Για τη Βασιλική Κώστογλου, η αρχιτεκτονική είναι ένα λειτούργημα που περιέχει παρατήρηση, ανάλυση, αποσύνθεση και επανασύνθεση. «Μέσα από την αμφισβήτηση δομών, συνηθειών, ακόμη και ψυχρών δεδομένων, ο αρχιτέκτονας καλείται ταπεινά να τοποθετήσει τον χρήστη, αντί για τον εαυτό του, στο προσκήνιο, δημιουργώντας μια σύνθεση που θα ανταποκρίνεται στις εκάστοτε ανάγκες. Η αρχιτεκτονική είναι επιστήμη και όχι τέχνη, όπως πολλοί εκπρόσωποι των τεχνικών κλάδων λανθασμένα τη χαρακτηρίζουν, συγχέοντας την έννοια του ωραίου με την τέχνη. Όταν η αρχιτεκτονική δεν εξασκείται με επιδεικτικό τρόπο, φανφαρονική αισθητική και με απώτερο σκοπό κάποια φαντασμαγορική φωτογράφιση, οι ευεργετικές της ιδιότητες γίνονται περισσότερο ορατές τόσο ατομικά όσο και κοινωνικά, ως επιστέγασμα ενός υγιούς συνόλου ανθρώπων που σέβονται τις συνήθειες και τον τρόπο ζωής τους», αναφέρει σχετικά.

«Φυσικά, η αρχιτεκτονική ασκείται στην εποχή μας και από άλλους κλάδους, όπως πολιτικούς μηχανικούς, διακοσμητές, εμπειροτέχνες κτλ., γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα την αδυναμία εξέλιξης. Ο κόσμος πιστεύει πως μια επίσκεψη σε αρχιτέκτονα για τις οικιστικές του ανάγκες είναι πολυτέλεια, διότι ενέχει μια πιο λεπτομερή προσέγγιση, σε σύγκριση τουλάχιστον με τις βασικές αρχές στέγασης που δεν περιλαμβάνουν ποιοτική ανάλυση της προσωπικότητας και των χαρακτηριστικών του χρήστη, αλλά και του ίδιου του κτιρίου.  Ζώντας στον αιώνα της εξατομίκευσης σε όλους τους τομείς, θα έπρεπε να είναι ξεκάθαρη η διαφορά ανάμεσα σε κατοικία και κατοίκηση, και η δεύτερη να θεωρείται βασική προϋπόθεση για μια καλύτερη ζωή», προσθέτει χαρακτηριστικά.

Το ενδιαφέρον της Βασιλικής για τη μηχανική χρονολογείται από μικρή ηλικία, χάρη στον τοπογράφο πατέρα της, Κοσμά Κώστογλου, ένα πολυμήχανο πνεύμα που είχε έφεση στην επίλυση πολύπλοκων προβλημάτων. Τα μαθηματικά, η συμμετοχή της στις εξετάσεις της Μαθηματικής Εταιρείας, καθώς και η πρώιμη επαφή με την άλγεβρα και την τριγωνομετρία, της προσέφεραν από την αρχή τη σιγουριά πως μέσα από τους αλγόριθμους και το σωστό πλάνο τα πάντα μπορούν να επιλυθούν, αρκεί να υπάρχει μέθοδος και κριτική ικανότητα. Η αγάπη για τη χειροτεχνία και την τέχνη που κληρονόμησε από τη μητέρα της, Αριστέα Γιουνάκη, πυροδότησαν έναν ρομαντισμό που αρχικά εκφράστηκε μέσα από την ενασχόληση με την κιθάρα και τη μουσική μέχρι τα μετεφηβικά της χρόνια. Αργότερα, όλος αυτός ο ρομαντισμός ήρθε να συμπληρώσει την τεχνική κλίση της, γεννώντας ένα ιδιαίτερα βαθύ ενδιαφέρον για την αρχιτεκτονική.