Με πηγή έμπνευσης τα σχήματα της φύσης η γλύπτρια Εύα Παπαδοπούλου δημιουργεί μοναδικά τρισδιάστατα ψηφιδωτά έργα αλλά και πίνακες από μάρμαρο, αναβιώνοντας με την ιδιαίτερη τεχνική της μια αρχαία τέχνη.
Εύα Παπαδοπούλου
Mosaic Sculptures
Κείμενο: Εύη Καλλίνη
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να θαυμάσει κανείς τη δουλειά της Εύας Παπαδοπούλου, ξεκινώντας από το νεαρό της ηλικίας της σε αντιδιαστολή με την πολύχρονη θητεία της στη γλυπτική, που την έχει καταστήσει ειδήμων στα μυστικά της επεξεργασίας του μαρμάρου. Αυτή ακριβώς η βαθιά γνώση και η κατάκτηση του μαρμάρου ως πρώτης ύλης την οδήγησε σε νέα μονοπάτια, στο να πειραματιστεί και να υιοθετήσει μια πρωτοπόρα τεχνική που έχει την προσωπική της εικαστική σφραγίδα: αναβιώνοντας την αρχαία τέχνη του ψηφιδωτού δημιούργησε γλυπτά από ψηφίδες, με όγκο και τρεις διαστάσεις.
Η αρμονία και οι ρυθμοί της φύσης, μέσα από την επανάληψη και τις εναλλαγές των εποχών και των εικόνων, αποτελούν κεντρικό θεματικό άξονα για την καλλιτέχνιδα, η οποία αγαπά να αποτυπώνει στα έργα της το φυσικό τοπίο της Ελλάδας. Εκτός από τη φύση πηγή έμπνευσης αποτελούν «τα έντονα συναισθήματα, αλλά και το “ωραίο”, μια όμορφη εικόνα, ένα όμορφο πρόσωπο. Η συστηματική δουλειά και η αδιάκοπη αναζήτηση μπορούν επίσης να λειτουργήσουν ως μέσο έμπνευσης, καθώς σου επιτρέπουν να ανακαλύψεις μια ιδέα ή οδηγούν μια ιδέα να παρουσιαστεί μπροστά σου» αναφέρει η Εύα Παπαδοπούλου.
Σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της αισθητικής της ταυτότητας έπαιξαν τα καλοκαίρια των παιδικών της χρόνων στη Σκύρο, τόπο καταγωγής της μητέρας της. Όπως και το καλλιτεχνικό χυτήριο του πατέρα της στα Βριλήσσια Αττικής, όπου πέρασε τα εφηβικά της χρόνια δουλεύοντας παράλληλα με το σχολείο και αποκτώντας πολύτιμες γνώσεις και εμπειρίες. «Στο οικογενειακό χυτήριο έμαθα την τέχνη της χύτευσης σε μπρούτζο και την τέχνη του εκμαγείου, ενώ ήρθα σε επαφή με πολλούς Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες που
γεννήθηκαν στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Η γνωριμία μου με το έργο αυτών των μεγάλων καλλιτεχνών συνδιαμόρφωσε τη βάση της αισθητικής μου κουλτούρας. Νιώθω τυχερή γι’ αυτή τη σπάνια εμπειρία, η οποία με βοήθησε στην πορεία να βρω τον δικό μου δρόμο».
Πιστεύω πως είναι σοφό να αφήνεις το υλικό να σε κατευθύνει. Αυτή η αιχμηρή ψηφίδα δεν μου επιτρέπει να διεισδύω σε λεπτομέρειες αλλά μπορεί να δώσει κίνηση και μια αέρινη όψη στο αποτέλεσμα. Γνωρίζοντας τις δυνατότητες του υλικού καταλαβαίνω και ποια κατεύθυνση πρέπει να ακολουθήσω. Αντί για τη λεπτομέρεια και τη ρεαλιστικότητα επιλέγω την αίσθηση της κίνησης.
Το 2008 έφυγε για το Παρίσι και παρέμεινε εκεί για σχεδόν μία δεκαετία «σε ένα ταξίδι αναζήτησης στην τέχνη, στη ζωή και στη δημιουργία», εμπλουτίζοντας τα προσωπικά και καλλιτεχνικά της βιώματα. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα δημιούργησε το δικό της ατελιέ στον χώρο του οικογενειακού χυτηρίου, όπου και εργάζεται έκτοτε.
Τη ρωτώ γιατί αποφάσισε να δουλέψει με πρώτη ύλη το μάρμαρο και πώς προέκυψε ως ιδέα η καινοτόμος τεχνική των ψηφιδωτών γλυπτών. «Μέσα από την πολύωρη εργασία και την αναζήτηση έρχεται η στιγμή που έχεις κατακτήσει ένα υλικό και θέλεις να προχωρήσεις παραπέρα, να το εξελίξεις. Έτσι ανακάλυψα το θραύσμα μαρμάρου, το οποίο έχει πλέον τη μονοκαθεδρία στη δουλειά μου. Πιστεύω πως είναι σοφό να αφήνεις το υλικό να σε κατευθύνει. Αυτή η αιχμηρή ψηφίδα δεν μου επιτρέπει να διεισδύω σε λεπτομέρειες αλλά μπορεί να δώσει κίνηση και μια αέρινη όψη στο αποτέλεσμα. Γνωρίζοντας τις δυνατότητες του υλικού καταλαβαίνω και ποια κατεύθυνση πρέπει να ακολουθήσω. Αντί για τη λεπτομέρεια και τη ρεαλιστικότητα επιλέγω την αίσθηση της κίνησης».
Σημαντικό σταθμό στη μέχρι σήμερα πορεία της θεωρεί τη συμμετοχή της στην έκθεση Modern Art Fair στο Παρίσι. «Εκεί ήρθα σε επαφή με ένα διεθνές και απαιτητικό κοινό και συνειδητοποίησα πως αν δεν είχα μία πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα δουλειά δεν θα μπορούσα να σταθώ σε έναν τέτοιο χώρο».
Εκτός από ανάγλυφα έργα, πίνακες, επιτοίχια και γλυπτά η Εύα Παπαδοπούλου δημιουργεί επίσης artistic έπιπλα, στα οποία ξεχωρίζει η εντυπωσιακή σειρά από τραπέζια, καθώς και κοσμήματα. Στο κόσμημα τη συγκινεί η εκλεπτυσμένη και σοφιστικέ φόρμα του, ενώ στις δημιουργίες της κυριαρχεί η επανάληψη ενός βασικού στοιχείου, όπως και στα ψηφιδωτά της έργα, η οποία προσδίδει στο κάθε σχέδιο τη μοναδικότητά του. «Πίσω από κάθε έργο μου κρύβεται πάντα η ανάγκη να δημιουργήσω κάτι νέο, που δεν υπάρχει, κάτι μοναδικό, που θα το φοράω μόνο εγώ. Αυτός είναι ο λόγος που και τα κοσμήματά μου έχουν μια προσωπική ταυτότητα, μια αισθητική που συνδέεται και με τη δουλειά μου με το μάρμαρο» μας εξηγεί.
Τον καιρό αυτό η καλλιτέχνιδα εργάζεται σε μια σειρά με παλιά αντικείμενα, κάποια από τα οποία έχουν σχεδόν εκλείψει από την καθημερινότητά μας στο πέρασμα του χρόνου, εξακολουθούν ωστόσο να συνδέονται με αναμνήσεις και συναισθήματα. Έπειτα από όλα αυτά τα χρόνια ενασχόλησης με τη γλυπτική, ποιον ορισμό θα έδινε στην τέχνη και στο τι σημαίνει για την ίδια; «Η τέχνη είναι η απάντηση ή έστω η προσπάθεια να προσεγγίσω την απάντηση σε όλα τα σημαντικά ερωτήματα της ζωής μου» απαντά χαμογελαστά, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Φωτογραφίες
|
