Αν έπρεπε να προτείνει σε κάποιον ένα τζαζ άλμπουμ αυτό θα ήταν το Kind Of Blue του Miles Davis, σπεύδοντας ωστόσο να προσθέσει ότι η λίστα είναι πολύ μεγάλη και περιλαμβάνει άλμπουμ από John Coltrane, Charlie Parker, Sonny Rollins, Miles Davis, Chet Baker, Dexter Gordon.

Έχει παίξει σε δεκάδες σκηνές σε διάφορες χώρες του κόσμου και εμφανίζεται συχνά στη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο, αλλά η ιστορία που θα του μείνει αξέχαστη συνέβη στη Νότια Αφρική, «σε αυτή την μητέρα-ήπειρο και για τη τζαζ», όπως σημειώνει ο σαξοφωνίστας Δημήτρης Βασιλάκης.

«Εκεί, έπαιξα με τον μεγάλο Abdullah Ibrahim στο State Theater της Πρετόρια, αλλά και σε αλάνες του Γιοχάνεσμπουργκ, στο Alexandra Township, όπου και είχα την απίστευτη εμπειρία να αυτοσχεδιάζω με το σοπράνο σαξόφωνο στο δρόμο και ξαφνικά, παιδιά που έπαιζαν μπάλα σε μια αλάνα, σταμάτησαν το παιχνίδι και με περιτριγύρισαν χορεύοντας και αγκαλιάζοντάς με. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ! Εγώ μάλλον δε θα σταματούσα τη μπάλα για κανένα λόγο όταν ήμουν στην ηλικία τους».

Από το 2013 παρουσιάζει την ιδέα της «Τζαζ Δημοκρατίας», με ομιλίες και παρουσιάσεις σε TEDx, φεστιβάλ και τηλεοπτικά προγράμματα. «Η ιδέα ότι ανεξαρτήτως χρώματος, εκπαίδευσης, ηλικίας, γλώσσας, φύλου, κουλτούρας κ.λπ., οι τζαζ μουσικοί παίζουν μπροστά στο κοινό του κόσμου με ισοτιμία, σε δημιουργική συνομιλία, με σεβασμό και χωρίς η αξιοκρατία να είναι εμπόδιο, μας κάνει να σκεφτούμε πώς θα ήταν αν εφαρμόζαμε αυτές τις ιδέες και στην πολιτική και κοινωνική σφαίρα της καθημερινότητας. Η γλώσσα της τζαζ είναι τόσο περίπλοκη και συνάμα εκφραστική που μπορεί να μας μάθει πολλά», εξηγεί ο Δημήτρης Βασιλάκης, ο οποίος ασχολείται με τη σύνδεση της τζαζ με την τεχνητή νοημοσύνη, τη νευροεπιστήμη και τη ρομποτική.

Σε αυτό το πλαίσιο, συμμετέχει εδώ και είκοσι χρόνια στην επιτροπή του φεστιβάλ των Δελφικών Αγώνων, έχοντας παρουσιάσει δρώμενα μουσικής, ποίησης, χορού, θεάτρου και εικαστικών, καθώς και νέα πειραματικά multi-performances με χρήση νέων μέσων και τεχνητής νοημοσύνης.

Με τον αυτοσχεδιασμό και τη χαρτογράφηση της γλώσσας της τζαζ ασχολείται και σε ερευνητικό επίπεδο, στο πλαίσιο της νευροεπιστήμης, της τεχνητής νοημοσύνης και της ρομποτικής σε συνεργασία με τα Georgia Tech και Georgia State University στην Ατλάντα των ΗΠΑ. Επίσης, τα τελευταία χρόνια διδάσκει και κάνει έρευνα στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών πάνω στον τζαζ αυτοσχεδιασμό και στην τεχνητή νοημοσύνη.

Ο Δημήτρης Βασιλάκης ήταν ο πρώτος Έλληνας με συμβόλαιο σε μια μεγάλη διεθνή εταιρία της τζαζ. «Συνέβη το 1998 σε ένα ταξίδι μου αναζήτησης δισκογραφικής για το πρώτο μου άλμπουμ στο Λονδίνο. Με απέρριψαν αρκετές, αλλά με δέχθηκε η πιο σημαντική. Ήταν μια μεθυστική στιγμή που νιώθεις ότι ανοίγονται όλοι οι δρόμοι. Βέβαια ένοιωσα και μεγάλη ευθύνη καθώς η Candid Records είναι μια ιστορική εταιρία της τζαζ με προσανατολισμό και σε κοινωνικούς και φυλετικούς αγώνες με μεγάλους εκπροσώπους της τζαζ όπως ο Charles Mingus η Abbey Lincoln και ο Max Roach».

Το 2018, είχε την ευκαιρία να παρουσιάσει την «Τζαζ Δημοκρατία» στον ΟΗΕ μετά από πρόσκληση του ελληνικού Yπουργείου Εξωτερικών για τη Διεθνή Ημέρα της Τζαζ, πρόσκληση που θεωρεί ιδιαίτερα τιμητική. Ωστόσο, βλέπει ένα έλλειμα στην υποστήριξη που παρέχει η Ελλάδα στην τέχνη και την έρευνα. «Στο εξωτερικό υπάρχουν προγράμματα που στηρίζουν τους καλλιτέχνες και θα ήθελα να δω να γίνεται κάτι ανάλογο, με πιο οργανωμένο τρόπο, από την ελληνική πολιτεία».

Παρατηρεί ότι το ελληνικό κοινό αγαπά την τζαζ και υπογραμμίζει την καλή δουλειά που γίνεται στα μουσικά σχολεία τόσο για την παραδοσιακή μουσική όσο και στη γενικότερη παιδεία και γνώση. Το ζητούμενο για τον Δημήτρη Βασιλάκη είναι «η στήριξη στην εκπαίδευση, στους χώρους, στα φεστιβάλ και στην κινητικότητα».

Τη δεκαετία του ’80 έπαιζε μπάσο και τραγουδούσε σε ένα punk, new wave, electro, pop σχήμα με τους Art Of Parties, μαζί με τον αδερφό του Παντελή Βασιλάκη και συμμαθητές τους στην Ευαγγελική της Νέας Σμύρνης, Θάνο Οικονόμου, Γιώργο Ορφανουδάκη, και αργότερα με τους Κώστα Κυριακίδη και Γιώργο Κατσούφη. Τελευταία έχουν κάνει μερικές εμφανίσεις, υπό τη μορφή reunion, και εκδίδουν σιγά σιγά και το παλιό υλικό. Η συμμετοχή σε συγκρότημα είναι «το κυνήγι του άπιαστου εφηβικού ονείρου, είναι αυτό που σου τρέφει την εσωτερική φλόγα για αναζήτηση απαντήσεων μέσω της τέχνης», σημειώνει.

Παράλληλα, θαύμαζε πάντοτε τους τζαζίστες για τη βαθιά τους γνώση και εκφραστικότητα και μπαίνοντας στον κόσμο της τζαζ ήταν σαν να τον συνεπήρε ένα μεγάλο δυνατό ρεύμα που τον πέρασε σε έναν ωκεανό αναζήτησης του εαυτού. «Το σκεπτικό είναι να προχωράς – ότι και αν σημαίνει για τον καθένα αυτό – με το να στοχεύεις να γίνεσαι καλύτερος, γρηγορότερος, ελαφρύτερος στο σώμα και το πνεύμα, γίνεσαι και σοφότερος και νεότερος ελπίζω καθώς περνάνε τα χρόνια».

Θεωρεί ότι για να παίξει κάποιος καλή τζαζ θέλει την προπόνηση και την αφοσίωση του αθλητή, την πνευματική συγκέντρωση ενός γιόγκι και τη δημιουργικότητα, την επινοητικότητα και το χιούμορ ενός παραμυθά. «Και όλα αυτά χωρίς να είναι σίγουρο ότι θα βγάλεις τα προς το ζην». Το ίδιο μονοπάτι ακολουθεί και ο γιος του Νέστορας σαν τζαζ σαξοφωνίστας, που σπουδάζει στο Guildhall. «Η μεγαλύτερη πρόκληση τελικά για μένα είναι να είσαι πρώτα γονέας και μετά μέντορας και δάσκαλος».