Η Γιολάντα Μαρκοπούλου σκηνοθετεί παραστάσεις –συχνά περιπατητικές– σε χώρους πολιτισμού, δρόμους, πλατείες, κάμπινγκ, και πιο πρόσφατα στην… εικονική πραγματικότητα. Όπως αναφέρει η ίδια: «Και αυτή μια περιπατητική εμπειρία είναι, απλώς ο χώρος είναι ψηφιακός. Το μέσο δημιουργεί κάθε φορά μια ξεχωριστή εμπειρία για τον θεατή, και εκεί είναι που θέλω να δίνω έμφαση».

Οι δουλειές της έχουν ως κινητήρια δύναμη και κατεύθυνση την εμπειρία που σκοπεύει να προσφέρει στο κοινό. «Σε ό,τι κάνω, αυτό είναι το στοιχείο που με ενδιαφέρει πρωτίστως. Γι’ αυτό και ο χώρος που είχα για χρόνια στο Μεταξουργείο, το Συνεργείο, δεν ήταν μόνο μια σκηνή, αλλά πολλαπλοί χώροι όπου ήταν εφικτό να πραγματοποιούνται διαφορετικές ή και συνδετικές δράσεις, χαρίζοντας μια πολυδιάστατη εμπειρία στο κοινό».

Εκεί, στην πολυπολιτισμική γειτονιά του Μεταξουργείου, ίδρυσε το 2009 το εργαστήρι τέχνης Station Athens, ενώνοντας δυνάμεις με τη Μαργαρίτα Παπαδοπούλου και τη Δάφνη Καλαφάτη. Μία φορά την εβδομάδα, μέσα από φωτογραφία, βίντεο, art therapy και θέατρο, μετανάστες και πρόσφυγες, κυρίως ανήλικοι, είχαν την ευκαιρία να συναντηθούν και να εκφραστούν μέσω της τέχνης.

Η ομάδα Station Athens αποτελείται από πρόσφυγες και μετανάστες από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές, οι οποίοι παρουσιάζουν στο κοινό προσωπικές τους ιστορίες, μέσα από το πάντρεμα ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας. Πολύτιμη βοήθεια προσέφερε στο εγχείρημα και η πολιτιστική πρωτοβουλία Mind the fact –στην οποία είναι συνιδρύτρια– ώστε να παρουσιάζονται αληθινές ιστορίες με πρωταγωνιστές τους ανθρώπους που τις έζησαν από πρώτο χέρι. Η τελευταία τους παράσταση με τίτλο Σφάλμα σύνδεσης απέσπασε το 2ο Βραβείο Κοινού στο πλαίσιο του Grape-Greek Agora of Performance,  μια πρωτοβουλία του Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου με σκοπό τη συστηματοποίηση της προβολής των Ελλήνων καλλιτεχνών στη διεθνή θεατρική και χορευτική σκηνή.

Την περίοδο 2015-2016, όταν κατέφθασε στην Ελλάδα το μεγάλο προσφυγικό κύμα από τη Μέση Ανατολή, και κυρίως από τη Συρία, η σκηνοθέτις επέλεξε συνειδητά να διακόψει προσωρινά τις θεατρικές αναφορές στο προσφυγικό ζήτημα. Ο λόγος είναι, όπως εξηγεί, ότι προτιμά αυτό που παρουσιάζει στο θέατρο να μη συμπίπτει χρονικά με ό,τι συμβαίνει στην αληθινή ζωή, επιλέγοντας να πάρει τον χρόνο της ώστε να επεξεργαστεί τα γεγονότα.

Η Γιολάντα Μαρκοπούλου σπούδασε κινηματογράφο στην Αμερική. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα ασχολήθηκε αρχικά με το θέατρο, το οποίο την κέρδισε κυρίως χάρη στη ζωντανή επαφή με τους ηθοποιούς και το κοινό, τα περιθώρια δημιουργικής ελευθερίας, αλλά και επειδή ένα θεατρικό έργο μπορεί να πάρει σάρκα και οστά σε πολύ πιο σύντομο χρονικό διάστημα σε σύγκριση με το σινεμά. «Μερικές φορές είμαι αρκετά ανυπόμονη. Όταν έχω κάποιες σκέψεις και ιδέες που θέλω να μοιραστώ με το κοινό, όταν θεωρώ ότι κάτι πρέπει να ειπωθεί επειγόντως και να υπάρξει διάλογος, οι χρόνοι του θεάτρου είναι πολύ πιο κοντά στις επιθυμίες μου», δηλώνει σχετικά.