Το 2004 άφησε την Ελλάδα για το Βερολίνο, για να διαπιστώσει σχεδόν αμέσως πως πρόκειται, όχι για μια πόλη γερμανική, αλλά για μια πόλη του κόσμου, αυθεντική και ελευθεριακή, η οποία ταυτόχρονα του έδωσε τη δυνατότητα να βάλει κάποιες σκέψεις του στη σειρά, μακριά από την νεοελληνική φασαρία.

Ως κινηματογραφιστής διαγράφει τη δική του ξεχωριστή πορεία. Ρεαλιστής στο «Σώσε με» και το «45 m2», λιτός και σχεδόν θεατρικός στη «Καύση», παιγνιώδης στο «Η αγάπη είναι ελέφαντας», κατάφερε στην πιο πρόσφατη ταινία του, το Night Out, να αποτυπώσει τον διονυσιασμό της βερολινέζικης νύχτας.

«Ήθελα αυτή την ελευθερία, αυτό το απροσποίητο, το αυθεντικό και το ξέφρενο που έχει η νυχτερινή ζωή στο Βερολίνο να το καταγράψω πριν χαθεί». 

Βέβαια, δεν σταμάτησε ποτέ να δουλεύει στην Ελλάδα, να εργάζεται πάνω σε μια ελληνική θεματολογία, και παραδέχεται πως δεν αγαπά το γερμανικό σινεμά. Παράλληλα, τα τελευταία χρόνια, δίπλα στην κινηματογραφική δημιουργία έχει να παρουσιάσει και ένα θεωρητικό έργο, γράφοντας διαρκώς ένα είδος φιλοσοφικών δοκιμίων, τα οποία και δημοσιεύει σε διάφορους ιστότοπους.

Κομμάτι πλέον και ο ίδιος της καλλιτεχνικής κοινότητας της πόλης, και ενώ επισημαίνει τα αρνητικά των τελευταίων ετών,  δεν σταματά να λέει πως το Βερολίνο παραμένει μια πόλη ανοιχτή σε όλους, και όχι μόνο στους πετυχημένους, μια πόλη που ποτέ δεν εγκαταλείπει τη μάχη, ώστε να διατηρήσει τον ανεπανάληπτο χαρακτήρα της.