Η συμμετοχή της σε residency προγράμματα στο εξωτερικό είχε επίσης θετική επίδραση στη δουλειά της. «Στη Νέα Υόρκη η συμμετοχή μου σε residencies ήταν ένας από τους τρόπους για να υπάρξω καλλιτεχνικά. Στις διεθνείς συνεργασίες και στα προγράμματα residencies, έχω βρει μεγάλη γενναιοδωρία, στήριξη και, πολύ συχνά, ένα ασφαλές περιβάλλον για έρευνα και πειραματισμό. Ορισμένες φορές, αυτά τα προγράμματα προσφέρουν ένα ήσυχο καταφύγιο για σκέψη, όπου μπορείς να βρεις ή να αναπτύξεις το επόμενο πρότζεκτ σου, χωρίς πίεση. Άλλες φορές, λειτουργούν ως ένα άτυπο “εργαστήριο”, ένας τόπος όπου μπορείς να δοκιμάσεις ιδέες και να λάβεις feedback, χωρίς τον φόβο της αποτυχίας. Το θέατρο, όσο κι αν βασίζεται στον λόγο, παραμένει μια τέχνη που γεννιέται από τη συνάντηση με ιδέες, με σώματα, με πολιτισμούς. Η επαφή με καλλιτέχνες διαφορετικών καταβολών με έχει βοηθήσει να αναθεωρήσω τις βεβαιότητές μου».

Κομβικός σταθμός στην πορεία της υπήρξε το Mistero Buffo, η παράσταση που συν-σκηνοθέτησε με τον Πάνο Βλάχο και η οποία παρουσιάστηκε αρχικά το  2016 στη  Νέα Υόρκη, και μετέπειτα σε φεστιβάλ θεάτρου στο Σικάγο, στο Λος Άντζελες, στο Λονδίνο και στο Ισραήλ. «Ήταν από τις πρώτες παραστάσεις μου στη Νέα Υόρκη. Νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη για τη γνωριμία και τη συνεργασία μου με τον Πάνο. Η διαδικασία ήταν γεμάτη προκλήσεις, αλλά ποτέ δεν επιτρέψαμε στα περιορισμένα μέσα να μας αποθαρρύνουν. Υπήρχε μια αίσθηση αφοσίωσης και πίστης στο εγχείρημα, που μας έδινε την ενέργεια να συνεχίσουμε. Όταν πιστεύεις στη δουλειά σου, γεννιέται η πεποίθηση ότι όλα είναι δυνατά. Κάπως έτσι, καταφέραμε να ανεβάσουμε την παράσταση για δύο σερί χρόνια, σε θέατρα και φεστιβάλ τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη. Ένα από τα πιο συναρπαστικά στοιχεία της συγκεκριμένης παράστασης ήταν η διαρκής εξέλιξή της. Δεν σταματήσαμε ποτέ να ανακαλύπτουμε νέες πτυχές της ιστορίας, αντλώντας έμπνευση από τα ταξίδια και τις εμπειρίες μας. Κάθε νέα πόλη, κάθε διαφορετικός χώρος, κάθε πολιτιστικό πλαίσιο δημιουργούσε νέα στρώματα στην παράσταση. Αναλογιζόμενη αυτή τη διαδρομή, συνειδητοποιώ πως το Mistero Buffo έθεσε τον πήχη πολύ ψηλά αναφορικά με το τι μπορούμε να επιτύχουμε».

Με τον Πάνο Βλάχο συνεργάστηκε σε μία ακόμη μεγάλη επιτυχία, το μολιερικό Δον Ζουάν. Από τις πιο πρόσφατες δουλειές της ξεχωρίζει το το Girls and Boys του Dennis Kelly, που παρουσιάστηκε και στη Θεσσαλονίκη, με τη Νατάσα Εξηνταβελώνη στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Πρόκειται για έναν καθηλωτικό μονόλογο, που αποκαλύπτει κρυφές πτυχές της αγάπης, της απώλειας και της βίας, βαθιά συνδεδεμένες με την ανθρώπινη φύση. Η δουλειά της Λητώς Τριανταφυλλίδου συχνά αγγίζει κρίσιμα κοινωνικά και πολιτικά θέματα. «Το θέατρο έχει την ικανότητα να μετατρέπει μια κοινωνική ή πολιτική σκέψη σε προσωπική στιγμή. Είναι μία ακόμα απόδειξη ότι το πολιτικό είναι πάντα βαθιά προσωπικό, καθώς μας αγγίζει και μας πληγώνει, μας αλλάζει και μας διαμορφώνει. Μακάρι να μπορούσα να πω με βεβαιότητα ότι το θέατρο έχει τη δύναμη να αλλάξει τον κόσμο, σίγουρα πάντως δεν μπορεί να το πράξει με άμεσο και δραστικό τρόπο. Ωστόσο, είναι βέβαιο ότι μια παράσταση μπορεί να αποτελέσει τον χώρο και τον κοινό τόπο για να εκφραστεί το συλλογικό συναίσθημα».

Αναφερόμενη στις σύγχρονες τάσεις, μνημονεύει τη διαρκώς αυξανόμενη αλληλεπίδραση του θεάτρου με την τεχνολογία και την κοινωνική πραγματικότητα. «Βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου οι αβάν γκαρντ πρωτοπορίες του θεάτρου, που χρονολογούνται από τη δεκαετία του ’70, έχουν πλέον κανονικοποιηθεί και πλήρως ενσωματωθεί στη θεατρική γλώσσα, δημιουργώντας συχνά την αίσθηση ότι “όλα έχουν ήδη γίνει”.  Ωστόσο, και παρά τις τεχνολογικές εξελίξεις και τις νέες μορφές αφήγησης, αυτό που εξακολουθεί να μας συγκινεί είναι η υπέρβαση του ανθρώπου επί σκηνής, η οποία μπορεί να αποτυπωθεί με πολλούς τρόπους: σωματικά, ψυχικά, εννοιολογικά. Αυτή η στιγμή της μεταμόρφωσης, όπου ο ηθοποιός και το θεατρικό γεγονός υπερβαίνουν τα όρια του αναμενόμενου και του κανονικού, καθιστά κατά τη γνώμη μου τη θεατρική εμπειρία αναγκαία για κάθε άνθρωπο».

Στην εποχή της ραγδαίας  τεχνολογικής εξέλιξης, η ίδια πιστεύει πως το θέατρο οφείλει να εισέλθει σε μια περίοδο αναστοχασμού. «Όχι από φόβο, αλλά από την ανάγκη να διερευνήσει τις νέες δυνατότητες που αναδύονται. Δεν ανήκω στους καλλιτέχνες που βλέπουν την τεχνητή νοημοσύνη ως απειλή. Αντιθέτως, με συναρπάζει η προοπτική να επεκταθούν τα όρια του θεάτρου. Θεωρώ σχεδόν βέβαιο ότι σύντομα θα ξεπεράσουμε τους περιορισμούς της γλώσσας, που καθορίζει —και συχνά δεσμεύει— τις θεατρικές παραστάσεις. Ίσως τότε μπορέσουμε να ταξιδέψουμε πιο εύκολα, όχι μόνο γεωγραφικά αλλά και νοηματικά, εμβαθύνοντας σε νέους τρόπους επικοινωνίας και αφήγησης. Το θέατρο ήταν ανέκαθεν ένας χώρος εξερεύνησης και μεταμόρφωσης. Τώρα, με νέα εργαλεία στη διάθεσή μας, εισερχόμαστε σε ένα ακόμη πεδίο ανακαλύψεων, και κάθε τέτοια προοπτική είναι για μένα συναρπαστική».