Από τους πλέον πολυδιάστατους και δραστήριους κιθαρίστες της γενιάς του, ο Κώστας Μακρυγιαννάκης μπορεί να υπερηφανεύεται για ένα πλούσιο βιογραφικό που καλύπτει μία 25χρονη διαδρομή στο μουσικό στερέωμα, που χαρακτηρίζεται από μια ιδιαίτερη εκλεκτικιστική γοητεία.

Κιθαρίστας, συνθέτης και δάσκαλος, καλλιτέχνης των συνεργασιών και των συμπλεύσεων, είναι ένας δημιουργός που καταφέρνει να συνδυάζει και να εναρμονίζει στοιχεία από διαφορετικά μουσικά πεδία και εποχές: από τη μουσική δωματίου, τη σύγχρονη μουσική για κιθάρα και την εναρμονισμένη με την εποχή μας εκτέλεση παλαιάς μουσικής μέχρι τη νοητική μουσική και την ποπ.

Έχει συνεργαστεί με διακεκριμένους μουσικούς από την Ελλάδα και το εξωτερικό, τόσο σε συναυλίες όσο και δισκογραφικά. Ανάμεσά τους, η βιολονίστα Rosemary Campton, ο τενόρος James Geer, η υψίφωνος Μυρτώ Παπαθανασίου, η μεσόφωνος Θεοδώρα Μπάκα, ο πιανίστας Γιώργος-Εμμανουήλ Λαζαρίδης, οι τραγουδοποιοί Γιάννης Αγγελάκας, Φοίβος Δεληβοριάς, Μανώλης Φάμελλος και Μαρία Θωίδου, καθώς και πολλοί ηθοποιοί και χορευτές. Επίσης, είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του Δημοτικού Ωδείου Θεσσαλονίκης, ιδρυτικό μέλος και Καλλιτεχνικός Διευθυντής της Διεθνούς Καλλιτεχνικής Κοινότητας «Μουσικό Χωριό», καθώς και εμπνευστής και διοργανωτής του φεστιβάλ μουσικής δωματίου Guitar Plus, με άξονα την κιθάρα.

Άρχισε να παίζει κιθάρα στα έντεκά του χρόνια, όμως η μουσική είχε μπει ήδη στη ζωή του από την πρώιμη παιδική ηλικία. «Τρύπωσε η μουσική, χωρίς να το καταλάβω, από το ραδιόφωνο του οικογενειακού σπιτιού. Σαν αδέσποτο γατί που βρίσκει ανοιχτή πόρτα και στρογγυλοκάθεται στην πολυθρόνα. Η κιθάρα, εκτός από ήχο, είχε και εικόνα: αυτή του Paco de Lucia σε κάποια μουσικά διαλείμματα της ΕΡΤ, στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Δεν υπήρξαν αφορμές και κίνητρα, τουλάχιστον με την έννοια της απαρίθμησης. Υπήρξε σίγουρα η επιθυμία να κάνω κάτι στη ζωή μου που θα μου αρέσει και θα μου δίνει χώρο έκφρασης. Διάλεξα τον ήχο γιατί εκεί “ακουμπάω” καλύτερα!»

Σπούδασε μουσική στη Θεσσαλονίκη (Σύγχρονο Ωδείο Θεσσαλονίκης / Μακεδονικό Ωδείο, στην τάξη του Σταύρου Σουργκούνη) και στο Λονδίνο (Trinity College of Music / University of Sussex, στις τάξεις της Nicola Hall και του Colin Downs).

Από το 1997 εμφανίζεται στην Ελλάδα, το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γερμανία, την Κύπρο, τη Ρουμανία, τη Δανία και την Τσεχία. Έχει γράψει μουσική για παραμύθια και παραστάσεις χορού και συνεργάζεται συστηματικά με τον σαξοφωνίστα Θεόφιλο Σωτηριάδη ως ντουέτο. Έχει ηχογραφήσει για την ΕΡΤ, την EBU, το BBC και για διάφορα ελληνικά ραδιοτηλεοπτικά κανάλια. Αυτόν τον καιρό ετοιμάζει νέο σόλο άλμπουμ και συμμετέχει σε δύο δουλειές άλλων μουσικών. «Όλα με πολλή όρεξη και ανυπομονησία», όπως λέει.

Το 2006 ίδρυσε μαζί με τον κιθαρίστα και ουτίστα Θύμιο Ατζακά και τον πιανίστα Γιώργο Λαζαρίδη τη διεθνή καλλιτεχνική κοινότητα Μουσικό Χωριό, ένα μοναδικό πρότζεκτ, στο οποίο έχει μέχρι και σήμερα τον ρόλο του καλλιτεχνικού συντονιστή. «Το Μουσικό Χωριό είναι για μένα το διά βίου μάθησης σχολείο μου», λέει. «Νιώθω πολύ τυχερός που μπορώ να έρχομαι σε επαφή με τόσο πολλούς δημιουργικούς ανθρώπους κάθε φορά, που δίνουν απλόχερα την έμπνευση, την επιμέλεια και τη ζωντάνια τους σε όλους. Επίσης, νιώθω πολύ τυχερός που καταφέραμε να φτιάξουμε μια μεγάλη διεθνή κοινότητα που τολμά να δοκιμάζει νέα πράγματα, που ερευνά, μοιράζεται και βρίσκεται εδώ και τόσα χρόνια στην αιχμή των νέων τάσεων. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσα πράγματα, που τελικά ταξίδεψαν δισκογραφικά σε διεθνή κλίμακα, έχουν γεννηθεί στο Μουσικό Χωριό!»

Το 2012 ανέλαβε καλλιτεχνικός διευθυντής του Δημοτικού Ωδείου Θεσσαλονίκης. Όπως εξηγεί, η ιδιότητα αυτή του ανοίγει νέους δρόμους στις καλλιτεχνικές του αναζητήσεις: «Με φέρνει σε ουσιαστική επαφή με τη βάση της μουσικής διδακτικής και μου δίνει ταυτόχρονα τη δυνατότητα να διαμορφώνω, συνεργαζόμενος με τους συναδέλφους μου και τη διοίκηση του φορέα, πολλά από αυτά που οραματίζομαι στο πλαίσιο της μουσικής εκπαίδευσης. Επίσης, ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Δημοτικού Ωδείου Θεσσαλονίκης έχω τη δυνατότητα να διευρύνω το πλαίσιο σπουδών με την εισαγωγή σύγχρονων καλλιτεχνικών αντικειμένων που λειτουργούν παράλληλα με τις εγκύκλιες σπουδές, εναρμονίζονται με σύγχρονες εκπαιδευτικές πρακτικές και λειτουργούν εντέλει προς όφελος των σπουδαστριών και σπουδαστών του Ωδείου».

Συνηθίζουμε να λέμε ότι οι εποχές κρίσης γεννούν καλλιτεχνική δημιουργία. «Πιστεύω πως η καλλιτεχνική δημιουργία ούτε πέρασε ούτε θα περάσει ποτέ φαιδρές εποχές, παρά τη φαιδρότητα που ενίοτε συναντούμε στον βίο μας. Οπότε, με κάποιες διακυμάνσεις, είναι συνεχής η διαδικασία της “γέννας”», σχολιάζει σχετικά. «Η έμπνευση μπορεί να υπάρξει και στις πιο σκοτεινές εποχές και η έκφραση καταφέρνει να βρίσκει βαλβίδες διαφυγής, τουλάχιστον στις κοινωνίες όπου δεν κινδυνεύει το κεφάλι σου επειδή λες ή κάνεις πράγματα που δεν αρέσουν σε κάποιους. Ίσως, τελικά, η προσπάθεια να καταπνιγεί η δημιουργία και η έκφραση να λειτουργεί αυτοκτονικά για τους δυνάστες. Μεγάλη ειρωνεία!»

Όσο για το τι αποτελεί μεγάλη επιρροή για τον ίδιο ως καλλιτέχνη, πέρα από τη μουσική, απαντά: «Η ίδια η ζωή, τί άλλο! Πιο ειδικά, το ταξίδι μέσα και γύρω από τους άλλους, μέσα και γύρω από τον εαυτό, η εναλλαγή από τη ρουτίνα στην έκπληξη και από το ασήμαντο στο μεγάλο».