Ο φωτογράφος Κωστής Αργυριάδης, γεννημένος στη Θεσσαλονίκη το 1981, μαθητής του Στράτου Καλαφάτη και απόφοιτος από το ΙΕΚ φωτογραφίας ESP, διαπλέκει στο έργο του το τετριμμένο και το καθημερινό με τις πολλαπλές όψεις μιας ρευστής πραγματικότητας. Με αυτόν τον τρόπο μεταμφιέζει τις ανθρώπινες φιγούρες και το αστικό τοπίο σε παραμορφωτικούς καθρέφτες ψευδαισθήσεων και αντικατοπτρισμών του ατομικού και συλλογικού υποσυνείδητου. Στην πιο πρόσφατη έκθεσή του, με τίτλο DD/MM/YYYY, η οποία έχει παρουσιαστεί τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, εξερευνά τα απομεινάρια του χρόνου, ό,τι απομένει από την ατέρμονη ροή του στις σχισμές της ζωής και της ύπαρξης. Ποιο ήταν όμως το αρχικό ερέθισμα που πυροδότησε την πρώτη σπίθα αγάπης και πάθους για τη φωτογραφία;

«Φωτογραφίες τραβούσα από μικρός, με μία compact μηχανή φωτογράφιζα τις ζωές των άλλων, αλλά και “ασήμαντες” στιγμές και καταστάσεις που βίωνα. Η ενασχόλησή μου ήταν λιγότερο μια καλλιτεχνική επιλογή και περισσότερο μια ανάγκη της μνήμης. Κάποια στιγμή, όταν ήμουν στο λύκειο, ο πατέρας μου, βλέποντάς με να φωτογραφίζω συνεχώς, μου χάρισε την “επίσημη” μηχανή του σπιτιού, μια πολύ όμορφη SLR. Αργότερα γνώρισα τον Στράτο Καλαφάτη, ο οποίος μου έμαθε τι σημαίνει φωτογραφία μέσα από τα σεμινάριά του, αλλά και μέσα από τη συνολική στάση ζωής που ακολουθούσε. Μαθήτευσα κοντά του και παράλληλα σπούδασα με υποτροφία στο ΙΕΚ φωτογραφίας ESP, όπου καθηγητές όπως ο Ηρακλής Παπαϊωάννου, ο Μανώλης Σκούφιας, η Αυγήτα Λουίζα και η Ευδοξία Ράδη μού πρόσφεραν απλόχερα τη γνώση και τη βοήθειά τους για να βρω τον δικό μου δρόμο. Η πρώτη στιγμή που ένιωσα ότι θέλω να γίνω φωτογράφος ήρθε σαν αποκάλυψη ενόσω βλέπαμε ένα ντοκιμαντέρ για τον Ιάπωνα φωτογράφο Daido Moriyama στο σεμινάριο του Καλαφάτη. Ένιωσα μέσα μου μια πλήρη ταύτιση με τον άνθρωπο που κυκλοφορεί σαν πλάνητας μέσα στην πόλη του και
τραβάει φωτογραφίες. Από εκείνη τη στιγμή έχουν περάσει δέκα χρόνια».

Στο έργο του Κωστή Αργυριάδη κυριαρχεί μια αίσθηση θραυσματικής ανάκλησης του βιωμένου χρόνου, καθώς και μια ρετροφουτουριστική πινελιά, σαν νόστος και δυστοπία μαζί. Τελικά, η φωτογραφία είναι η μόνη μορφή τέχνης που έχει τη δύναμη να γραπώσει και να βαλσαμώσει τη ροή του χρόνου; Ο ίδιος μάς απαντά σχετικά: «Η έννοια του χρόνου απασχόλησε και απασχολεί
την τέχνη και κάθε σκεπτόμενη ύπαρξη. Πολλές φορές βέβαια λειτουργεί ως καύσιμο για δημιουργία (πχ η αγωνία του θανάτου στον πίνακα του Γκόγια, Ο Κρόνος καταβροχθίζει τον γιο του του) και δεν είναι ανιχνεύσιμη ή αυτούσια στο καλλιτεχνικό έργο, ενώ άλλες φορές είναι η κρυμμένη αιτία (πχ Οι δεσποινίδες της Αβινιόν του Πικάσο, ένα έργο που φέρνει στο προσκήνιο τον ταυτοχρονισμό ή το ζεύγος Ντελονέ με τα πειράματά τους στο χρώμα). Υπό αυτό το πρίσμα, η φωτογραφία βαλσαμώνει κάπως πεζά και κυριολεκτικά τον χρόνο. Προσωπικά, περισσότερο με απασχολεί ο χρόνος που μας διαπερνά, καθώς και το τι αφήνει πίσω του ή παίρνει μαζί του. Γεγονότα όπως η διαρκής εξέλιξή μας ως ανθρώπινα όντα και τα συνεχή άλματα της τεχνολογίας, τα οποία μας βρίσκουν ολοένα και πιο ηλικιωμένους, γεννούν τον νόστο και τη δυστοπία, αντίστοιχα. Τον νόστο, γιατί δεν είμαι ο άνθρωπος που ήμουν πριν δέκα χρόνια και αυτό με τρομάζει, με αποτέλεσμα το μυαλό μου να ανατρέχει σε “απλούστερες εποχές”. Τη δυστοπία, γιατί νιώθουμε τον κίνδυνο να μετατραπούμε σε άχρηστα αντικείμενα παγιδευμένα μέσα σε έναν καινούργιο και ανοίκειο κόσμο».

Ο Κωστής Αργυριάδης, με μια πληθώρα από ατομικές και συλλογικές εκθέσεις στο ενεργητικό του τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, δείχνει να έχει ανακαλύψει μια προσωπική καλλιτεχνική πατρίδα στην εκφραστικότητα και στην αφηγηματική οικονομία της ασπρόμαυρης φωτογραφίας. Μάλιστα, στο πρότζεκτ με τίτλο To Love, Fear and Consume μεταπλάθει τις αμέτρητες όψεις των πόλεων σε ημερολόγιο καταστρώματος για την ανθρωπογεωγραφία στον θαυμαστό καινούργιο κόσμο του μετασχηματισμού του ζωτικού χώρου. «Η ασπρόμαυρη φωτογραφία έχει τη δυνατότητα να είναι πιο αφηρημένη, εστιάζοντας στις έννοιες πιο εύκολα και πιο άμεσα από την έγχρωμη φωτογραφία. Είναι πιο αφαιρετική και πιο συμβολική, αν θέλετε. Η ασπρόμαυρη φωτογραφία είναι μια από τις πολλές γλώσσες που μιλάμε στη φωτογραφία, η οποία, αυτή τη στιγμή, εξυπηρετεί τον σκοπό μου. Ο Anders Petersen λέει πως η ασπρόμαυρη φωτογραφία αφήνει στον θεατή περισσότερο χώρο για δράση, καθώς πρέπει να κάνει τις αναδρομές από το ασπρόμαυρο στα κανονικά χρώματα που διέπουν την πραγματικότητα. Η σύνθεση προκύπτει κάθε φορά από αυτό που ερευνώ: στη φωτογραφία δρόμου πολλές φορές αφήνονται πράγματα στην τύχη και το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό. Μιλώ για επιτηδευμένη τύχη μέσω σφαλμάτων, μια λογική trial and error, γι’ αυτό και η ποιοτική φωτογραφία δρόμου είναι αποτέλεσμα τεράστιου όγκου φωτογραφιών, τουλάχιστον έτσι όπως εργάζομαι εγώ. Στις περισσότερο εσωτερικές διαδρομές μου στη φωτογραφία το κάδρο οφείλει να είναι αυστηρά άρτιο, μιας και χρησιμοποιώ τετράγωνη φόρμα. Στο τεχνικό σκέλος λειτουργώ με βάση τον κανόνα να επεμβαίνω στη φωτογραφία όπως ακριβώς αν ήμουν στον σκοτεινό θάλαμο, τίποτα περισσότερο, αυτό έχω μάθει ως γενικό κανόνα».