Καλλιτέχνης και επιμελητής, ο Απόστολος Παλαβράκης αφήνει το «αποτύπωμά» του στη διεθνή εικαστική σκηνή αναζητώντας νέους τόπους και ενδιάμεσα πεδία μέσα από μια διαρκώς εξελισσόμενη καλλιτεχνική πορεία.

Καλλιτέχνης με πολυσύνθετο background που συγκροτήθηκε από τις σπουδές του στη μουσική και την αρχιτεκτονική, ο Απόστολος Παλαβράκης γεννήθηκε στα Τρίκαλα, αλλά ζει και εργάζεται στη Γερμανία. Η σχέση του με τη Θεσσαλονίκη ξεκινησε στα μέσα του ‘90 με αφορμή τη συνεργασία του με την γκαλερί Λόλα Νικολάου.

Πριν από περίπου μια δεκαετία συνέβαλε στη δημιουργία της γκαλερί Donopoulos International Fine Arts στον πολυχώρο του Μύλου, αναλαμβάνοντας τη συνολική αρχιτεκτονική μελέτη, τον σχεδιασμό της εταιρικής ταυτότητας και του εκθεσιακού προγραμματισμού της. Μερικά χρόνια αργότερα διαμόρφωσε αρχιτεκτονικά και τον νέο χώρο της γκαλερί, στο κέντρο της πόλης. Η πρώτη έκθεση που επιμελήθηκε στη Θεσσαλονίκη ήταν το 2006,  με σπάνια χαρακτικά και αυθεντικά σχέδια του Pablo Picasso.

Για τον Απόστολο Παλαβράκη, η ματιά του καλλιτέχνη είναι αυτή που «περνάει» μέσα από την επιμέλεια μιας έκθεσης. Όπως ο ίδιος εξηγεί, η στόχευση της δουλειάς του στην γκαλερί ήταν πάντοτε  διπλή: «Να δείχνουμε διεθνώς καταξιωμένους καλλιτέχνες σε συνδυασμό με νέους καλλιτέχνες από την Ελλάδα και το εξωτερικό.  Ως επιμελητής, άρχισα να ανακαλύπτω την τοπική σκηνή των καλλιτεχνών, ίσως το κομμάτι αυτό έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον για μένα». Εξαρχής τον ενδιέφερε να δημιουργήσει, μέσω των προσωπικών του σχέσεων, ένα δίκτυο επαφών με το εξωτερικό, ώστε οι νέοι καλλιτέχνες να κάνουν το έργο τους γνωστό σε ευρύτερο κοινό. Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας επιμελήθηκε την έκθεση «Ein Augenblick: τέσσερις νέοι έλληνες καλλιτέχνες» στην γκαλερί Beck & Eggeling στο Düsseldorf της Γερμανίας.

Βαδίζοντας σε νέα μονοπάτια

Ως καλλιτέχνης, βίωσε στις αρχές της νέας χιλιετίας μια καταλυτική αλλαγή, που επαναπροσδιόρισε το δημιουργικό του σύμπαν. «Έκανα μια τομή, τίποτα πλέον δεν φαίνονταν να παραπέμπει στο μέχρι τότε έργο μου. Άρχισα να εμβαθύνω στην ιδέα του αποσπασματικού στο έργο τέχνης, που με απασχολούσε ανέκαθεν. τομή Η Τα τελευταία χρόνια ακολουθώ συνειδητά μία μη γραμμική πορεία όσον αφορά τη φόρμα και τη δομή στο έργο. Δίνω χώρο στο απρόβλεπτο, αυτό που ενώ φαίνεται να απορρέει εκ του όλου, να αποτελεί μέρος της αφήγησης, είναι τελικά το στοιχείο εκείνο που την ανατρέπει», εξηγεί ο ίδιος.

Ταυτόχρονα άλλαξε και τα υλικά. Εγκατέλειψε τα λάδια, τον μουσαμά, και εστίασε σε μεγάλα σχέδια με γραφίτη σε χαρτί. Δουλεύοντας πλέον με άσπρο – μαύρο, στην απόλυτη έντασή τους, ανακάλυψε μέσα από τον συνειδητό αυτόν περιορισμό, νέες μορφές έκφρασης και επέστρεψε στις ρίζες του, την αρχιτεκτονική: «Η πρωταρχική ύλη στο έργο είναι συνήθως κτήρια με ιστορική υπόσταση. Μέσα από τη διαδικασία της αποδόμησης αποκαλύπτω τα στοιχεία που τα χαρακτηρίζουν, ώστε στη συνέχεια να τα απομονώσω και να τα επανασυνθέσω». Αυτό που προκύπτει είναι ένα νέο αρχιτεκτονικό κτίριο, που όμως δεν έχει πλέον υπόσταση, υπό την έννοια μιας αναγνωρίσιμης ταυτότητας. Βάση αυτής της διαδικασίας αποτελεί το τεράστιο αρχείο φωτογραφιών που έχει δημιουργήσει ο ίδιος ο  καλλιτέχνης από το 1980, το οποίο εμπλούτιζεται διαρκώς.

Το επόμενο βήμα, τα γλυπτά, ήρθε σαν φυσικό επακόλουθo. Το 2012 έγινε μία τμηματική παρουσίασή τους στο Osthaus Museum στο Hagen, ενώ μέρος τους, στην τελική τους μορφή, παρουσιάστηκε στη Art Cologne του 2017.  Εκτός από το χαρακτηριστικό στοιχείο της πολυπλοκότητας της φόρμας, στα γλυπτά εφαρμόστηκαν νέες τεχνικές κατασκευής και επεξεργασίας, με εντυπωσιακότερη όλων την τεχνική silver reduction στο γλυπτό Aggregat I / Element XIII-XVI, που κάνει τη μεταλλική επιφάνεια να δείχνει σαν καθρέφτης, καθώς και ειδικά χρώματα με μεγάλη απορρόφηση φωτός. Τα έξι κανούργια γλυπτά του καλλιτέχνη παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στο κοινό, στο σύνολό τους, μαζί με τα σχέδια, τον Σεπτέμβριο του 2018, στην γκαλερί Beck & Eggeling (Düsseldorf και Βιέννη), με την οποία συνεργάζεται ο καλλιτέχνης στη Γερμανία από την ίδρυσή της έως σήμερα. Ένα από τα μελλοντικά σχέδια του Παλαβράκη είναι να δείξει τα γλυπτά αυτά σε μεγαλύτερη κλίμακα, σε εξωτερικό χώρο, όπου προκύπτει μια πολύ ενδιαφέρουσα διάδραση: οι επιφάνειες αντανακλώνται η μία στην άλλη ενώ σε αυτές συμπληρώνεται και η αντανάκλαση του φυσικού χώρου. «Στην ουσία το γλυπτό μοιάζει να εξαϋλώνεται. Μπορείτε να το φανταστείτε μέσα σε ένα δάσος; Είναι σαν να δημιουργείται ένα κενό στον χώρο».