Τα Μήλα του Χρήστου Νίκου, μετά από μια εντυπωσιακή πορεία στο διεθνές φεστιβαλικό κύκλωμα, συμμετέχουν στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του 61ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, προκαλώντας το πρώτο sold out της φετινής διαδικτυακής διοργάνωσης σε χρόνο-ρεκόρ! Το κερασάκι στην τούρτα σε αυτό το ξέφρενο ταξίδι, φυσικά, ήταν η επιλογή της ταινίας ως επίσημης ελληνικής πρότασης για τα επερχόμενα βραβεία Όσκαρ στην κατηγορία της Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας. Ας πιάσουμε, όμως τα πράγματα από την αρχή.

Η επαφή του Χρήστου Νίκου με το σινεμά υπήρξε από την πρώτη κιόλας στιγμή βιωματική. Δίχως επίσημες κινηματογραφικές σπουδές στο ενεργητικό του, έπεσε με τη μία στα βαθιά, ξεκινώντας να δουλεύει σε ελληνικές ταινίες ως βοηθός σκηνοθέτη. Το βάπτισμα του πυρός ήρθε με τον Κυνόδοντα του Γιώργου Λάνθιμου, ενώ ακολούθησαν επτά ακόμη ταινίες, μεταξύ των οποίων και το Πριν τα Μεσάνυχτα (Before Midnight) του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ. Κάπου στο ενδιάμεσο, έγραψε και σκηνοθέτησε τη μοναδική του μικρού μήκους ταινία, με τίτλο KM.

Κάπως έτσι φτάσαμε στα Μήλα, το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του Χρήστου Νίκου, το οποίο συμμετείχε στο Φεστιβάλ του Telluride, ενώ επιλέχτηκε ως ταινία έναρξης του τμήματος «Ορίζοντες» στο πρόσφατο φεστιβάλ Βενετίας. Μάλιστα, η ταινία έκλεψε την καρδιά της προέδρου της κριτικής επιτροπής, της απαστράπτουσας Κέιτ Μπλάνσετ, η οποία ανέβαλε χρέη executive producer και ανέλαβε (μέσω της εταιρείας της, Dirty Films) το σκέλος της προώθησης της ταινίας στις ΗΠΑ. Ταυτόχρονα, τα Μήλα προσέφεραν στον Χρήστο Νίκου την ευκαιρία να υπογράψει με τη CAA, ένα από τα μεγαλύτερα πρακτορεία της Αμερικής, και να εκπροσωπείται πλέον από τον Τζερόμ Ντουμπόζ, μάνατζερ διάσημων σκηνοθετών όπως ο Μπονγκ Τζουν-χο (Παράσιτα).

Τα Μήλα είναι μια ταινία για τους δαιδαλώδεις και ανεξερεύνητους μηχανισμούς της μνήμης. Μια ταινία που ψαχουλεύει τα ενδότερα ενός αχαρτογράφητου τοπίου, το οποίο –σε τελική ανάλυση- καθορίζει τον τρόπο με τον αντιλαμβανόμαστε και τοποθετούμε τον εαυτό μας απέναντι στα πάντα: στον κόσμο, στο παρελθόν, στο μέλλον, στη ζωή, στο αισθήματά μας για τους άλλους, αλλά και για εμάς τους ίδιους. «Πόσο επιλεκτική είναι η μνήμη μας; Θυμόμαστε αυτά που ζούμε ή αυτά που επιλέγουμε να θυμόμαστε; Μπορούμε να ξεχάσουμε αυτά που μας πληγώνουν; Μήπως κατά βάθος δεν θέλουμε να τα ξεχάσουμε γιατί χωρίς αυτά χάνουμε την ύπαρξή μας;», αναφέρει σχετικά ο Έλληνας σκηνοθέτης.

Τα Μήλα εκτυλίσσονται σε έναν ιδιόμορφο ρετροφουτουριστικό κόσμο, ο οποίος αποπνέει ένα μείγμα μελαγχολίας, στωικότητας και δειλής ελπίδας. Ποιες ήταν, όμως, οι πηγές έμπνευσης και τα σημεία αναφοράς του σκηνοθέτη; «Πάντα μου άρεσαν οι ταινίες που εισάγουν το θεατή σε σκοτεινούς, δυστοπικούς κόσμους, οι οποίοι, τελικά, είναι μια αλληγορία για τον δικό μας. Οι επιρροές μου ήταν το Περί τυφλότητος του Ζοζέ Σαραμάγκου και το 1984 του Τζορτζ Όργουελ, κυρίως, όμως, η έμπνευσή μου πατά σε ένα προσωπικό βίωμα. Ξεκίνησα να γράφω το σενάριο πριν από 8 χρόνια. Είχα χάσει τον πατέρα μου και προσπαθούσα να αντεπεξέλθω στον πόνο της απώλειας. Δεν μπορούσα. Προσπαθούσα να καταλάβω πώς άλλοι άνθρωποι ξεχνούν τόσο εύκολα κι εγώ όχι. Υπάρχει μία σύνδεση μνήμης και πόνου; Αν σβήσουμε κάτι επώδυνο, σβήνουμε και ποιοι είμαστε; Επομένως, μήπως εντέλει είμαστε το σύνολο όσων δεν μπορούμε να ξεχάσουμε; Αυτά σκεφτόμουν όταν ξεκίνησα το σενάριο».