«Η τέχνη ήταν ένας τρόπος με τον οποίο μπορούσα να δραπετεύσω, αλλά και να κατανοήσω τον κόσμο. Η ζωγραφική εξελίσσεται σε μία γλώσσα που διατυπώνει πράγματα τα οποία δεν μεταφράζονται πλήρως και δεν μπορούν να ειπωθούν αλλιώς.»

Το ανθρώπινο ίχνος, η αρχιτεκτονική και οι γλυπτικές φόρμες συναντιούνται με απροσδόκητο τρόπο στα ζωγραφικά τοπία του εικαστικού καλλιτέχνη Βασίλη Αβραμίδη, που μέσα στην τελευταία δεκαετία διανύει με το έργο του μεγάλες αποστάσεις όχι μόνο σε ευρωπαϊκό έδαφος, αλλά και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Γεννημένος το 1981 στο Κιλκίς, μαθήτευσε στο εργαστήριο των Γιάννη Φωκά και Βαγγέλη Πλοιαρίδη στη Σχολή Καλών Τεχνών του ΑΠΘ. Το 2011 πήρε Master από το Central Saint Martins του Λονδίνου, ενώ τις πρώτες του εκθέσεις τις έκανε στην γκαλερί Artforum του Παντελή Τσάτση στη Θεσσαλονίκη. Στο Λονδίνο έχει εκθέσει έργα του σε γκαλερί όπως οι «The Contemporary London», «James Freeman», «Jacob’s Island» και  «Matt Roberts», έχει συμμετάσχει σε εκθέσεις όπως η «Saatchi’s New Sensations and The Future Can Wait», η London Art Fair και η START της γκαλερί Saatchi. Έχει δείξει επίσης τη δουλειά του στην Κοπεγχάγη και το Βερολίνο,  ενώ συνεργάζεται με τη Slete gallery στο Λος Άντζελες.

Το 2017 συμμετείχε στην έκθεση «The Sky’s gone out», στη λονδρέζικη γκαλερί Arthouse, με τον πίνακά του «Tour Guide» (λάδι σε καμβά), χαρακτηριστικό παράδειγμα του τρόπου με τον οποίον καταφέρνει να απεικονίζει υπαίθρια φυσικά τοπία με φως που θυμίζει στούντιο, νυχτερινή φωτογραφία ή νεκρή φύση σε πίνακα Ολλανδών ζωγράφων του 17^ου αιώνα.  Το 2018 πήρε μέρος στην έκθεση «Early Modern Matters» στην James Freeman gallery του Λονδίνου, ενώ η πιο πρόσφατη δουλειά του είναι η ατομική έκθεση «Host» στη Hiro gallery, στο Τόκιο.

Ο Βασίλης Αβραμίδης επέλεξε να ζωγραφίζει τοπία και αρχιτεκτονήματα, που όπως λέει, «η παρουσία του ανθρώπινου  τα μετατρέπει σε μέρη και τοποθεσίες. Το ανθρώπινο ίχνος στην περίπτωση αυτή είναι η αρχιτεκτονική, συνήθως νεότερη, για παράδειγμα της δεκαετίας του ’70, η οποία μπορεί να συναντιέται σήμερα σε ορισμένες περιπτώσεις σε σύγχρονα ερείπια. Οι τοποθεσίες μου δεν είναι αληθινές, αντιθέτως είναι φτιαγμένες σε κομμάτια γης που θα ήταν αδύνατο να υπάρξουν».

Επιδιώκει τα τοπία αυτά, παρόλο που είναι άδεια και ο άνθρωπος απουσιάζει, να είναι φορτισμένα με την αίσθηση της αναμονής, να δηλώνουν την εξυπηρέτηση κάποιου σκοπού που παραμένει άγνωστος, και εντέλει ως αποτέλεσμα να δημιουργούν μια παύση που είναι ασυγχρόνιστη με τον υπόλοιπο κόσμο.

Σπουδάζοντας στο Λονδίνο, προσέγγισε την ουσία αυτού που επιχειρεί με τη ζωγραφική: «Το βασικό υλικό της δουλειάς μου ως οπτικής εμπειρίας, ακόμη και σήμερα, προέρχεται από εκεί, επέστρεψα όμως στη  Θεσσαλονίκη, όπου έχω τον τρόπο να είμαι παραγωγικός και συγκεντρωμένος. Είναι μια πόλη ανεξάντλητη και όμορφη, και παρά την οικονομική συγκυρία διαθέτει καλλιτέχνες που παράγουν έργο με την ίδια ένταση και αγωνία όπως και παλαιότερα».