Αναγνωρισμένος ως ένας από τους καλύτερους  διευθυντές φωτογραφίας στη χώρα, ο Χρήστος Καραμάνης έχει διακριθεί για τις συνεργασίες του με γνωστούς σκηνοθέτες, όπως ο Γιώργος Πανουσόπουλος (σε πολλές ταινίες), η Αθηνά Τσαγγάρη (Chevalier) και ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος (Suntan – Βραβείο Φωτογραφίας Iris της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου 2017). Με όπλα του το φως και τη σκιά, τους φακούς και τις κάμερες, ο Χρήστος Καραμάνης «βλέπει» μία ταινία πολύ πριν τη δούμε οι θεατές στην οθόνη – κάποιες φορές προτού τη δει ακόμη και ο ίδιος ο σκηνοθέτης.

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1966 και έφυγε για την Αθήνα προκειμένου να σπουδάσει στη Σχολή Σταυράκου. «Η περιστασιακή μου απασχόληση τη δεκαετία του ’80, στον κινηματογράφο Ριβολί (θυμίζει την ταινία Σινεμά ο Παράδεισος), ο σκοτεινός θάλαμος για ασπρόμαυρο φιλμ που συντηρούσαμε με τον παιδικό μου φίλο, Γιώργο Κορμανό, καθώς και η προτροπή του να κατέβω στην Αθήνα για να σπουδάσω εικονολήπτης στη Σχολή Σταυράκου, ήταν οι αιτίες που με οδήγησαν να ασχοληθώ με τον κινηματογράφο», λέει χαρακτηριστικά. 

Ξεκίνησε να εργάζεται στον οπτικοακουστικό τομέα στις αρχές της δεκαετίας του ’90. «Μετά τη σχολή, και συγκεκριμένα το 1994, εργαζόμενος στη ταινία Ελεύθερη Κατάδυση του Γιώργου Πανουσόπουλου και μέσα από την κινηματογραφική του ματιά, ανακάλυψα ότι η διεύθυνση φωτογραφίας είναι κάτι που θα αγαπήσω», παρατηρεί. Η πρώτη του δουλειά ως διευθυντή φωτογραφίας ήρθε το 2001, στην ταινία Μία ημέρα τη νύχτα, σε σκηνοθεσία –και πάλι– του Γιώργου Πανουσόπουλου. Μέχρι τώρα, έχει εργαστεί σε περισσότερες από 20 ταινίες μεγάλου και μικρού μήκους και ντοκιμαντέρ

Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν και διεθνείς συνεργασίες, όπως η συμπαραγωγή Ιταλίας, Γαλλίας και Ελλάδας, Σπέρνε τον άνεμο, του Ντανίλο Καπούτο (2020), η βρετανική κωμωδία The Nan Movie (2022) της Τζόσι Ρουρκ, αλλά και η τουρκική ταινία  Burning Days (2021) του Εμίν Αλπέρ, που γυρίστηκε στην Καππαδοκία με συμπαραγωγό την ελληνική εταιρεία Horsefly και επιλέχθηκε να συμμετάσχει στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα» του 75ου Φεστιβάλ των Καννών. Επίσης, έχει γυρίσει πάνω από 200 διαφημιστικά σποτ, πολλά από τα οποία έχουν βραβευθεί, όπως το Hand για λογαριασμό της ActionAid, το οποίο έλαβε το Βραβείο Καλύτερης Φωτογραφίας στα Virtuoso Awards. Ακόμη και στις διαφημίσεις, πάντως, ο θεατής είναι σε θέση να διακρίνει τη δυναμική και βαθιά κινηματογραφική φύση της δουλειάς του Χρήστου Καραμάνη.

Μιλώντας για τον ρόλο του διευθυντή φωτογραφίας σε ένα κινηματογραφικό πρότζεκτ αναφέρει τα εξής: «Θα απαντήσω με ένα copy-paste γιατί πραγματικά όσες φορές προσπάθησα να το εξηγήσω σε φίλους και γνωστούς με δικά μου λόγια,  απέτυχα παταγωδώς. Με τις εικόνες του, ο διευθυντής φωτογραφίας συνδράμει στην οπτική αφήγηση της ταινίας μέσα από τον χειρισμό του φωτός –φυσικού ή τεχνητού– και των χρωμάτων, αλλά και μέσα από τη συμβολή του στη διερεύνηση του κάδρου και την κίνηση της κάμερας».

Επιμένει, μάλιστα, ότι η κινηματογραφική φωτογραφία συνιστά ένα είδος αφήγησης. «Θα το εξηγήσω με ένα απλό παράδειγμα. Αλλιώς θα αισθανθεί ο θεατής σε ένα υποφωτισμένο δωμάτιο, παρόλο  που ξέρει ότι έξω είναι μια φωτεινή μέρα, και αλλιώς σε ένα ηλιόλουστο δωμάτιο». Επιπλέον, θεωρεί ότι η προσωπικότητα, τα βιώματα και οι σπουδές είναι τα στοιχεία εκείνα που καθορίζουν το βλέμμα του εκάστοτε διευθυντή φωτογραφίας. «Από εκεί και πέρα, το βλέμμα του καθενός παντρεύεται με τις ανάγκες του κάθε σεναρίου και του κάθε σκηνοθέτη και αυτό είναι που κάνει τελικά τη διαφορά σε κάθε ταινία. Μια συμβουλή που έχω για τους νέους είναι να είναι ευέλικτοι όσον αφορά το προσωπικό τους στιλ και να προσαρμόζονται στις ανάγκες του σεναρίου».

Έχοντας γυρίσει αρκετές ταινίες σε σινεμασκόπ, εξηγεί τι είναι αυτό που τον τράβηξε στο φορμά ευρείας εικόνας: «Οι ατέλειες, ειδικά στις παλαιότερες γενιές φακών, που δίνουν χαρακτήρα στο αποτέλεσμα. Επίσης, η τεχνολογία εκείνων των φακών επιτρέπει να συνυπάρξουν στο κάδρο το κοντινό του ηθοποιού και το περιβάλλον. Για παράδειγμα, στην ταινία Τετάρτη 04:45 του Αλέξη Αλεξίου, η ανάγκη της συνύπαρξης του πρωταγωνιστή και της πόλης επέβαλε τους αναμορφικούς φακούς».

Όσο για τις αλλαγές που ήδη συντελούνται στην τέχνη του τα τελευταία χρόνια, απαντά σχετικά: «Τεχνολογικά μιλώντας, υπάρχει μεγάλη εξέλιξη σε ό,τι αφορά τα κινηματογραφικά εργαλεία, γεγονός που έχει αναμφίβολα βοηθήσει στις απαιτήσεις της κινηματογραφικής έκφρασης. Αυτό που δεν άλλαξε, όμως, είναι η ανάγκη της έκφρασης. Αυτή είναι, εξάλλου, που συντηρεί την τεχνολογική εξέλιξη».