Οι τυπικότητες και οι ταμπέλες στη μουσική δεν τον αφορούν. Σε όλη του τη διαδρομή, μολονότι βιολοντσελίστας, έχει κινηθεί σε ένα ευρύ φάσμα, το οποίο εκτείνεται από την τζαζ μέχρι τον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό και τη βραζιλιάνικη μουσική. Τον ενδιαφέρει η ποικιλομορφία των πολιτισμών και των μουσικών ειδών, έχοντας συνεργαστεί με μουσικούς από όλο τον κόσμο. Παρότι θαυμάζει τους μουσικούς που υπηρετούν ένα συγκεκριμένο είδος, ο ίδιος ακολούθησε διαφορετική πορεία, ενώ τα μοναδικά όρια που θέτει στη μουσική είναι ηθικής φύσης. «Δεν με απασχολεί οτιδήποτε δεν διαθέτει βάθος, αλήθεια και συνέπεια. Δεν μπορώ να συσχετιστώ με οτιδήποτε έχει ως αποκλειστικό στόχο το οικονομικό κέρδος», συμπληρώνει χαρακτηριστικά.

Ακόμη και σήμερα, έπειτα από μια καριέρα δεκαετιών με πολυάριθμες διακρίσεις εντός και εκτός συνόρων, εξακολουθεί να μην έχει έχει επιλέξει ένα και μόνο είδος μουσικής στο οποίο θα αφοσιωθεί απόλυτα. «Το απόλυτο δόσιμο είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση, την οποία ασπάζονται οι περισσότεροι καλλιτέχνες. Είναι μια αποδοτική τακτική γιατί σου προσφέρει τη δυνατότητα να εστιάσεις και εμβαθύνεις. Για μένα, πάντως, δεν λειτούργησε ποτέ. Είναι, υποθέτω, θέμα προσωπικότητας», παρατηρεί, ενώ παράλληλα διακρίνει μια ακόμη σημαντική διαφορά σε σύγκριση με πολλούς συναδέλφους του. Το τσέλο και η μουσική μπορεί να αποτελούν βασικούς πυλώνες της ζωής του, όμως ο ίδιος προτίμησε να θέσει ως προτεραιότητα τα παιδιά, την οικογένεια και τους φίλους του.

«Υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες που δίνονται ολόψυχα και με κάθε τους ικμάδα στην τέχνη που υπηρετούν, στην οποία αφιερώνονται ολοκληρωτικά. Τους θαυμάζω μεν, αλλά η στάση τους δεν είναι μονόδρομος στη ζωή ενός καλλιτέχνη». Η δική του οπτική για την προσωπική και επαγγελματική του ζωή καθρεφτίζεται σε μεγάλο βαθμό στο έργο Μικρά ηθικά του φιλόσοφου, κοινωνιολόγου, μουσικολόγου και συνθέτη Τεοντόρ Αντόρνο, και κατά κύριο λόγο στο μότο «να ζεις μια σωστή ζωή».

Παράλληλα, εκτιμά ότι ο χειρότερος εχθρός κάθε καλλιτέχνη, αλλά και κάθε ανθρώπου γενικότερα, είναι ο εγωκεντρισμός. «Η φύση της δουλειάς μας, να ανεβαίνεις στη σκηνή και να εκτίθεσαι, σε σπρώχνει άθελά σου προς τα εκεί. Ο αυτοθαυμασμός, όμως, υψώνει τελικά εμπόδια σε αυτό που κάνεις. Στον αντίποδα, η αβεβαιότητα είναι που σε βοηθά να προχωράς και να γίνεσαι καλύτερος. Και όσο μεγαλώνουμε, προστίθεται ένα ακόμη στοίχημα: να κρατάμε τις αντοχές μας, και κυρίως την όρεξη και τον ενθουσιασμό μας».

Στην επαγγελματική του ζωή τον σημάδεψαν πολλοί καλλιτέχνες και πολλές συνεργασίες, ανάμεσα στους οποίους ξεχωρίζει –χωρίς να θέλει να αδικήσει κανέναν– τη συνύπαρξη (τόσο στη σκηνή όσο και εκτός αυτής) με τον Ολλανδό βιολοντσελίστα Anner Bylsma, τον «πάπα του μπαρόκ βιολοντσέλου» όπως τον χαρακτηρίζει. Επιπλέον, ανακαλεί σαν… ψέμα το τζαζ κουαρτέτο στο οποίο συμμετείχε στα τέλη της δεκαετίας του 1990, στο Παρίσι, παρέα με τον θρυλικό κοντραμπασίστα Wayne Dockery, τον ντράμερ Bob Demeo και τον πιανίστα Horace Parlan, όταν κλήθηκε να ανταποκριθεί σε μια ιδιαίτερα δύσκολη συνθήκη. «Το τσέλο δεν είναι παραδοσιακό τζαζ όργανο, επομένως έπρεπε να ανακαλύψω τη δική μου μουσική γλώσσα προκειμένου να επιζήσω στον κόσμο όπου δεσπόζουν τα σαξόφωνα, τα ντραμς και τα πιάνα. Άθελά μου, και χωρίς καν να είμαι σίγουρος αν το αξίζω, έγινα ένας κρίκος στην αλυσίδα της μεγάλης προφορικής παράδοσης της τζαζ μουσικής».

Στέκεται ιδιαίτερα σε ακριβώς αυτό το στοιχείο, τη σημασία της προφορικής παράδοσης, επισημαίνοντας ότι εκεί εντοπίζονται οι ρίζες σε όλες τις μουσικές παραδόσεις – πλην της δυτικής ευρωπαϊκής. «Η δυτική κλασική μουσική έχει μια γιγάντια γραπτή παράδοση πίσω της, και αυτός είναι ο λόγος που, σε αντίθεση με άλλες μουσικές, υπάρχει τεράστιο άγχος επίδοσης και απόδοσης στους μουσικούς της».

Αξιολογεί τη δεκαετία του 1960 ως την πιο ενδιαφέρουσα καλλιτεχνική-μουσική περίοδο στη σύγχρονη ιστορία, καθώς το ροκ πυροδότησε μια πολιτική, πολιτισμική και κοινωνική μικρο-επανάσταση. Δυστυχώς, θεωρεί πως το ανοιχτό πνεύμα εκείνης της εποχής διαρκώς υποχωρεί χωρίς να έχει αντικατασταθεί από κάτι καινούργιο. «Ποιοι είναι ο Τζίμι Χέντριξ, η Τζάνις Τζόπλιν, ο Φρανκ Ζάππα της σημερινής εποχής; Μπορεί να υπάρχουν κάπου εκεί έξω, αλλά ποιος και πώς θα τους βρει στον κυκεώνα των πληροφοριών του διαδικτύου; Όπως όλος ο κόσμος, έτσι κι εμείς οι καλλιτέχνες έχουμε χαθεί μέσα σε αυτή τη δίνη. Πρόκειται για ένα τεράστιο σούπερ μάρκετ με αναρίθμητα προϊόντα σε φθηνές τιμές. Τουλάχιστον προς το παρόν, η καταναλωτική κοινωνία δείχνει να έχει κερδίσει τη μάχη», παρατηρεί, δίχως ωστόσο να χάνει την ελπίδα του.

«Η μουσική έχει την εκπληκτική ικανότητα να στοχεύει κατευθείαν στην καρδιά, με παλμούς και δονήσεις,  γεννώντας την ελπίδα στον καλλιτέχνη, ο οποίος με τη σειρά του προσπαθεί να τη διοχετεύσει στο κοινό. Δεν ξέρω αν η μουσική ή η τέχνη έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τη ζοφερή πραγματικότητα του κόσμου μας, σίγουρα όμως μπορούν να αγγίξουν τις ψυχές των ανθρώπων και να ανοίξουν μικρά παράθυρα προς την ομορφιά».