Η σειρά Easter in Brooklyn (Πάσχα στο Μπρούκλιν, 2022), με τυπώματα οικογενειακών φωτογραφιών σε μαξιλάρια, εκφράζει αυτή την απροσδιόριστη πραγματικότητα. Το μαξιλάρι είναι η επιφάνεια προβολής του υποσυνείδητου, όπως και το κινητό αντικείμενο μιας «οικοσυσκευής» που μεταφέρεται από τόπο σε τόπο. «Ως αντικείμενο άρρηκτα συνδεδεμένο με το όνειρο και τη μνήμη, ένα μέρος όπου οι εικόνες και οι εμπειρίες αναμειγνύονται, το μαξιλάρι μετατρέπεται σε έναν μη-τόπο, σαν τα επινοημένα σπίτια που περιγράφονται στη θεωρία του Μισέλ Φουκώ για τους ετεροτοπικούς χώρους».

Ο μη-τόπος γεννά την ανάγκη της μονιμότητας, η οποία παίρνει τη μορφή μιας σχεδόν υπαρξιακής ανάγκης για διασύνδεση με το παρελθόν στο έργο της Οικονομίδου, μιας βαθιάς επιθυμίας για την ανασύστασή του στη μνήμη, που ελαφραίνει την αίσθηση του πρόσκαιρου και της απώλειας. Για παράδειγμα, στη ζωγραφική εγκατάσταση Birthday Blue (2024) που εντάσσεται στην ατομική έκθεση Sunday Afternoon, η Οικονομίδου αποτυπώνει ζωγραφικά μια φωτογραφία γενεθλίων της μητέρας της σε ηλικία πέντε ετών σε δώδεκα καμβάδες, οικειοποιούμενη τη διαδικασία εμφάνισης ενός φωτογραφικού φιλμ. Η Οικονομίδου μεταβάλλει τον τόνο του μπλε κάθε φορά ώστε από έργο σε έργο η εικόνα να γίνεται όλο και πιο θολή, πυροδοτώντας μια πορεία διπλής κατεύθυνσης: από τη μνήμη στη λήθη και αντίστροφα. Μέσα από την επανάληψη, το στιγμιαίο της φωτογραφίας αποκτά διάρκεια και εγγράφεται στη μνήμη. Κατ’ επέκταση, οι φωτογραφίες λειτουργούν ως ένα ταξίδι στον χώρο, συνδέοντας το τότε με το τώρα.

Η Οικονομίδου αναπλάθει τις χαμένες αυτές διαδρομές χρησιμοποιώντας συχνά έντονα χρώματα, τα οποία αντανακλούν τη διάθεση του εκάστοτε έργου. Οι καρτ ποστάλ και οικογενειακές φωτογραφίες που έστελνε η γιαγιά της από την Αμερική τη δεκαετία του 1960 στους συγγενείς της αποτελούν βασικό μοτίβο στο έργο της, απεικονίζοντας χαρακτηριστικές σκηνές στο οικογενειακό εστιατόριο όπως το μέτρημα των εισπράξεων στο τέλος της εβδομάδας. Με το ενδιαφέρον της να επικεντρώνεται σταθερά σε οτιδήποτε κρυφό, κρυμμένο ή ξεχασμένο, δίνει έμφαση στο πίσω μέρος των καρτ ποστάλ, το οποίο περιλαμβάνει επεξηγηματικές φράσεις όπως «εδώ είναι η κουζίνα του μαγαζιού», ενίοτε και τη σφραγίδα ποιότητας της Kodak. Μιμούμενη το γραφικό χαρακτήρα της γιαγιάς της, η Οικονομίδου αναπαράγει αυτές τις εικόνες σε ζωγραφικά έργα. Η καλλιτέχνιδα προσδίδει στις απλές αυτές φράσεις τη σημασία μιας επιγραφής, ενώ παράλληλα στήνει τα τελάρα της πάνω σε αντικείμενα που σχετίζονται με το θέμα, όπως δύο τενεκέδες φέτας (Sunday Afternoon 2024). Το έργο γίνεται κατά κάποιον τρόπο ένα δομικό στοιχείο, σύμφυτο δηλαδή με το ταξίδι. «Το έργο που τοποθετείται σε αυτά τα αντικείμενα κουβαλάει το βάρος της μνήμης και του ενθυμίου, αποκτώντας πολύπλευρες διαστάσεις».

Ως δίγλωσσo παιδί μεταναστών, η Οικονομίδου πραγματεύεται επίσης τη  γραφή ως επικοινωνία, ως καταγωγή αλλά και ως μετάδοση γνώσης σε ορισμένα από τα ζωγραφικά της έργα (2022), τα οποία θυμίζουν θυμίζουν κάρτες εκμάθησης γλώσσας σε παιδιά, με την εικόνα να οπτικοποιεί τη λέξη και τη λέξη να γίνεται ένα υβρίδιο αγγλικών και ελληνικών: mappa για τη σφουγγαρίστρα, freeza για τον καταψύκτη.  «Για μένα, τα γράμματα μετατρέπονται σε ζωγραφική χειρονομία, ενώ ο πίνακας αποκτά πολιτισμικά χαρακτηριστικά και συνδέεται με έναν συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο, έναν “τόπο”. Η γλώσσα λειτουργεί ως μεταφορικό μέσο, που συνδέει το έργο μου με την Ελλάδα». Μια σειρά έργων (2019-2020), που παραπέμπουν στον Cy Twombly, συνδυάζουν τη γραφή με τυπώματα που απεικονίζουν φωτογραφίες με αρχαιότητες ή αρχαιολογικές ανασκαφές, φέρνοντας έτσι στο προσκήνιο την πρόσληψη της ελληνικής αρχαιότητας σε σχέση με την ελληνική ταυτότητα στη νεότερη ιστορία. Η Οικονομίδου αμφισβητεί επίσης τη συμβατική και ρηχή κατανόηση της ελληνικής κλασικής αρχαιότητας από τους πολιτισμικούς φορείς σε διεθνή κλίμακα. «Μέσα από το έργο μου θέλησα να επαναδιεκδικήσω τη δική μου μυθολογία, με σκοπό την ενδυνάμωση και την προσωπική έκφραση».

Η Οικονομίδου διερευνά το ερώτημα του ανήκειν, επιζητώντας να ανακαλύψει τις όψεις μιας πολύπλευρης, διαπολιτισμικής ταυτότητας. Το παλμαρέ της περιλαμβάνει το βραβείο Hopper (2024), καθώς και πολυάριθμες υποτροφίες και διακρίσεις, ενώ έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Επιπλέον, έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα (CallirrhoëGallery, Αθήνα) και έχει επιμεληθεί εκθέσεις στις ΗΠΑ.