O Τσολάκου έχει ενώσει δυνάμεις με τη Μαρίνα Σάττι, τον Στάθη Δρογώση και τον Φοίβο Δεληβοριά, κάνοντας πολυφωνικές α καπέλα διασκευές γνωστών κομματιών, όπως το «Βιαστικό πουλί του Νότου» και το «Θέλω να σε ξεπεράσω», χωρίς να τον απασχολεί η απήχηση που θα έχει η μουσική του.

Παράλληλα, θεωρεί πρόκληση να συνεργάζεται με καλλιτέχνες που φαινομενικά ανήκουν σε διαφορετικούς κόσμους, επιδιώκοντας μέσα από τις συνεργασίες του να διατηρεί και να μεταφέρει το προσωπικό του στίγμα. Αυτό που αναζητά, στην πραγματικότητα, είναι οι συνεργασίες με δημιουργούς με τους οποίους μιλά την ίδια γλώσσα, τόσο μουσικά όσο και συναισθηματικά. Όπως με τη Μαρίνα Σάττι, με την οποία έχει πολλά κοινά, όπως την αγάπη για το πολυφωνικό τραγούδι. «Στη Μαρίνα εκτιμώ πολύ το γεγονός ότι τη μεγάλη απήχηση που έχει στο κοινό την έχτισε χωρίς να απαρνηθεί τα προσωπικά της στοιχεία, όπως το α καπέλα και το πολυφωνικό τραγούδι, κάτι πάρα πολύ δύσκολο για τα ελληνικά δεδομένα».

Άκουγε μουσική από μικρός, οτιδήποτε έπαιζε το ραδιόφωνο, αλλά με έναν τρόπο ασυνήθιστο. Ακόμη και τα τραγούδια που του άρεσαν, χωρίς να έχει γνώσεις μουσικής, ήθελε να τα «πειράξει», να τα κάνει διαφορετικά. «Ως φυσική εξέλιξη», όπως λέει ο ίδιος, ξεκίνησε να γράφει μελωδίες και κομμάτια, προτού ακόμη πάει σε ωδείο. Η ανάγκη να αποτυπώνει με μεγαλύτερη ακρίβεια τις εμπνεύσεις του τον οδήγησε να ακολουθήσει σπουδές πιάνου και θεωρίας. Πήρε πτυχίο στην Αρμονία, αλλά δεν συνέχισε τις ακαδημαϊκές του σπουδές, καθώς γρήγορα προτίμησε να περάσει στην πράξη.

Το 2015, δημιούργησε το α καπέλα φωνητικό σύνολο Contradiction Ensemble, στο οποίο έχει την καλλιτεχνική επιμέλεια και διεύθυνση. Στόχος του συνόλου είναι να αναδείξει ένα ιδιαίτερο ρεπερτόριο τραγουδιών, που δύσκολα φτάνει στο ευρύ κοινό. Το ρεπερτόριο του περιλαμβάνει από παραδοσιακά κομμάτια στη πρωτότυπη γλώσσα τους έως και σύγχρονα κλασικά έργα μεγάλων συνθετών. Οι Contradiction Ensemble έχουν πραγματοποιήσει συναυλίες στο Αλατζά Ιμαρέτ (2016 και 2019), στην Αρμένικη Εκκλησία Θεσσαλονίκης (2016), στο Γενί Τζαμί (2017), στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης (2017). Τον Απρίλιο του 2017, παρουσίασαν το «Ρέκβιεμ» του Άλφρεντ Σνίτκε στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης, σε συνεργασία με το σύνολο Percautistic και τον Αλέξανδρο Ιωάννου. Το 2018, συμμετείχαν στις «μυστικές συναυλίες» που οργανώνει το Sofar Sounds. Την ίδια χρονιά παρουσίασαν μια συναυλία με κομμάτια από γνωστές ταινίες κινουμένων σχεδίων στο θέατρο Αλέξανδρος, ενώ το 2020 εμφανίστηκαν στα 55α Δημήτρια.

Από το 2015, έχει ολοκληρώσει πάνω από 100 διασκευές σε διάφορα είδη (παραδοσιακά, ρεμπέτικα, τζαζ, μιούζικαλ, ποπ) για α καπέλα σύνολο-χορωδία. Ως χορωδός έχει συμμετάσχει στις μεγαλύτερες χορωδίες της πόλης, τη Μικτή Χορωδία Θεσσαλονίκης με μαέστρο τη Μαίρη Κωνσταντινίδου, αλλά και την Παιδική Χορωδία Αγίας Τριάδος Θεσσαλονίκης με μαέστρο τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου κ.α. Θεωρεί πως ο κόσμος ανταποκρίνεται πολύ θετικά στη χορωδιακή μουσική γενικότερα, υπογραμμίζοντας όμως πως τα σύνολα αυτά χρειάζονται και την έμπρακτη υποστήριξη των φορέων πολιτισμού ώστε να παραμείνουν ενεργά. «Το χορωδιακό τραγούδι στην Ελλάδα, με πολύ λίγες εξαιρέσεις, γίνεται ερασιτεχνικά, ως χόμπι, γεγονός που υποβαθμίζει τόσο το ίδιο ως τέχνη όσο και τους ακροατές του», εξηγεί σχετικά.

Εμπνέεται από τις θεατρικές πρόβες

Τα τελευταία χρόνια συνεργάζεται με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Eλλάδος, με τελευταία του δουλειά την πρωτότυπη σύνθεση για την παράσταση Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα, σε σκηνοθεσία Εύης Σαρμή. «Τα κλασικά έργα απαιτούν διαφορετική προσέγγιση σε σύγκριση με τα σύγχρονα έργα. Κλασικά κείμενα, όπως αυτό του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, έχουν ήδη υπόσταση στη συνείδηση του κοινού, έχοντας περάσει τη δοκιμασία του χρόνου. Επομένως, το θέμα είναι πώς θα επικοινωνήσεις το έργο καλύτερα στον κόσμο, χωρίς να χαθεί κάτι από τις προθέσεις του δημιουργού. Είναι διαφορετικό να δει κάποιος το ίδιο έργο το 1980, το 2000 και σήμερα».

Για να συνθέσει ο ίδιος το μουσικό έργο μιας τέτοιας παράστασης, αρχίζει από μια προσεκτική ανάγνωση του κειμένου, «προκειμένου να εισχωρήσει στον κόσμο του», όπως λέει. Ακολουθούν πολλές συζητήσεις με τον σκηνοθέτη ή τη σκηνοθέτιδα, καθώς ο κάθε δημιουργός έχει το δικό του όραμα. «Αυτό πολλές φορές μπορεί να με εγκλωβίσει ή και να μου ανοίξει έναν δρόμο που ίσως διαφέρει από την αρχική μου προσέγγιση, αλλά δεν αποκλείεται εντέλει να λειτουργήσει καλύτερα για την ίδια την παράσταση», εξηγεί. Έτσι, δημιουργεί τον σκελετό της σύνθεσης, ο οποίος στη συνέχεια εξελίσσεσαι και παίρνει την τελική του μορφή στις πρόβες. Ο ίδιος θεωρεί πολύ σημαντικό να παρακολουθεί τις πρόβες του έργου για το οποίο γράφει μουσική. Μπορεί να ακούγεται αυτονόητο, αλλά δεν είναι ο κανόνας. «Εμπνέομαι πολύ από τις πρόβες και από τους συντελεστές της κάθε παράστασης. Είναι ένα στοιχείο που με επηρεάζει πάρα πολύ, με αποτέλεσμα η μουσική να διαμορφώνεται ανάλογα με την εκάστοτε συνεργασία».

Όπως αναφέρει, σε μια θεατρική παράσταση η μουσική πρέπει να εξυπηρετεί την ίδια τη παράσταση κι όχι να είναι απλώς μια «ωραία μουσική» που τη συνοδεύει. Η συνθήκη αυτή μπορεί να φαίνεται περιοριστική, αλλά για τον ίδιο αυτός ο περιορισμός λειτουργεί θετικά. «Ακούγεται λίγο αντιφατικό ίσως, αλλά αυτόν τον περιορισμό τον μεταφράζω ως απελευθέρωση μέσα μου. Αυτό το έχω αισθανθεί τόσο στη διάρκεια της σύνθεσης για μια θεατρική παράσταση όσο και ανατρέχοντας στο παρελθόν. Όλες οι συνεργασίες που έχω κάνει μού έχουν βγάλει έναν πολύ παραγωγικό εαυτό».

Εκτός από το θέατρο, ανέλαβε πρόσφατα τη διασκευή του ρεμπέτικου τραγουδιού «Ο Ναύτης» του Μητσάκη, για την ομώνυμη μικρού μήκους ταινία σε σκηνοθεσία Γιάννη Καραμφίλη. Έχει επίσης γράψει τη μουσική για την ταινία μικρού μήκους Inertia του Γιώργου Τσιρακίδη. Δηλώνει, επίσης, πως τον γοητεύει ο συνδυασμός των τεχνών: εξάλλου και στις δικές του μουσικές συναυλίες, επιδιώκει συνεργασίες με άλλες τέχνες, εικαστικούς, χορευτές κ.α. «Θέλω να υπάρχουν συνέργειες, διότι και η ίδια η μουσική παίρνει διαφορετική υπόσταση», αναφέρει σχετικά.

Αυτήν την περίοδο ασχολείται με την προετοιμασία ενός άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει στις αρχές του 2022, το οποίο αποτελείται από 16 κομμάτια, μεταξύ των οποίων και όλα τα κομμάτια από τη μουσικόθεατρική παράσταση Του Νεκρού Αδερφού, η οποία θα ανέβαινε στο θέατρο Αυλαία, σε μια συμπαραγωγή με το Romanian Cultural Institute και σε σκηνοθεσία της Εύης Σαρμή, αλλά λόγω της πανδημίας και των περιοριστικών μέτρων προβλήθηκε μόνο διαδικτυακά.

Βιογραφικό

Ο Kostika Çollaku γεννήθηκε στην Κορυτσά της Αλβανίας το 1989 και από την ηλικία των δύο ετών ζει μόνιμα στη Θεσσαλονίκη. Το 2008, ξεκίνησε τις σπουδές του στο πιάνο και στη θεωρία μουσικής στο Ωδείο Βορείου Ελλάδος. Το 2009 κέρδισε το πρώτο βραβείο στον Διεθνή Διαγωνισμό Σύνθεσης InterArtia, στην κατηγορία «Μουσική για Video Animation». Το 2012, πήρε πτυχίο Αρμονίας, με καθηγητή τον Χρήστο Φωτόπουλο. Έχει γράψει πρωτότυπη μουσική για θεατρικές παραστάσεις, ταινίες και animation.