Ξεκινώντας στα πρώτα του βήματα από τη γραφιστική, ήρθε σε στενότερη επαφή και γοητεύτηκε από τις εικαστικές τέχνες. Έτσι, αποφάσισε μετά τις σπουδές του στον χώρο του design να συνεχίσει στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Όπως ο ίδιος αναφέρει, κοινός στόχος των δύο πεδίων είναι η επικοινωνία μεταξύ δημιουργού και θεατή. «Η ουσιαστική διαφορά ανάμεσά τους έγκειται στο γεγονός ότι ο καλλιτέχνης αποφασίζει ο ίδιος το μήνυμα, ενώ ο designer κατά κανόνα εξυπηρετεί κάποιον τρίτο. Έχοντας μία κοινή προσέγγιση καταρχήν εννοιολογική, πλέον παρατηρώ τις δύο ιδιότητες να αλληλοπαρεισφρέουν στην πρακτική μου, εμπλουτίζοντας η μία την άλλη», επισημαίνει αρχικά.

Τα τελευταία χρόνια εργάζεται ως designer μέσω του Kottage, δημιουργικού γραφείου το οποίο έχει ιδρύσει με βάση τη Θεσσαλονίκη. Στόχος του γραφείου είναι να προσεγγίσει το design ολιστικά, αναλαμβάνοντας projects με μεγάλο φάσμα εφαρμογών: από συστήματα ταυτοτήτων, brand development και εταιρική επικοινωνία, μέχρι τον σχεδιασμό εκδόσεων, συσκευασιών και ιστοσελίδων, αλλά και τον σχεδιασμό εκθέσεων και χώρων εν γένει. Ο ίδιος ενδιαφέρεται πολύ για συνεργασίες που προέρχονται από τον χώρο του πολιτισμού, με μουσεία, ιδρύματα και μεμονωμένους καλλιτέχνες, ειδικά όταν προκύπτει ένας διάλογος ανάμεσα σε διαφορετικά δημιουργικά πεδία. Πρόσφατο δείγμα της δουλειάς του Kottage είναι ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός και η επιμέλεια της οπτικής επικοινωνίας της έκθεσης «Ο Φρεντ Μπουασονά και η Μεσόγειος», στο MΟΜus Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, καθώς και η έκθεση «Κιβωτός: Μία Κατασκευή Φροντίδας», στο πλαίσιο της 8ης Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, στο MOMus Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.

Η εικαστική πρακτική του Στρατάκη βασίζεται στην έρευνα και στην ίδια τη διαδικασία παραγωγής του έργου, εστιάζοντας κατά βάση στην υλικότητα μέσων όπως το σχέδιο, η φωτογραφία, το video ή οι εγκαταστάσεις. Αναλυτικότερα, μου εξηγεί ότι επικεντρώνεται στους μηχανισμούς της αναπαράστασης και της αναπαραγωγής της εικόνας. «Δουλεύω με ζητήματα όπως οι πολιτικές της εικόνας ή η συγκρότηση εθνικών ταυτοτήτων, ψάχνοντας συνεχώς τα όρια μεταξύ προσωπικού και πολιτικού. Από μεθοδολογική άποψη, βασίζομαι συχνά στην οικειοποίηση και παραποίηση προϋπάρχοντος αρχειακού υλικού, έτσι ώστε να το επαναπροσδιορίσω σε ένα εναλλακτικό και ψευδοϊστορικό πλαίσιο», συμπληρώνει σχετικά.

Η διαδικασία που ακολουθεί, είτε πρόκειται για ένα εικαστικό εγχείρημα είτε για κάποιο design project, παραμένει σε μεγάλο βαθμό η ίδια: «Ξεκινώ από μία διεξοδική έρευνα και ανάλυση, αναπτύσσω την κατάλληλη μεθοδολογία και μόνο τότε προχωρώ στο στάδιο της εκτέλεσης. Παράλληλα, φροντίζω να διατηρώ μία κοινή, συγκροτημένη και συνεπή σχεδιαστική ευαισθησία, αφήνοντας ωστοσο τον απαραίτητο χώρο για πειραματισμό και εξέλιξη. Ο βαθμός επιτυχίας του κάθε project εξαρτάται από το πόσο πλησίασε τον στόχο που είχε τεθεί, με άλλα λόγια το πόσο αποτελεσματικά επικοινώνησε την εκάστοτε ιδέα. Προσωπικά μιλώντας, αποσκοπώ σε μία διαδραστική επικοινωνία, θέλω το μήνυμα να ολοκληρώνεται με την ενεργή συμβολή του θεατή, αλλιώς μιλάμε για απλή προπαγάνδα».

Κλείνοντας τη συζήτησή μας, ζητώ τη γνώμη του για την πορεία της εγχώριας design σκηνής, που πλέον αποσπά διεθνείς διακρίσεις: «Στην πραγματικότητα, η γραφιστική σκηνή της Ελλάδας δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από εκείνες άλλων χωρών. Ειδικά τα τελευταία χρόνια εξελίσσεται ραγδαία και με μεγάλη εξωστρέφεια. Υπάρχει, βέβαια, πάντοτε χώρος για βελτίωση και εμβάθυνση. Πιστεύω πως σε βάθος χρόνου θα αρχίσει να αποκτά μία ολοένα πιο θεμελιωμένη συλλογική ταυτότητα».

Βιογραφικό

Δουλειά του Αναστάση Στρατάκη (γεν. 1985) έχει συμπεριληφθεί σε διεθνείς ομαδικές εκθέσεις όπως: «Statecraft (and Beyond)», επιμέλεια: Κατερίνα Γρέγου, Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Αθήνα (2022)·

«Θεωρήματα 2», Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Αθήνα (2020)· «Still Here Tomorrow», Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, Αθήνα (2019)· Les Rencontres Internationales, Παρίσι/Βερολίνο (2019/16) · «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος», Εθνικό Μουσείο Τέχνης της Κίνας (NAMOC), Πεκίνο (2018)· «Abracadabra», 6η Διεθνής Μπιενάλε Mόσχας Νέων Καλλιτεχνών, σε επιμέλεια Lucrezia Calabrò Visconti (2018)· «Epilogue», Kunstverein Herdecke, σε επιμέλεια Απόστολου Παλαβράκη (2017)· «The Equilibrists», σε οργάνωση New Museum, Νέα Υόρκη και Ιδρύματος ΔΕΣΤΕ, Αθήνα, σε συνεργασία με το Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα (2016)· 13η Μπιενάλε της Λιόν (2015)· 4η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης (2014)· «Εκ Nέου: Μια νέα γενιά Ελλήνων καλλιτεχνών», Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Αθήνα (2013). Επιπρόσθετα, έχει εκθέσει έργα του σε χώρους όπως το MOMus Πειραματικό Κέντρο Τεχνών (2017), το Musée d’art contemporain de Lyon (2016), το Fondazione Giorgio Cini, Βενετία (2015) και το MOMus Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Θεσσαλονίκη (2014).

Έργα του συμπεριλαμβάνονται σε σημαντικές συλλογές, μεταξύ των οποίων στις συλλογές του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης στην Αθήνα, του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη, του Borusan Contemporary στην Κωνσταντινούπολη, καθώς και στη συλλογή Michael Haas στο Βερολίνο. Το 2018 επιλέχθηκε από την ARTWORKS για το 1ο Πρόγραμμα Υποστήριξης Καλλιτεχνών του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Επιλεγμένα residencies/workshops: «Through the Image, Beyond the Image», σε επιμέλεια Adrian Paci, Free Home University, Λέτσε (2013–14)· 4η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, Εργαστήριο Νέων Καλλιτεχνών (2013).