes Dance Theatre, στο Μάλμε της Σουηδίας, σε συνεργασία με τους εξαιρετικούς χορογράφους Δανάη Δημητριάδη και Διονύσιο Αλαμάνο. «Αν θα ευχόμουν κάτι για το μέλλον – πέρα από σωματική και ψυχική υγεία- θα ήταν τέτοιες συνεργασίες, με θέατρα εκτός Ελλάδος».

Βιογραφικό
Είναι αριστούχος απόφοιτος από τη Σχολή Καλών Τεχνών του ΑΠΘ (Τμήμα Θεάτρου). Το 2009 παρακολούθησε σεμινάριο κατασκευής δερμάτινης μάσκας από τον Ντονάτο Σαρτόρι, στην Πάντοβα της Ιταλίας. Έχει συνεργαστεί με θεατρικούς οργανισμούς όπως: Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, Εθνικό Θέατρο, Εθνική Λυρική Σκηνή, Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου, Θεσσαλικό Θέατρο, ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Σερρών, Θέατρο Σφενδόνη, Θέατρο Χώρος, Black Box Theatre (Χόλστεμπρο, Δανία) κ.ά. Επιπλέον, έχει συνεργαστεί με τα διακεκριμένα φεστιβάλ: Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, Φεστιβάλ Κύπρια, Πλατφόρμα Σύγχρονου Χορού (Λεμεσός, Κύπρος), UTE Festival (Ρουμανία), Die sieben leben des Maximilian-Festival für aktuelles musiktheater an sieben orten (Land Tirol, Αυστρία) κ.ά.

Από το 2008 συνεργάζεται σταθερά με τον σκηνοθέτη Σίμο Κακάλα. Παράλληλα, έχει συνεργαστεί με διακεκριμένους σκηνοθέτες και χορογράφους όπως: Μιχαήλ Μαρμαρινός, Γιάννης Ρήγας, Άννα Κοκκίνου, Ελένη Ευθυμίου, Δημήτρης Μπασλάμ, Μιχάλης Σιώνας, Θανάσης Γεωργίου, Κωνσταντίνος Ντέλλας, Τάσος Ράτζος, Απόλλων Παπαθεοχάρης, Όλια Λαζαρίδου, Rimini Protokoll, Άγγελος Φραντζής, Φώτης Νικολάου, Αντώνης Φωνιαδάκης κ.ά.

Έχει επίσης διδάξει κατασκευή θεατρικής μάσκας στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και στη 2η Συνάντηση Νέων Καλλιτεχνών της ΝΑ Ευρώπης (2018), στο Θερινό Μαντείο (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ιωαννίνων 2018, 2019), στο Θέατρο Αλώνι, στο Πήλιο (2017), στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης (2016), στο πλαίσιο του προγράμματος «Το Αρχαίο Δράμα στα σχολεία του 21ου αι.» του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης, στη Λήμνο (2014), στο 10ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου στη Νέα Ορεστιάδα (2009) κ.ά.