Στο σπίτι που μεγάλωσε ο Ιωάννης Αναστασίου υπήρχε πάντα η προτροπή να ασχοληθεί με τις τέχνες. Και παρότι έπαιζε για πολλά χρόνια πιάνο, ζωγράφιζε και σχεδίαζε, ως έφηβος επέμενε ότι δεν θέλει να ακολουθήσει σπουδές στην τέχνη.  «Δεν ήθελα να κάνω επάγγελμα το χόμπι μου, αυτό που με ευχαριστούσε», όπως επισημαίνει. Τελικά, όχι μόνο μπήκε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και ολοκληρώνει σήμερα το διδακτορικό του, αλλά θεωρεί ότι τον γεμίζει τόσο πολύ αυτό που κάνει που δεν έχει καν ανάγκη από… ελεύθερο χρόνο! «Δεν χρειάζομαι ελεύθερο χρόνο γιατί αφιερώνω τον χρόνο μου σε αυτό που με εξιτάρει, με ιντριγκάρει, με απορροφά», σημειώνει χαρακτηριστικά.

Καταλυτικό ρόλο στην τέχνη του, αλλά και στη ζωή του, έχει παίξει ο Ξενής Σαχίνης, καθηγητής του Εργαστηρίου Χαρακτικής της Σχολής Καλών Τεχνών. Και αυτό διότι αφενός αποτέλεσε παράδειγμα με τη δική του ζωή, αφετέρου προέτρεψε τον νεαρό σπουδαστή του να προσπαθεί πάντα να εξωτερικεύει τις πολιτικές και κοινωνικές αναζητήσεις που είχε από μικρός. «Αυτή η διαδικασία είναι συνεχόμενη και διαρκής», όπως αναφέρει ο ίδιος. Ο Ιωάννης Αναστασίου επικεντρώνεται κυρίως σε ζητήματα ιστορικού περιεχομένου, τα οποία σχετίζονται και με την κοινωνική μνήμη. Η εικαστική του έρευνα έχει κοινωνικό προσανατολισμό και ασκεί πολιτική κριτική, ερευνώντας τις διάφορες πτυχές της μνήμης, τη δόμηση, αναδόμηση και αποδόμησή της, καθώς και τον τρόπο εμφάνισης και επεξεργασίας της σε ατομικά και συλλογικά περιβάλλοντα.

«Διερευνώ τους τρόπους που εμείς, ως ατομικότητες, επικοινωνούμε, αφουγκραζόμαστε και ψηλαφίζουμε την ιστορική και συλλογική μνήμη, και γενικότερα όλες τις πληροφορίες που υπάρχουν σε μια αόρατη σφαίρα γύρω μας. Πληροφορίες που ζουν σε βιβλία, σε συζητήσεις, που έρχονται σε εμάς μέσω της εκπαίδευσης. Με ενδιαφέρουν οι τρόποι που προσεγγίζουμε αυτές τις πληροφορίες και πώς με την προσέγγισή του ο καθένας δομεί έναν δικό του δρόμο για την ιστορία και μία δική του αντίληψη. Με απασχολεί επίσης το πώς η ιστορία αποκτά για τον καθένα πολύ προσωπική χροιά και μετατρέπεται σε προσωπική διήγηση», εξηγεί σχετικά.

Ο ίδιος θεωρεί ότι η μνήμη δεν είναι κάτι μονολιθικό, μια έννοια που απλώς υπάρχει στον χρόνο. Αντιθέτως, μέσα από την επαφή της κοινωνίας με τη μνήμη, αυτή συνεχώς αναπλάθεται, αναδομείται και αποδομείται. «Δεν είναι κάτι στατικό», τονίζει χαρακτηριστικά. Στα έργα του, η πεποίθηση αυτή εκφράζεται μέσα από την απεικόνιση του αντικειμένου ως συμβόλου, όπως τα επιτοίχια έργα που απέσπασαν το 2021 το βραβείο Mataroa, μία από τις σημαντικότερες τιμητικές διακρίσεις που έχει λάβει στη σταδιοδρομία του.  Ο Ιωάννης Αναστασίου, αν και όπως ισχυρίζεται δεν προσδοκούσε να γίνει καλλιτέχνης με… βραβεία, θεωρεί ότι οι βραβεύσεις σίγουρα βοηθάνε τόσο καλλιτεχνικά όσο και επαγγελματικά.

«Για έναν νέο καλλιτέχνη σαν εμένα, νομίζω ότι είναι μια επιβεβαίωση ότι αυτό που κάνεις αναγνωρίζεται από άλλους ανθρώπους, με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Είναι μια επιβεβαίωση που σε ωθεί να συνεχίσεις». Παράλληλα, πιστεύει ότι ο καλλιτέχνης δεν πρέπει να περιορίζεται από ό,τι έχει επιλέξει να σπουδάσει ή αποτελεί τη βάση της δουλειάς του. Αντιθέτως, θεωρεί ότι όλες οι τεχνικές μπορούν να λειτουργήσουν ως εργαλεία του καλλιτέχνη ώστε να υλοποιήσει την ιδέα του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. «Καλά ζούνε οι ιδέες στο μυαλό μας, αλλά κάπως πρέπει να προωθήσουμε το μήνυμα, αυτό που θέλουμε να μεταδώσουμε στους ανθρώπους που ενδιαφέρονται να ακούσουν», σημειώνει σχετικά.

Ο Ιωάννης Αναστασίου λατρεύει τη χαρακτική και όλες τις τεχνικές της, την υψιτυπία, τη βαθυτυπία και τη μεταξοτυπία, αλλά πολλές φορές ξεφεύγει από αυτές όταν νιώθει ότι μια άλλη τεχνική μπορεί να δώσει στην ιδέα του τον καλύτερο πιθανό δρόμο προς την πραγμάτωσή της και τη μεταφορά της στον θεατή. Γι’ αυτό και μαθαίνει ακούραστα καινούργιες τεχνικές εντός και εκτός χαρακτικής, όντας μάλιστα αυτοδίδακτος βιβλιοδέτης. Εξάλλου, το προσωπικό του εργαστήριο-ορμητήριο, στο Βρότσλαβ της Πολωνίας, έχει μετατραπεί και σε βιβλιοδετείο.

Στην Πολωνία πρωτοπήγε το 2016 με το πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών Erasmus, με παρότρυνση του Ξενή Σαχίνη, ο οποίος του είχε μιλήσει για την καταπληκτική ποιότητα των εργαστηρίων χαρακτικής στη συγκεκριμένη πόλη. Αμέσως μετά, επέστρεψε στο ΑΠΘ, όπου ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό του, προτού γυρίσει με υποτροφία στο Βρότσλαβ για να εκπονήσει το διδακτορικό του. Όπως φαίνεται, το μέλλον του είναι εκεί, καθώς παράλληλα με το διδακτορικό εργάζεται ως τεχνικός εργαστηρίων στη Σχολή Καλών Τεχνών της πόλης.

«Εδώ είναι το εργαστήριό μου, το σπίτι μου, η κοπέλα μου, η δουλειά μου, καθώς και ένα περιβάλλον ιδανικό για τη χαρακτική και για τον ακαδημαϊκό τομέα στον οποίο δραστηριοποιούμαι». Επιπλέον, από το 2016 είναι συνδιοργανωτής του διεθνούς event PrintCard Wrocław, το οποίο εξελίσσεται διαρκώς. Τον Σεπτέμβριο του 2022, το PrintCard Wrocław παρουσιάστηκε στο συνέδριο Impact, στο Μπρίστολ, ένα από τα δύο μεγαλύτερα συνέδρια χαρακτικής στον κόσμο και το μεγαλύτερο στην Ευρώπη.

Ο Ιωάννης Αναστασίου έχει πάρει μέρος σε περισσότερες από 100 ομαδικές εκθέσεις και διαγωνισμούς τόσο σε πανελλήνιο όσο και σε διεθνές επίπεδο. Επιπλέον, έχει παρουσιάσει το έργο του σε ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει ως εισηγητής σε επιλεγμένα συνέδρια και εργαστήρια χαρακτικής και εικαστικών εκτυπώσεων. Στην Ελλάδα έχει παρουσιάσει μέρος του έργου του στην 5η Thessaloniki International Contemporary Art Fair.  Το βραβείο νέων καλλιτεχνών Mataroa, στο πλαίσιο του project Mataroa της Πολιτιστικής Εταιρείας, έδωσε το έναυσμα για να συζητηθεί το έργο του στην Ελλάδα, γεγονός που τον ικανοποίησε βαθιά. Ένας από τους βραχυπρόθεσμους στόχους του είναι να παρουσιάσει στην Ελλάδα, κάποια στιγμή μέσα στο 2023, τη σειρά XXIc Trichotomy.