Αυθεντική, αισθαντική, με έντονα χρώματα και φωτοσκιάσεις, άλλοτε πληθωρική κι άλλοτε αφαιρετική, πολύπλευρη και σίγουρα μοναδική, η φωτογράφος Λίλη Ζουμπούλη μιλά μέσα από την τέχνη της, αφήνοντας το μήνυμά της στη μνήμη μας σαν ανεξίτηλο μελάνι. Γεννημένη το 1994 στη Θεσσαλονίκη, ξεκίνησε να φωτογραφίζει σε ηλικία 15 ετών από εσωτερική παρότρυνση: «Η φωτογραφία είναι μια ψυχοθεραπευτική διεργασία τόσο για τον φωτογράφο όσο και για εκείνον που φωτογραφίζεται. Δημιουργείται μια ευαλωτότητα, που τελικά μας φέρνει πιο κοντά στον εαυτό μας».

Χρησιμοποιεί ψηφιακή, αναλογική και polaroid μηχανή. Οι φωτογραφίες της τραβήχτηκαν κυρίως στη γενέτειρα της, τη Θεσσαλονίκη, αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα, στο Λονδίνο και στο Ηνωμένο Βασίλειο γενικότερα, όπου έζησε για πέντε χρόνια και σπούδασε Καλές Τέχνες με ειδίκευση στα Mixed Media. Ταξιδεύοντας σε Δανία, Γερμανία και Ιρλανδία, ασχολήθηκε παράλληλα και με άλλα είδη τέχνης όπως βίντεο, σκίτσο, ζωγραφική, κολάζ, ήχο και συγγραφή.

«Τα σκίτσα μου είναι ανεξάρτητα από τη φωτογραφική μου δουλειά, αν και υπάρχουν ορισμένα που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν συνοδευτικά. Πειραματίζομαι με διάφορες τεχνικές, καθώς ορισμένα σκίτσα είναι πιο κοντά στην αισθητική των κόμικ, ενώ κάποια άλλα είναι πιο ζωγραφικά, σουρεαλιστικά ή αφηρημένα. Σκίτσο και φωτογραφία μού δίνουν τη δυνατότητα της προσωπικής έκφρασης διαφόρων πτυχών του εαυτού μου. Όταν βρίσκομαι στη διαδικασία επεξεργασίας της φωτογραφικής μου δουλειάς, εκείνη τη στιγμή βιώνω την εμπειρία σαν να ζωγραφίζω. Το ένα μέσο συμβιώνει με το άλλο».

Η ποίηση είναι επίσης κομβικής σημασίας στη ζωή και στο έργο της Λίλης  Ζουμπούλη, καθώς όπως λέει: «Η ποίηση και οι συμβολισμοί αποτελούν ενεργά στοιχεία στη σύλληψη των έργων μου, καθώς και στη δημιουργία εικόνων όταν η προσέγγιση είναι περισσότερο σκηνοθετημένη παρά ντοκιμαντερίστικη. Στα βίντεό μου και στα κείμενα που τα συνοδεύουν, η ποίηση και ο ήχος  κυριαρχούν στην αφήγηση ως ένα ζωτικό συστατικό. Συνήθως τα βίντεό μου παίρνουν τη μορφή μιας κινούμενης φωτογραφίας».

Η θεματολογία της Λίλη Ζουμπούλη είναι κατά βάση αυτοβιογραφική: «Στη δουλειά μου δεσπόζουν τα συναισθήματα και οι ανησυχίες που μας απασχολούν ως ανθρώπινο είδος, όπως οι σχέσεις μας με τους άλλους και με τον εαυτό μας, οι φόβοι και προβληματισμοί μας, ό,τι μας δίνει ζωή και ό,τι μας τη στερεί. Πιστεύω πως όλοι μπορούν να πιάσουν τον εαυτό τους να συλλογίζεται τα παραπάνω, και σε αυτό ακριβώς αποσκοπεί η δουλειά μου: να βρει τον τρόπο να συνομιλήσει με τους άλλους».

Η βραβευμένη φωτογράφος αισθάνεται ότι η πολυδιάστατη μορφή που έχει προσδώσει στην τέχνη της τής μοιάζει: «Η τέχνη μου εκφράζει πολλές εσωτερικές πλευρές μου, τις οποίες μπορεί κάποιος να μην αναγνώριζε με την πρώτη ματιά. Παρόλα αυτά, νιώθω πως είναι ό,τι πιο κοντινό στη δική μου αλήθεια». Η Λίλη Ζουμπούλη, κάθε φορά που πρόκειται να δημιουργήσει ένα νέο έργο, αφήνει το ορμέμφυτο να την οδηγήσει: «Λειτουργώ πολύ παρορμητικά και αυθόρμητα σε όλα τα είδη τέχνης με τα οποία ασχολούμαι. Μια ενστικτώδης ορμή με ωθεί να συλλάβω αυτό που σκέφτηκα ή κάτι που είδα εκείνη τη στιγμή. Δεν είμαι από τα άτομα που κάνουν συγκεκριμένη έρευνα πριν δημιουργήσουν κάτι. Προτιμώ να ακολουθήσω κάτι πηγαίο πού έχει ανάγκη να βγει στην επιφάνεια».